Uzay Gökerman

Fenerbahçe aslında maçı kazanmamak için elinden gelen her şeyi denedi, ortaya koydu ancak futbolun perileri bir kere daha sarı lacivert camiaya bir şans verme adına üzerine bir de mesaj ekleyerek bir kere daha yüzüne güldü.

Galatasaray maçında gol 81. dakikada gelmişti, Sow Beşiktaş ağlarını sarstığında kronometre 90+1’i gösteriyordu.

Yani yavaş yavaş sezonunun sonunun geldiğini anlatmak istiyor futbolun gizemli perileri ancak ısrarla o mesajı almak istemeyenler de var.

Dün bir tragedya vardı Şükrü Saraçoğlu’nda.

Emenike Tragedyası…

Kuşkusuz bütün suçu futbolcuya yüklemek de olmaz, onu bu hale getiren teknik yönetim ve belki de Başkan en az futbolcu kadar sorumluluk sahibiydiler. Haftalardır artan gerilimi kazanma stresi yüksek bir derbi karşılaşmasına taşıyarak bir anlamda futbolcuyu kurtların önüne atmış oldular.

Fenerbahçe taraftarı dün akşam Emenike golü kaçırdığından itibaren Arenalardaki gladyatörlerin kaderini belirleyen Romalılar gibi başparmaklarını aşağıya indirerek futbolcunun infazına karar verdi.

Emenike de bu kararı formasını çıkararak protesto etti ve saha dışına kadar geldi.

Fenerbahçe sezonun ikinci yarısından itibaren bir adım ileri iki adım geriye giden bir performans sergiliyor, Galatasaray galibiyetiyle ligde oynayacağı Beşiktaş maçına liderlik için çıkacak duruma gelmişken, geçen hafta Gençlerbirliği’ne kaybederek bir anlamda bunu sanki istemiyormuş da elinin tersiyle itiyormuş görüntüsü verdi.

Beşiktaş, bu sezon ligde çok ilginç sonuçlar alıyor. Geçtiğimiz yıllarda kazanması gereken çok basit maçlarda yaptığı puan kayıplarıyla çok erken yarıştan koparken, bu sezon en azından seri galibiyetlerle final maçlarına çıkıyor.

Ancak final maçlarındaki tutuk ve sonuca gitmeyen futboluyla taraftarını üzüyor.

İlk yarıdaki Fenerbahçe ve Galatasaray maçlarını bu klasmanda görüp değerlendirebiliriz.

Avrupa Ligi’ndeki Clup Brugge eşlemesi de Beşiktaş için bir eşik atlama karşılaşmasıydı, ancak bunu da geçemedi ve Liverpool galibiyetiyle gelen havayı da ortadan kaldırmış oldu.

Fenerbahçe, Beşiktaş’ın tam aksi görüntüde önemli final maçlarını ciddiye alıp, rakiplerine karşı çok daha üstün performans sergileyebiliyor.

Trabzonspor maçının 0-0 sonuçlanması tamamen beceriksizlikten kaynaklanan bir durumdu.

Aynı şeyi Galatasaray derbisinde de tekrarl

Gençlerbirliği takım halinde güzel ve akıllı oyun oynayarak hak edilmiş bir galibiyet alırken, karşısında rakip diye oynayan ekibin Fenerbahçe olduğunu anlamak için insanın kendisini fazlasıyla zorlaması gerekiyordu.

Fenerbahçe kenar yönetimi ve sahadaki tüm oyuncularıyla tanınmayacak derecede kötü bir oyun ortaya koydular. Bu kadar dağınık, bozuk, dengesiz, beceriksiz ve ciddiyetten uzak oynarsan, kenarda da takımı yönetemezsen yenilgi kaçınılmaz olur.

Mesela dün Fenerbahçe son saniyede bir penaltı kazansa ve maç berabere sonuçlansa, kazara Webo son kafa vuruşunu golle sonuçlandırsa Gençlerbirliği için yazık olurdu.

Geçen hafta Galatasaray karşısında oynayan bu takım ve oyuncular mıydı?

