Dilek Gappi

KENT yetkililerinin çoğunun konuşması şöyle başlar: “Akdeniz’in inci kenti İzmir geleceğe güvenle bakıyor...”
Ve çoğunlukla konuşmanın bir yerinde karşımıza çıkar: “Akdeniz’in inci kenti olarak...”
Aslında biz İzmirlilerin çoğuna göre inciden de kıymetlidir İzmir.
Yozlaşmamız doğası, İstanbul kadar kaosa bürünmeyen semtleri, diklenmeden dik durabilen insanıyla...
Yakın geçmişe kadar, başka kentlerdeki diğer insanların da böyle düşündüklerine tanıktım. Özellikle İstanbulluların.
Bir kısmı ya bir gün tası-toprağı toplayıp İzmir’e taşınacaktı ya da emekli olduklarında bu kentin diyarlarına taşınacaklardı.
Aslında hala ‘aynı’dır diyordum ama öyle değilmiş.

EMİNİM, “Daha EXPO 2020’ye İzmir’in adaylığı kesinleşmeden, bu neyin çatlağı?” diye soracaksınız.
Maalesef...
Burası İzmir...
2015 EXPO adaylığını uğraşlara rağmen kaybettik, şimdi yeni bir umut doğdu, daha ortada birşey yok. Peki bu neyin kavgası ?
* * *
Aslında İzmir Ticaret Odası Başkanı Ekrem Demirtaş’ın bir süredir, İzmir Kalkınma Ajansı’na yönelik rahatsızlık duyduğunu hissediyorduk.
Ajansın yabancı yatırımlara önderlik etmek gibi bir görevi varken, Başkan Demirtaş, Başbakanlığa bağlı Yatırım Destek Ofisi’nin İzmir’de büro açmasını önerdi.

GEÇEN akşam muhteşem bir ekonomi lezzetinin içinde buldum kendimi.
31 yıl önce Türkiye ekonomisinde bir devrimin 5 ana aktörü karşımdaydı ve gerçekleştirdikleri ‘Küreselleşme’ devrimini anlattılar.
1979 yılının son günleri...
İçe kapalı bir Türkiye ekonomisi dayanılması zor, sancılı günler yaşıyor.
Karaborsa almış başını gitmiş. İhracat 2.5 milyar dolar civarında. Türkiye artık borçlarını ödeyemez halde.
Başbakan Süleyman Demirel köşeye sıkışmış, son umutla Turgut Özal’ı Başbakanlık Müsteşarlığı’na getirerek ekonominin, dolayısıyla Türkiye’nin kaderini değiştiren yeni bir dönemin kapısını aralıyor.
Özal, 5 kurmay arkadaşıyla birlikte uzun gecelerin ardından devrim niteliğinde kararlar alıyor.

Kooperatifçiliğin ustası Hüseyin Aslan’la, Kemeraltı Derneği Başkanı Mehmet Gülaylar biraraya gelince “Esnaf AVM” modeli İzmir’de doğdu. Bu modeli çoğaltmak için Aslan, “Esnaf Koop” kurmaya hazırlanıyor

Önceleri alıştığımız haberlerden biri olarak algıladım.
Sonuçta Ege- Koop’un hiperaktif genel başkanı Hüseyin Aslan sık sık karşımıza bir projeyle çıkıyordu. Bu kez bir başka projeyle karşımızdaydı. Gaziemir’de bir AVM kurmuş, bu AVM’ye de Kemeraltı Esnaf Derneği Başkanı Mehmet Gülaylar destek veriyordu. “İyi proje, doğru” dedim, geçtim.
Birkaç gün sonra gazetenin masamın üzerinde durduğunu fark ettim. Gayri ihtiyari haberi yeniden okudum.
“Dünya Evi”; düğün ve gelinlik sektörü hatta ev kurmak için birçok ürünün yeraldığı, diğer standartlara da sahip modern bir alışveriş merkeziydi ve ilk etapta 26 esnaf buraya ortaktı.
Hemen aklıma, 15 yıla yakın süre tanık olduğum TBMM Komisyonu’nda bekleyen Hipermarketler Yasası geldi. Ne zaman “Esnaf zor durumda, yanıyor bitiyor” desek karşımıza aynı yemek sunuluyordu.

