Hatay’da yıkılan hayali Gümüldür’de gerçek oluyor

5 Şubat akşamı Etkin ile eşi Heysem, sevinçli bir telaş içindeydi. Sabah pastanelerini açacak, öğrencilere sıcacık poğaçalar pişireceklerdi; açılış günü heyecanıyla saat 04.30’a alarm kurdular. Ama korkunç deprem, alarmdan önce uyandırdı onları. Depremin yıktığı hayalini İzmir’de yeşertmeye çalışan Etkin’in, Hatay’dan İzmir’e taşıdığı umudun öyküsüdür okuyacaklarınız.

Etkin Amikli 29 yaşında Hatay’da iki çocuğu ve eşiyle yaşıyor. Çocuk gelişimi okumuş ama aklı fikri pastacılıkta. Evlendikten sonra evinde yaptığı pastalar, kurabiyeler çevreden ilgi görünce pastane açma hayaliyle kolları sıvıyorlar, tutuyorlar dükkânı. Eşi mobilyacı, bütün mobilyalarını kendi elleriyle yapıyor. Üzerine titriyorlar dükkânın. 5 Şubat akşamı Etkin’in annesi poğaça hamurunu yoğuruyor, mayalanmaya bırakıyor. Etkin, ertesi gün açılışta giyeceği elbiselerini hazırlıyor. Saatini 04.30’a kuruyor çünkü poğaçalarını pişirecek, sabah okula giden çocuklar için hazırlayacak. Saat 04.17’yi gösterdiğinde ellerinden çok şey kayıp gidiyor, sonrası toz duman...

Şimdi günler sonra yarım kalan hayalini Gümüldür’de gerçekleştirecek. Poğaça hamurunu annesi yoğuracak yine, Etkin de pişirecek. İzmir Gümüldür’deki dükkânı da, Hatay’daki gibi okula yakın. Sıcak sıcak ikram edecek çocuklara. Gümüldür’de buluştuk Ekin ile yarım kalan hikayesini dinledik.

*Pastane açmaya nasıl karar verdiniz?

Aslında en büyük hayalimdi. Bu yılbaşında olur mu, olmaz mı derken bir anda dükkân açmaya karar verdik. Eşim mobilyacı, dükkânımızı tuttuk ve bir ay içinde her şeyimizi hazırlayıp, dükkânı açılışa hazır hale getirdik. Hayalim gerçekleşmişti aslında. Dükkânımın hiçbir eksiği yoktu. Açılış günü konuklara ikram edilecek içecek eksiğim vardı. Onları da eşim akşam gidip almıştı. Biraz ayran, biraz soda, hepsi tastamam arabadaydı. Ve biliyor musunuz, biz o ikramlıklarla 2 günü geçirdik.

*O akşama dönersek...

Akşam 22.00’de eve geldim. Sabah açılışta giyeceğim kıyafeti hazırladım. Koltuğun üzerine serdim elbiselerimi. Saatimi 04.30’a kurup erkenden, hazırlık yapmak için dükkâna gitmeyi planlıyordum. 04.17’de çok şiddetli bir sarsıntıyla uyandık. Bir anda neye uğradığımızı şaşırdık. Hızla çocuklarımızın odasına koştuk. O anda bütün duvarlar üzerimize yıkıldı. Kapıdan çıkmak istedik, evin çelik kapısı açılmadı. İyi ki açılmamış, açılsaymış merdiven boşluğuna düşecekmişiz. Bu arada alarm çalmaya başladı. Portmantonun olduğu alanda kalmıştık. Alt kısmında bir delik gördü eşim ve “Korkmayın kurtulacağız” dedi. Sonra puf ile duvara vurarak deliği büyüttü ve dışarı çıkabildik. Bir anda kendimizi çıplak ayaklarla sokakta bulduk. Ortalık çok kötüydü, çok!

İzmir’e doğru

*İzmir’e gelişiniz nasıl oldu?

