Feyzi Hepşenkal

Bu kez Sabuncubeli değil ama yine yokuşu bol, virajı çok bir yol. Sabuncubeli’nin kardeşi, Belkahve.
Yine bir TIR.
Yine patlayan frenler.
Yine çarpılan, alta alınan araçlar.
Yine çığlık, yine feryat figan.
Yine yanan canlar, sönen ocaklar.

Müziklerin Efendisi, televizyonların ilk arabesk sitkomu olacaktı.
Kadro ise iddia edildiği gibi müthişti.
Öncelikle Müslüm Gürses ve Mustafa Topaloğlu, doğru ellerde mucizeler yaratabilirdi.
Sonra Safiye Soyman ve Faik Öztürk de vardı ki, onların varlığı, zaten kendi başına bir durum komedisiydi.
Ahmet Selçuk İlkan ve diğer oyuncuları ile “Urfa’dan İstanbul’a gelen Cumali’nin şöhret olma macerasını” anlatan “Müziklerin Efendisi” gerçekten ilgi uyandırabilirdi.
Yapımcıların da, dizinin ilk bölümünü 18 Eylül’de yayınlayan Kanal 7’nin de, yapımda rol ve görev alanların da umudu elbet buydu.

En büyükler her zaman en büyük ilgiyi çeker. Haklarıdır. Çünkü “büyük olmak” önemlidir.
Örneğin Fortune Dergisi 2010 yılındaki “satış rakamlarını” ölçü alarak Türkiye’nin “En Büyük 500” şirketini sıraladığında, İzmir’den JTI Tütün Ürünleri A.Ş.’nin ancak 23’üncü sıradan listeye girdiğini görüyoruz ki...
Bu tablo “İzmir adına” üzüyor bizi.
500 şirket arasında “İzmir merkezli kaç şirket var?” sorusunun yanıtı da, pek parlak değil:
Sağdan da saysak, soldan da; 27 şirket var hepsi hepsi.
Ya Türkiye’nin birincisi?

İsmail Dayı 51 yaşındaydı, iki çocuğu vardı.
Musa Ergün 56 yaşındaydı, üç çocuğu vardı.
İsmail Dayı Manisa’nın Demirci İlçesi Çardaklı Köyü Camisi’nin minaresinden düşüp, öldü.
Musa Ergün Trabzon’un Araklı ilçesindeki evinin önünde bulunan incir ağacından düşüp, öldü.
Hiç akıllarına gelir miydi ki, minareden veya ağaçtan düşerek, ölmek.
Ama oldu işte.

Şu haberi okursanız eğer... “Karşıyaka’da bir otomobilin elektrik direğine çarpması sonucu, 1 kişi hayatını kaybederken, 3 kişi yaralandı.”
Heyecanlanmayın.
O Karşıyaka, Şanlıurfa’da.
* * *
Şu haberi okursanız eğer...
“Karşıyaka Kültür Merkezi’nde yapılan AKP Başiskele Kadın Kolları Başkanlığı’na Hacer Çakır seçildi.”
“Başiskele de neresi?” diye meraklanmayın.

Çarşamba günü yine görev başında, saat 15:00-16:00 arası İzmir-Çanakkale yolunda araç sayımındaydım
Gayet sıradan bir gündü yani.
Trafik yoğunluğu açısından ise fazlasıyla rahat bir saatti.
Düzen, aynı düzendi.
Kamyon.
TIR.

Coca Cola’nın CEO’su Muhtar Kent “Coca Cola’nın önündeki tehditler nelerdir?” sorusuna yanıt verirken, şöyle diyor:
“1990’lı yılların sonunda kibirden dolayı neredeyse çöküyorduk. Kibir gece uykularımı kaçırmama neden oluyor. Coca Cola gibi bir marka için çalıştığınızda dünyanın herhangi bir yerine gittiğinizde ’hangi şirkette çalışıyorsunuz’ sorusuna ‘Coca Cola mı? O nasıl bir şirket, ne üretiyorlar?’ diye kimse sormaz. Bu da insanın biraz burnunun kalkmasına neden olabiliyor ve sonun başlangıcı anlamına geliyor.”
Çoğu yerde aynı durum var aslında.
Sanıyorlar ki:
“Dünya yıkılsa, oturduğum koltuk yıkılmaz!”
Bu da tipik bir “kibir” hali işte.

Çok mutluyduk. Çok keyifliydik. Havalarda uçuyorduk.
Gerçekten.
İZair bizi havalara uçurmuştu.
Kendi uçaklarımız vardı artık.
Alsancak.
Göztepe.