Uzay Gökerman

Rize’de yağmur altında iyice ağırlaşmış öyle bir saha şartları vardı ki 1980’ler Türkiyesini hatırlatıyordu, izleyene.

Belki yukarıdan bakınca yemyeşil çim görüyordunuz ama böylesi parklarda, bahçelerde de vardı; hani içine girdiğinizde ayağınızın tamamının çamura battığından söz ediyorum.

Avrupa’nın birçok ülkesinde iklim şartları çok daha ağır yaşanmasına karşın artık saha zeminlerinde Rize’deki gibi kötü görüntülere rastlamıyoruz.

Özellikle Büyük Britanya gibi Gulf Stream etkisinde kalan ada ülkelerin stadyumlarının modern drenaj sistemleriyle saha zeminlerini koruyucu önlemlerle donattıklarını izliyoruz.

Evet, 20 sene öncesinde belki oralarda da yüzleri çamura batmış oyuncu fotoğraflarını görmeniz mümkündü ama artık değil.

Bunu Avrupa’da futbolun içinde olan hiç kimseye anlatamaz, açıklayamazsınız.

Türkiye’de son 10-15 yılda birçok şehirde devlet desteği ile görkemli stadyumlar yapıldı. Rize de bunların arasındaydı.

Adında “Süper” ola

Hikayeyi geçen hafta şöyle bir yerde bırakmıştım.

“Fenerbahçe’nin oyununda bir sıkışma ve daralma neticesinde de tıkanma artık gözle görülür hale geldi.

Bunun bir bölümü oyuncu performanslarından kaynaklanırken önemli bir kısmının oyundan sebeplendiğini konuşuyor ya da tartışıyor olmak gerekiyor.

İsmail Kartal için burası tam bir sırat köprüsü niteliğinde bir yere dönüştü; çünkü eğer oyuncu performansları çözülmezse Hoca’nın mutlak surette artık şapkasında ne varsa onlardan bir seçki yapması gerekecektir.”

Hafta arası Gaziantep’te kötü saha koşulları altında Kupa maçı oynarken fazlasıyla rotasyon tercihi kullanmıştı İsmail Kartal ki hemen hepsi doğru ve gerekli dokunuşlardı.

Süper Lig maçı ile kıyaslandığında Gaziantep karşısında sahaya çıkan oyuncu grubunun etkili bir mücadele ortaya koyduğunu da izledik.

Sezonun boyunun tam buraya geldiği ve yoğun maç trafiğinin içinde o şapkadan tavşan çıkarmanın ne kadar güç bir maharet olduğu gerçeğini

Geçen hafta yazımı bıraktığım yerden devam ettireyim.
“Ocak bitti, Fenerbahçe adına zorlu bir Şubat ayı başlıyor.
Antalyaspor (D), Alanyaspor, Rizespor(D) ve Kasımpaşa maçlarının herbirinin zor geçeceği sonrasının da artık yokuş aşağı inmek anlamı taşıdığını söyleyebiliriz.”
Sezonun en kritik dönemecine girmiş bulunuyor Sarı Lacivertliler.
Bir kere yukarıda saydığımız dört takımın 3’ü ile puan sıralamasında ilk 10 arasında yer alıyor ve mücadeleyi seven, dirençli oyun oynuyorlar.
Diğer taraftan Fenerbahçe’nin kadrosunda form düşüklüğü yaşayan oyuncular var.
Tadic, Szymanski, Dzeko kelimenin tam anlamıyla düşüşe geçtiler.

Başlığa bakıp kanaatkâr olmadığımı müşkülpesentlik yaptığımı düşünebilirsiniz; ancak mesele benim ne hissettiğim değil, takımın verdiği eforun karşılığını alamama ve hem kendi üzerlerinde duyduğu aynı zamanda da taraftara yansıttığı baskı halini vurgulamaya çalışıyorum.
Livakovic’in hatası sonrasında Ankaragücü’nün kazandığı penaltı ile karşılaşmanın hemen başında yenik duruma düşen Sarı-Lacivertliler sonrasında rakibine öyle bir baskı kurdu ki peş peşe yarattığı gol fırsatları, kaleye çektiği şutlarla bir anda maçı ne kadar çok istediğini net bir şekilde göstermiş oldu.
Özellikle Cengiz Ünder hırsı ile bu ifadenin sahada cisimleşmiş hali gibiydi.
Sonrasında attığı gollerle takımı rahatlatan da o oldu.
İlk golü orta şut karışımı herkesi şaşırtan akıl dolu bir vuruş sonrasında geldi.
İkincisi de ceza sahasında olmanın getirdiği bir fırsat vuruşuydu ki bir benzerini Gaziantep FK maçında İrfan Can atmıştı.
Böylece birbirinin yedeği iki oyuncunun taşıdığı bir takım haline geldi Fenerbahçe!

Yine ölüp ölüp dirildiği bir maç oynadı Fenerbahçe!

