Fedai Ünal

Adı Metin Daşdelen. Namı diğer ‘Dellal Metin’... 23 Nisan 1969 Adıyaman merkez doğumlu.

Söze, “İlkokul mezunuyum” diye başlıyor, “Babam, Adıyaman Oturakçılar Pazarı’nda tellaldı. Pazarda müşterilerin getirdiği ürünleri açık arttırmayla satardık. Bizim orada, Adıyaman’da bu işe tellallık derler. Adıyaman şivesiyle ‘Dellallık’. Askere kadar onun yanında tellallık yaptım. Askerden sonra bi 5 yıl daha yaptım o işi. Sonra müzik hayatına atıldım. Sesimi güzel bulurdu dinleyenler…” şeklinde devam ediyor.

Metin, Adıyaman’da tanınan sıra gecelerinin aranan mahalli sanatçılarından biri. 23 yaşında müziğin içinde bulmuş kendini.

Adıyaman’dan Kahtalı Mıçe, Mahmut Özçiftçi, Urfa’dan Kazancı Bedih, Diyarbakır’da Bedri Aysel hocalarından feyz almış, türküler söylemiş, onlara eşlik etmiş. Dellal Metin, aynı zamanda çiğ köftecilik de yapıyormuş Adıyaman’da.

O kara günü, “Ünlülerimiz Adıyaman’a geldiklerinde mutlaka dükkanıma uğrarlar hem çiğ

Onun büyümesini görmek, gelişimini izlemek gerçekten paha biçilmez. Bu her anne baba için muhteşem bir duygu. Ee, o zaman sorun ne, diyorsunuz di mi? Sorun yok. Oğlum Efe bir otizmli. Her ergen çocuğun yaşadıklarını yaşıyor aslında ama durumundan ötürü kendisindeki değişimi tanımlayamıyor, bu durumu yönetemiyor. Bu da onu çok agresif yapıyor. Ve o böyle olunca biz de haliyle gergin oluyoruz.

Bizi en çok geren ve üzen şey de aslında tam olarak oğlumuzun durumu değil, zaman zaman sokakta, toplu taşıma araçlarında karşılaştığımız “tahammülsüzlük”.  Yok yok, size bu “tahammülsüzlerden” bahsedip canınızı sıkmayacağım. Aksine oğlum Efe gibi özel çocukların, küçük bir jestle ne kadar mutlu olabileceklerinden söz edeceğim.

Geçen hafta seyahatteydim. Malum gerginliğimiz had safhadaydı. Saat başı eşimle konuşuyordum. Öğleden sonra telefonuma 10 saniyelik bir video düştü. Eşim Ebru yollamıştı görüntüyü. Videoda Efe, mutlu bir şekilde pizza yapıyordu.

O

5 Şubat akşamı Etkin ile eşi Heysem, sevinçli bir telaş içindeydi. Sabah pastanelerini açacak, öğrencilere sıcacık poğaçalar pişireceklerdi; açılış günü heyecanıyla saat 04.30’a alarm kurdular. Ama korkunç deprem, alarmdan önce uyandırdı onları. Depremin yıktığı hayalini İzmir’de yeşertmeye çalışan Etkin’in, Hatay’dan İzmir’e taşıdığı umudun öyküsüdür okuyacaklarınız.

Etkin Amikli 29 yaşında Hatay’da iki çocuğu ve eşiyle yaşıyor. Çocuk gelişimi okumuş ama aklı fikri pastacılıkta. Evlendikten sonra evinde yaptığı pastalar, kurabiyeler çevreden ilgi görünce pastane açma hayaliyle kolları sıvıyorlar, tutuyorlar dükkânı. Eşi mobilyacı, bütün mobilyalarını kendi elleriyle yapıyor. Üzerine titriyorlar dükkânın. 5 Şubat akşamı Etkin’in annesi poğaça hamurunu yoğuruyor, mayalanmaya bırakıyor. Etkin, ertesi gün açılışta giyeceği elbiselerini hazırlıyor. Saatini 04.30’a kuruyor çünkü poğaçalarını pişirecek, sabah okula giden çocuklar

Denizi severim ama dağlara aşığım. Dağ sevdamı da Balkan göçmeni olmama bağlıyorum. Hele bu mevsim gelince bi başka sevdalanıyorum dağlara. Çünkü doğa neredeyse her hafta renk değiştiriyor. Kuru otlar baharın tatlı rüzgarıyla dağılırken, yerini yemyeşil çimenler, mis gibi kokan çiçeklere bırakıyor. Yol kenarları papatya halılarıyla kaplandı. Kırmızı gelincikler geçenlere göz kırpıyor. Sadece bu kadar mı? Değil elbette… 

Doğa tüm bu güzellikleriyle birlikte bahar aylarında insanlara bereket de sunuyor. Bu mevsim aynı zamanda, ülkemizde sıkça görülen kuzugöbeği mantarı mevsimi. Dün köyde sevgili komşum Turgay Güneş abimle adeta kuzugöbeği mantarı avına çıktık. 