Son beş hafta da iki yenilgi iki beraberlik alan Fenerbahçe zirveden uzaklaşırken, her geçen gün de şampiyonluk istemiyormuş görüntüsüne bürünüyor. Zaten bu haliyle ligi uzun süre götürmesine de imkan yok; haftaya Beşiktaş’ı yense bile bir sonraki haftanın garantisi yok.

Fenerbahçe’nin bu olmadığını biliyoruz ancak üzerinde Fenerbahçe forması giyenler bu bilinçteler mi gerçekten anlaşılması çok zor!

Ve Fenerbahçe’nin gerçek sorunu da bu!

Emenike ve Sow…

12 Mayıs 2012 günü karşılaşma sonrasında Kadıköy’de olanlardan Cüneyt Çakır’ın haberi olmamış, onu çok ilgilendirmiyor da olabilir. Ancak o gün yönetim gösterdiği maç sonucu bir takım 0,5 puan farkla şampiyon olmuş, diğerinin tribünleri bütün sezon yaşadığı kaosun gerilimine ilave olarak stadyumundaki ağır tahrik sonrasında karışmış ve içlerinde çok küçük yaşlardaki çocukların da olduğu kişiler hayati tehlike altında saatlerce stadyumdan çıkamamıştır.

Cüneyt Çakır iyi bir insan mı yoksa kötü mü, hesap içinde midir değil midir, bunu bilemeyiz. Bizim elimizdeki tek veri onun yönettiği karşılaşmalar ve buralarda verdiği kararların standart sapma oranları veya seviyeleridir. Bu nedenle iyi hakem midir yoksa kötü mü, hakemliğinin etkilerini tartışabiliriz.

Cüneyt Çakır’ın futbolcunun zaman geçirmesi veya oyundan çalmasına gösterdiği hassasiyetle ilgili en çarpıcı örnek Ali Sami Yen Stadyumu’nda Gökhan Gönül’ü taç atışı sırasında top toplayıcının sahaya kontrolsüzce attığı topa eğildi diye ikinci sarıdan atmasıydı.

Bu bir irade göstergesidir. Cüneyt Çakır’ın elbette bu kartı çıkarmaya yetkisi ve gücü vardır, olmalıdır.

Artık bütün spor kamuoyu bilir ki Cüneyt Çakır futbol

Şüphesiz Fenerbahçe’nin rakipleriyle oynadığı maçlardan ortaya çıkan tek bir sonuç var; Fenerbahçe açık farkla diğerlerine karşı net bir üstünlüğü var.

Ligin ilk yarısında oynanan Galatasaray maçı da dâhil olmak üzere Fenerbahçe bunu her maçta gösterdi, dün akşamki oyun da sonuç da istatistikler de ligdeki her iki takımın gerçek pozisyonu çarpıcı bir şekilde ortaya koyuyordu; ancak bu göstergelerin büyük bölümü ligdeki tablo ile üst üste çakışmıyor.

Fenerbahçe hem iç hem de dış sorunlarını çözemeden ve sürekli de büyüterek yoluna çok zor şartlarda devam ediyor.

Maçın ikinci yarısı oynanıyor. Uzun bir topla buluşan Emenike Galatasaray’ın sol kanadında çok uygun bir pozisyonda, Galatasaray savunmasının gol atması için tek başına bıraktığı Kuyt’ın bacaklarının tam ortasına sanki gol vuruşu yaparcasına bir pas veriyor; tabii top Kuyt’ın iki dizine çarparak gol pası olma özelliğini tamamen yitiriyor.

Bu pozisyonda iki önemli konu var;

İlki ligin liderinin savunmasının içler acısı durumu, hem Emenike’nin topla buluşma anında hem de Kuyt’ın altı pasa yakın bir yerde tek başına bırakılmasında hataları var. Galatasaray’ı bu pozisyondan tek bir şey kurtarabilir; o da

Fenerbahçe’nin peş peşe kaybettiği puanlarla liderliğe veda ettiği, bununla da kalmayıp üstüne 4 puan geri düştüğü zirve yarışı öyle bir şekil aldı ki Pazar akşamı ev sahibinin puanlar kaybetmesi belki de ligdeki psikolojik kaderini etkileyecek duruma dönüştü.

