Uzay Gökerman

Fenerbahçe adına sezonun en rahat karşılaşmalarından biriydi. Hatta hazırlık maçları dahil hiç bu kadar zorlanmadan bir maç tamamladığını hatırlamıyorum.
Mourinho ve kurmayları da bunu önceden tahmin etmiş olacaklar Göztepe’den sonra bu sezon ikinci defa çift forvetle sahaya çıktılar.
Ancak farklar vardı.
Göztepe maçında İsmail’in yanında Szymanski oynuyordu.
Sağ kanatta da Tadic yerine İrfan Can varken; sol bek olarak da Oosterwolde değil Kostic bulunuyordu.
Bodrum ile Göztepe arasında kadro bakımından da oyun olarak da çok büyük farklar olduğunu her iki maçta ölçebildik.
Zaten bir önceki gün Trabzonspor karşısında 10 kişi kalmasına karşın çok dirençli bir futbol oynayan Göztepe izledik.

Fenerbahçe, ligdeki pozisyonunu kendi eliyle zora sokan bir yere getirdi.
Geçen sezon işler çok farklı ilerliyordu. Sadece tek bir rakibi vardı, iyi ya da kötü oynarken de kazanıyordu.
Genel olarak baskılı ve ortalamanın üzerinde bir oyun planına sahipti.
Bu süreçte mücadele düzeyi yüksek maçlarda kaybettiği puanlarda hakem hatalarının öne geçtiği kısımlar olduğundaysa kuşkusuz haklı bir infial duygusu da kamuoyunda ses buluyordu.
Maç sonunda Mourinho takımının yediği ikinci golde faul olduğunu üstü kapalı bir şekilde eleştirirken başta ona ve Fenerbahçelilere büyük bir infial yaşatmayan şey de işte bunun tam tersi olan görüntüydü.
Fenerbahçe rakibine karşı sahada net bir üstünlük sağlayacak düzeni ve oyunu kuramamıştı!
Samsunspor sezonun sürpriz takımlarından biri olmaya aday görünüyor. Karşılaşma öncesinde Fenerbahçe’den daha fazla galibiyet sayısı ve puanı vardı.

İlk yarıdaki Fenerbahçe güçsüz, ivmelenemeyen, momentumu olmayan ve fazlasıyla da statik futbol oynayan bir görüntü veriyordu.
Dinamizm kazandıracak, ivmelendirecek ve onun etkisiyle de takıma momentum getirerek, güçlü bir oyun oynamasını sağlayacak bir veya birkaç oyuncuya ihtiyaç duyduğu da açık bir şekilde hissediliyordu.
Bu yorum belki derbi karşılaşmasının bir bölümü için de geçerli olabilir.
Oyuncu tercihleri açısında Mourinho’yu anlamak gerekiyor.
Şöyle düşünelim.
Öyle bir takımın başında geliyorsunuz ki geçen sezonu rekor puan ve golle rakibinin sadece üç puan gerisinde ligi ikinci sırada tamamlamış.
Kendisine verilen bilgiler bu yarışın aslında adil olmadığı ve takımın birçok maçta da hakkının yendiği yönünde.

Fenerbahçe’nin zor bir darboğazdan geçtiğine şüphe yok!

İlk yirmi dakikasında sahasından top çıkarmada fazlasıyla zorlandığı karşılaşma oynadı. Bu bölümde çok rahat gol de yiyebilirdi; kaleci Livakovic’in dikkati, savunmanın başta Çağlar, gayreti, fazlasıyla da rakibin acemiliği olası bir geri düşmeyi engelleyen etkenlerdi.

Fenerbahçe’nin benzer sorunları geçen sezon da yaşadığını hatırlıyoruz; ısrarla geriden topla çıkma uğraşı, rakibin etkili ve soluk aldırmaz baskısı oyun kurmayı neredeyse olanaksız hale getiriyordu.

Oysa birkaç maçta topu rakibe teslim ederek, ona baskı yaparak tam tersi etkiyi yarattığını da biliyoruz; Mourinho’nun takımının.

Topun taç çizgisine neredeyse paralel oynanmaya çalışılmasının da oyun kurmayı zorlaştıran bir detay olduğunu söyleyebiliriz.

Bu oyunda ne Mert ne de İrfan Can etkili olabildiler.

Ne zaman oyun orta alana döndü işte bu bölümlerde Fenerbahçeli oyuncuların geriden topla çıkmada çok daha başarılı olduklarını gözlemledik.

Ambarabat ve Fred’in merkezde doğru pas

Takımlar, tribünlerdeki koreografi eşliğinde sahaya adım atarken aklıma gelen iki görüntü vardı.