Çınardibi Köyü’nden Bayındır’a doğru inerken sağlı sollu dağları kaplamış çam ormanları içinde saatlerce dolandık. Elimizde sepet, dilimizde dua ile dolandık. Ama nafile. Bir tane kuzugöbeği bile bulamadık. 

Bizim için bulup bulamamak önemli. Ancak birçok insan için bu mantar çok kıymetli.

Gökyüzünü karıştırırım, günü, geceyi
Rüzgarla yağmurla dans ederim
Biraz aşk, bir tutam bal
Ve dans ederim, dans, dans, dans
Ve gürültünün içinde, koşarım, korkarım
Benim sıram mı?
İşte acı geliyor…

***

Üç aydır memleketi dolanıyorum. Bir televizyon kanalı için program çekiyoruz. Bu vesile ile binlerce kilometre yol yaptık. Yüzlerce insanla tanıştık. Memleketin farklı lezzetlerini yerinde tatma şansımız oldu. Geçen hafta başında Trabzon ve Akçaabat’ta idi çekimlerimiz. İki köfteciyi çektik. Trabzon’a daha önce hiç gitmemiştim. Hoş bunu da gittik saymıyorum, çünkü iki gün boyunca çekimini yaptığımız dükkanlardan burnumuzu çıkaramadık dışarı.

Yeri gelmişken söyleyeyim. Vallahi benim bu TV, sinema işi yapan insanlara saygım 10 kat daha arttı! Çünkü gerçekten “ağır” bir iş yapıyorlar. Bizzat deneyimledim bunu. Örneğin son seyahatim pazartesi saat 19.00’da başladı. Önce İstanbul, sonra sabah 04.00’te Trabzon uçağına gidiş. Sabah saat 7.30 Trabzon, iki gün hararetli çalışma, ki her sabah saat 06.00 kalkış, 07.30 mesai başlangıcı! Ama tüm bu yorgunluğun sonunda “güzel iş” çıktı düşüncesi hepimizin yorgunluğunu alan, ertesi güne yeniden

Aklımız yerinde değil, bir sağa, bir sola savrulup duruyoruz. Televizyonu açmaya korkar olduk. Güzel haberler hasretiz son günlerde. Ama olacak, güzel günler gelecek, hep birlikte aşacağız bu zorlukları. Derin izler bırakacak yüreklerinizde, asla aklımızdan çıkmayacak çığlıklar, çocuklar ama yaşam sürecek, gülümseyeceğiz önce. Zaman alacak ama kahkahalarımız da olacak! Olmalı da!

Yol bizi nereye götürürse

Böyleyim bu aralar, karışık aklım. Geçen hafta köyüm Çınardibi’nden bu duygularla İzmir’e dönerken bi anda aklımız dağılsın diye uzun zamandır yapmadığımız bi şey yaptık. Sevgili eşim Ebru ve oğlum Efe ile “Yol bizi nereye götürürse” dedik ve kendimizi Ödemiş’te bulduk. Genelde gittiğim yerlerde nereyi gezerim, nerde otururum planlarım. Bu kez hiç plan yapmadan çıktık yola ve vardık Ödemiş’e. Köyden çıkarken iyi kahvaltı yapmamıştık. Daha Ödemiş’e girer girmez “Ne yiyelim?” demeye başladı Ebru. E, tabi onun eşlikçisi Efe de “Acıktım

“Çocuklar ölmüşler baba...”

Oğlum Efe, daha bugün bir şeylerin olduğunu anlamaya başladı. Televizyondaki haberlerden duyduğu “çocuklar ve ölüm” kelimeleri kalmış aklında. Gün boyu söyledi bu iki kelimeyi, gün boyu sordu durdu aynı şeyleri. Biz de ona depremi, dilimiz döndüğünce ölümü anlatmaya çalıştık. Sonra birden vazgeçtik!

O saf hali, temiz yüreği ölümle kırılmasın dedik... Ama nafile, biz bi şey demesek de çevremizdeki iletişim araçları bangır bangır türküsünü çığırıyor ölümün. Biz anlatmasak da bi gün o da anlayacak, o da yüzleşecek ölümle. Gel gelelim aklım hiç kabullenmek istemiyor bunu. Hiçbir çocuk ölümü tanımasın, anmasın istiyorum. Olmuyor ama, olmuyor!

Durmuyor o, çoluk çocuk demeden ateş gibi düşüyor ocaklara. Hepimizin yüreklerini yakıyor. Instagram’da önüme düşen bir video bunları bana düşündüren. Deprem bölgesinde bazı yıkıntılara rengarenk balonlar