Fenerbahçe’nin Akhisar maçını kaybetmesi irrasyoneldir. Yani akıl dışıdır, ancak futbolda böyle tuhaf maçlar oynayabiliyorsunuz. Tıpkı 2000 yılında Fenerbahçe’nin ceza sahasına bile girmediği Ali Sami Yen deplasmanından 1-0 galip dönmesi gibidir.

Futbol kendi halinde kalsa muhtemelen hem heyecanı hem de seyir zevki çok daha yüksek bir rekabete dönüşecektir.

Ancak öyle olmadığını da son yıllarda görüyoruz.

Rekabetin çivisi çıkmış durumda.

Ve bu birçok kişi olduğu gibi taraftarlar tarafından bilinir ve hissedilir olunca işin takip heyecanı da şekil değiştiriyor, gerilimi artıyor.

Örneğin geçen sezona dair en çok sorulan sorulardan bir tanesi; Fenerbahçe’nin Avrupa Kupalarına katılmayacak olması ligin zirve mücadelesini ve şampiyonunu belirlemede etkisi olmuş mudur?

Soruyu başka bir şekilde sormamız gerekirse, zirvenin birincisinin Şampiyonlar Ligi’ne gideceği bilinseydi, geçen sezonki mücadele sadece ikinciler

Pazar günü bir arkadaşımın hastanede yatan annesini ziyaret için karşıya geçiyorduk. Yolda giderken radyoda TRT-3’ü dinlemeyi tercih etmiştik. Program bilinen aşk aryaları üzerineydi. Programı sunan her arya öncesinde parçanın hikâyesini, nasıl yazıldığını ve hatta sözlerini okuyordu. Böylece aryanın hem neyi anlattığını anlıyor hem de hangi duygularla dile getiriliyor olduğunu öğreniyordunuz.

TRT-3 FM 88.2 bütün gençliğimize eşlik eden hem kaliteli müzik dinlememizi hem de müziği anlamamızı, tanımamızı sağlayan çok önemli bir kaynaktı. Müzikle ilgili tüm altyapımın bu kaynak sayesinde geliştiğini söylersem ne abartmış ne de yanlış bir şey yapmış olurum.

Bir taraftan dinlerken diğer yandan da program üzerine konuştuk eşimle; mesele sadece programın işgal ettiği o saatin kuru bir şekilde geçiştirilmesi değildi. Hem bilgilendirmek, hem bilinçlendirmek hem müzikal ruhun nasıl ve ne şekilde yaratıldığına dair estetik bir sunum yapmaktı.

Maalesef ülkemiz bu değerlerini uzun zamandan beri yitiriyor.

Nicelik bakımından ortamın çok çeşitleniyor olduğunu hemen fark ediyorsunuz, kaynaklar giderek daha da artıyor ancak bu niteliksel anlamda bir ilerleme, gelişime dönüşmüyor. Hatta

Her şeyden önce; Yaşar Kemal’i kaybettik. Dahası mı var? Böyle bir günde maçları kazanmanın veya kaybetmenin çok da anlamı olmuyor.

Hatırası ve yarattığı boşluk çok büyüktür.

Saygıyla…

Futbola yine geçmeden öncelikle stadyumlardaki şike tezahüratları için bir şeyler konuşalım. Yok, eğer burayı geçemeyeceksek zaten ikiyüzlülük yapmaya gerek yok, ne futbol konuşalım ne spor!

Sen galip durumdayken tribünlerde her türlü gösteriyi yapacak, eğleneceksin, biraz zora düştün mü, gol yedin mi çıkıp “Aziz Yıldırım şike yapsana!” diye bağıracaksın öyle mi?

Çıkın bir konuşun da görelim, Aziz Yıldırım kimleri, hangi takımları satın almış, şike yapmış?

Hangi futbolcular ve takımlar satılıkmış?