Kardeşim İzmir Buca’da yaşıyor. Hemşire. Depremden sonra ben ve çocuklarım onun yanına geldik. Çok zor şartlarda iki günde gelebildik İzmir’e. Aslında geçen yıl tatil ve pastacılık eğitimi için İzmir’e gelme planlarım vardı ama nasipte böyle gelmek varmış. Eşim de bizden 4 gün sonra geldi. “Bir kira bir yuva” kampanyası sayesinde tanıştık Nilhan Abla (Şahin) ile. Bize evlerini açmakla kalmadılar. Sanki yıllardır tanıyormuşuz hissi taşıyoruz. Şu anda İzmir Gümüldür Özdere’de onların yazlık evinde kalıyoruz. Bizim için en rahatsız edici şey, bize acıyarak bakılması. Bu bakışlara maruz kalmak bizi çok yaralıyor. Şunu söylemek istiyorum o gece saat 04.17’ye kadar hepimizin, her şeyi vardı! Sonra, sonrası toz duman. Bir anda yalınayak bulduk sokakta kendimizi. İzmir’de bu bakışı görmedik. Aksine burada insanların içtenliği, samimiyeti çok etkiledi bizi. İzmir öyle bir yer ki, sanki biz birbirimizi daha önceden tanıyormuşuz gibi, öyle sıcak, içten. Hiç tanımadığımız insanlar evimize malzeme yolluyor. Şimdi tekrar umutluyuz. Yeniden ayağa kalkacağız inşallah.

*Yeniden başlama gücünü nasıl buldunuz?

Deprem sadece yuvalarımızı değil, her şeyimizi yıktı. Aslında çalışmayı düşünüyordum ama moral olarak çökmüştüm. Mutsuz, moralsiz, acaba olabilir mi, diye düşünürken bize evini açan Nilhan Abla’ya açtım konuyu. Ve bir anda olanlar oldu! “Sen iste bak neler yapacağız” dedi bana ve bir anda sosyal medya, WhatsApp grupları çalışmaya başladı. Ben sadece kurabiye ve diğer ürünleri yapıyorum. Yakın yerlere eşim götürüyor siparişleri, daha uzağa kargo ile yolluyoruz. Oturduğumuz sitede bu alan toplantı odası olarak kullanılıyormuş. Site yönetimi hemen karar alıp burayı bize verdi. Eşim İzmir’de bir dükkânda mobilyalarını yaptı. Nilhan Abla ve arkadaşları hızla eksik malzemeyi tamamladı. Bu pazar günü dükkânımızı açıyoruz inşallah. İçim buruk ama çok mutluyum.

*1.5 ay sonra enkazdan, depremden hemen önce yaptığınız kurabiyeler çıkmış, öyle mi?

Evet. Dükkânın enkazı kaldırılırken yaptığım kurabiyelerden iki kutu sağlam çıkmış. Enkazı kaldıran işçi kardeşlerimiz yemişler kurabiyeleri. Babam ve annem o anda oradaymış enkaz kaldırılırken. Fotoğraflarını da çekmişler. Hatta önce annem yemiş bir kurabiye ağlaya ağlaya.

*Tekrar Hatay’a dönecek misiniz?

Evet! Tabii ki döneceğim...

Tam bir kadın dayanışması

Amikli ailesine evlerini açan Nilhan Şahin “Benim bir kızım vardı, şimdi iki kızım oldu. Tanışır tanışmaz çok sevdik birbirimizi. Bu iş bir kadın dayanışması. Sosyal medya, etiketler, sipariş oluşturma, malzeme tedariki ve daha birçok işi bu oluşumda yer alan kadınlar yaptı. Fırın, hamur makinesi, kahve makinesi, buzdolabı ve daha birçok şey alındı. İnanılmaz güzel mesajlar ve siparişler aldık. O kadar çok mesaj var ki, sadece bir kişi sabahlara kadar bu işle ilgileniyor. Ama en önemlisi Etkin burada; o istedi, biz kadınlar bir araya geldik, kadın gücüyle onu tekrar ayağa kaldıracağız” diyor.