En az beş yıldır üzerinde konuşuyoruz. Önceleri kıyamet kopmuştu...
Şimdi 2B’nin adını anarken, kendisine de alıştık adeta..
Orman Bakanı Veysel Eroğlu, yasa taslağının hazır olduğunu söyledi. Tasarı bir ay içinde tasarı Meclis’e gelecek.
Geri sayımdayız, üç, iki, bir...
* * *
2B herşeyden önce talan edilmiş orman alanlarını, talan edenlere satmak için iyi bir kılıf.
Oysa Anayasa’nın 169. maddesine göre orman vasfını yitirmiş orman arazisi ancak orman köylüsüne satılabilir.

ÖNCE yerli besicinin beli kırıldı.
Ürettiği hayvandan zarar edince yok pahasına hayvanını kesti.
Ardından dünyanın en pahalı etini yiyen Türk tüketicisinin cebi yandı.
Şimdi büyükbaş hayvan besiciliğinde yeni ve ciddi bir sıkıntı daha baş gösterdi.
Ege Bölgesi’nde şap hastalığı önü alınamaz şekilde büyüyor.
Ege’deki hayvan pazarlarında hayvan kalmadı.
Aydın, Çine, Dalama, Tire, Afyon, Uşak, Balıkesir, Isparta, Burdur, Kütahya pazarları kapandı. Şap, Ege’nin en büyük pazarlarından Ödemiş’i de etkilemeye başladı.

“Dedem dokuma tezgahının başında o kadar uzun yıllar çalışmıştı ki, öldüğünde tezgahta çalışır şekilde kasılıp kalmıştı. Dede bu kadar çalışman boşa gitmeyecek, bu ülkenin en iyisi olacağım diye ona sözverdim”
Yaklaşık oniki yıl önce kendisiyle röportaj yaparken söylediği bu cümleler beynime adeta mıhlanmıştı Ahmet Nazif Zorlu’nun...
Günlerce bir insanın o halde ölümü gözümde sahnelendi.
O röportajı yaptığımız yıllarda Zorlu, Asil Nadir’den satın aldığı Vestel’le iyi başlangıç yapan ancak yaptığı başlangıçtan daha iddialı konuşan bir işadamıydı.
Yılda 1 milyon televizyon üreteceğiz dediğinde gülümseyenler çoktu.
Tahsil durumu da gözönüne alındığında, sonunun Manisa’daki kara talihli komşusu Raks gibi olacağına dair yorumlar çoğunluktaydı. Teknoloji başdöndürücü bir hızla gelişirken, şimdi Denizlili dokumacı bir aileden gelen bu adam büyük yatırımlara giriyordu, mümkün değil bu hızlı gelişmelerle başa çıkamaz diyenler çoktu.
Bunu söyleyenler yalnızca bir yönüyle haklı çıktılar. Vestel’in üretim yaptığı beyaz eşya teknolojisi model değişimleriyle yaşanırken, televizyon ve elektronik teknolojisi “başkalaştı.”

Ne zaman İzmir’in trafik sorunundan söz etsek, Büyükşehir Belediyesi ezberlemiş gibi yanıt veriyor..
“Metro hattı bittiğinde...”
Bu arada kentin merkezi de gün geçtikçe sıkışıyor.
En son viyadüklerin liman içine alınma çalışmaları tuz biber oldu. Bu sıkıntının hiç değilse süresi belli, 7 ay kadar sürecek. Ya sonra merkezde trafik düzelecek mi?
Hayır...
Metro’nun ardına sığınmış gidiyoruz. Bu kentin merkezi, bir çiçek dikmek, bir de Telekom çalışmaları için, o da alt yapı koordinasyonu tam sağlanamadığından “yap-boz-yeniden yap”larla şantiyeye dönüyor.
Peki merkezde nasıl çözülecek trafik sorunu?