Biri 6 Kasım 2002’deki Fenerbahçe tribünleri, diğeri de Liverpool’un Şampiyonlar Ligi’nde 3-0’ın rövanşında Barcelona karşısında maça çıkarken stadyumun atmosferi…

Acun Ilıcalı karşılaşma sonunda biraz da camiayı yatıştırmak için “hiçbir şeyin bitmediği, sezonun daha başında olunduğu” yönündeki açıklamalarını dinlerken de bir an kendimi Premier Lig’de oynanmış bir derbi maçı izlediğim hissiyatına kapıldım.

Aslında futbol belki de biraz böyle yaşanmalı ve orada bitmeli.

Peki ya Türkiye’nin gerçekleri?

Hatta masadaki eli bir kademe yükselteyim; Fenerbahçe’de hayat böyle mi yaşanıyor?

Birkaç sezondur aynı cümleleri yazıyorum neredeyse; Süper Lig’de iç saha karşılaşmaları çok önemli, özellikle de derbilerde kazanılan veya kaybedilen puanlar şampiyonlukları belirliyor, diye.

32 hafta önce Fenerbahçe Trabzonspor’u sahasında yenmiş olsaydı geçen sez

Milli araların ülkelerin kendi liglerinde bir devamlılık, takımların oyunlarında bir akışkanlık ve senkronizasyon sorunu yarattığı uzun zamandır tartışılan bir konu.

Birçok takım yıl içinde belirli zamanlarda bu durumdan etkileniyor. UEFA ve FIFA’nın buna bir çözüm üretmesi, Milli maçları yılın belli zamanlarına özellikle de liglerin tamamlanmasından sonraki bir ay içine sıkıştırmaya çalışmasının doğru bir alternatif olacağını düşünüyorum.

Fenerbahçe’nin dünkü oyunu için en azından Mourinho’nun yaptığı açıklama üzerine bunu ekleyebiliriz sanırım.

Öncelikle, Kasımpaşa tribünlerinin durumuyla başlayalım.

Yıllar yıllar önce babamla Üsküdar Burhan Felek’te maçlara giderdik. Henüz o zaman orada futbol oynanıyordu. Sonradan atletizm pistine dönüştürüldü. İyi mi oldu çok emin değilim.

Üst üste karşılaşmalar oynanırdı. En azından iki maç izlerdik diye hatırlıyorum.

Üsküdar Anadolu da Üsküdarlı olmamız nedeniyle takip ettiğimiz bir takımdı. Ya

Fatih Tekke, Alanyaspor’un başına geldiğinden bu yana takımın geriden oyun kurma konusunda ısrarlı tutumunu sürdürüyor.

Erol Bulut, Sergen Yalçın, Çağdaş Atan, Farioli gibi isimlerin de takımın başında olduğu dönemlerde Alanyaspor’a iyi futbol oynatmaya gayret ettiklerini hatırlıyoruz.

Ancak söz konusu dönemlerde kadro olarak da Alanyaspor bugünkünden çok daha iyi ve kaliteli ayaklarla oynuyordu.

Veya şöyle ifade edelim, teknik direktörler kafalarında hayal ettiği oyun planını sahaya yansıtabilecek futbolculara sahipti.

Bugün aynı cümleleri kurmamız o kadar kolay değil. Bu nedenle de Fatih Tekke belki Guardiola gibi takımını geriden oyun kurmasını hayal ediyor ama olmuyor.

Bu hayal devam ettiği sürece de Alanyaspor’un Ligin üst seviye takımları karşısında 3 ve üzeri farklı sonuçlarla sahadan ayrılacağını söylemek için çok fazla düşünmeye, tahminde bulunmaya gerek bile bulunmuyor.

Mourinho, dersine iyi çalışmış olacak başlama düdüğü ile birlikte topu Alanyaspor’a teslim etti ve onun kaleciden itibaren topla oyun

Güne Fenerbahçe tarihinin en önemli teknik direktörlerinden Christoph Daum’un vefat haberi ile başlamıştık.
Daum deyince yakın dönem hemen tüm Fenerbahçe taraftarının aklına şampiyonluklar kazandıran teknik direktör geliyor olmalıdır.
Fenerbahçe futbol rönesansı 2003’te onunla başladı ve 2010’da da onunla bitti diye bir tespitte bulunursak sanırım hatalı bir cümle kurmuş sayılmayız.
Şampiyonluklarla birlikte Fenerbahçe’ye kalıcı ve kazandıran bir sistem getirdiğinin de altını çizmemiz gerekiyor.
Bu sistemle birlikte uzunca bir süre devamlılığı olan, istikrarlı bir takım görüntüsüne büründü Fenerbahçe. Öyle ki yapılan transferler nokta atışı bu sistemin içinde yerli yerini buldu; bazıları da kadro içinde farklı görevler üstlenerek pozisyonel anlamda evrildiler.
Daum sonrasında takımı çalıştırmış olan Zico, Aragones ve Aykut Kocaman da sıkıştıkları dönemlerde bu sisteme geri dönme ihtiyacı hissettiler.
Gerçekten çok önemli bir futbol adamıydı.