Puan da kaybedebilirdi ve dahası liderlik yarışında alacağı ağır darbe sonrasında normal şartlarda hiçbir şeyin sonu değilken Camia’nın kendi dinamiklerinin etkisiyle gereğinden fazla ortalığın yangın yerine dönüştüğü bir sürecin de fitili ateşlenmiş olurdu.

90+4’te gelen gol belki de sezonu kurtardı!

Şunu diyebilirsiniz; “ya arkadaş aynı şeyi Gaziantep maçında da yaşadı bu takım. Her karşılaşma sırat köprüsü olur mu?”

Bir sonraki maç için de benzer bir cümle ile yazıya başlamayacağımızın garantisi yok.

Çünkü takımın gol performansı durdu!

Samsunspor karşılaşmasında İsmail Kartal’ın yaptığı oyuncu değişikliklerini eleştirmiştim. Başakşehir maçında da İrfan Can’ın çıkışı gereksizdi ama dün gördük ki temel sorun aslında bu değil!

Hafta başında değerli ekonomist Mahfi Eğilmez ortaya “skimpflasyon” diye bir kavram attı.

60 dakika her şeyin yolunda gittiği bir karşılaşmada Fenerbahçe’nin Samsunspor karşısında puan bırakması bu sezonun belki en tuhaf ve aynı zamanda da gereksiz sonucu oldu.
Fenerbahçe savunması son karşılaşmalarda rakiplerine pozisyonu bırakalım akan oyunda şut imkanı bile vermiyordu.
Duran toplarsa fazlasıyla sorun oluşturuyordu. Geçen hafta Gaziantep FK’nın son dakikada kaçırdığı veya Livakovic’in kurtardığı şut bu anlamda dikkat çeken bir durumdu.
Samsunspor’un da genel görüntüsü organize bir oyun kurmanın ötesinde duran top ile pozisyon üretme becerisi gösteren oyuncuları işaret ediyordu ki Emre Kılınç bu özellikleriyle Sivasspor’dan Galatasaray’a transfer olma başarısı gösteren futbolcuların başında geliyordu.
Fenerbahçe’nin yediği golde sivrilen Emre Kılınç ve Livakovic oldular.
Bu şekilde gol yemek kuşkusuz üst düzey bir takım için her zaman soru işareti bırakıyor sahanın içine...
Diğer taraftan golün hemen peşinden İsmail Kartal’ın 3 radikal değişiklik yapması satranç oynayanlar anlayacaktır;

Bu maç İsmail Kartal’ın ustalık dokunuşlarının olduğu bir karşılaşma olarak dikkatleri çekti. Bu açıdan bakıldığında önemli taktiksel oyuncu değişiklikleriyle birlikte değerlendirilmesi doğru olacaktır.
Öncelikle Cengiz Ünder – İrfan Can Kahveci tercihi üzerine biraz düşünelim.
Biri deplasmandaki İstanbulspor, diğeri Kadıköy’deki Konyaspor karşılaşmalarını çözen oyunculardı.
İsmail Kartal belli ki bu iki oyuncu ile iki farklı oyun opsiyonu yaratmaya çalışıyor.
İrfan Can için bu sezon çok şey yazdık, yorumladık. Hala yazılacak bir dolu sayfa var ve oyuncu her maç buraya yeni paragraflar ekliyor.
Fenerbahçe çok iyi transferler yaptı ancak bir başka tarafından bakıldığında; takımın içinden çıkan İrfan Can etkisinin diğerlerinin de önüne geçtiği bir sezon yaşanıyor.
Gaziantep FK karşılaşmasında 3 puanı getiren golü atarak dün stadyumda ve televizyonlarının başında maçı izleyen tüm Fenerbahçelileri bir kere daha sevince boğdu.

Konyaspor 3 gün arayla Süper Ligin zirvesindeki iki takımla oynama şanssızlığını yaşadı. Galatasaray’a karşı belirli bir seviyeye kadar direnmeye çalıştı; orada kısmen ve zaman zaman iyi futbol da oynadı, hatta etkili ataklar bile sergiledi; büyük bir ihtimalle de gücünü orada tüketti.

Fenerbahçe gibi bir takıma karşı aynı performansı tekrarlayabilmesi zaten hiç kolay değildi.

Konyaspor aynı zamanda bir bakıma Fenerbahçe ile Galatasaray’ın oyun ve futbolcu farklarının da ortaya çıkması açısından bir turnusol işlevi de gördü diyebiliriz sanırım.

Galatasaray, Konyaspor’a karşı 10/30 şut isabetiyle 3 gol bulabilirken; Fenerbahçe 11/17 şut isabetiyle 7 gole çıkarma başarısı gösterdi.

Bunun adı verimliliktir. Fenerbahçe %65 ile oynarken; Galatasaray %34’te kaldı.

Sadece tek maç üzerinden değerlendirmek eksik kalabilir; Süper Lig ortalamasında Fenerbahçe maç başı 2,95 gole ulaşırken; Galatasaray 1,95 ile yola devam ediyor.

Yani Fenerbahçe maç başına Galatasaray’dan 1 gol daha fazla atma başarısı