Feyzi Hepşenkal

Aradan yıllar geçti ama o seçim afişinde yazan satırları hiç unutmadım:
“Bir oy, bir milletvekili. Bir milletvekili, iktidar demektir.”
Hazır olun.
Önümüzdeki genel seçimde bir oy, gerçekten çok değerli olacak yine.
Bir oyla, bir milletvekilliği kazanılabilecek.
Bir milletvekilliği ile iktidar değişebilecek.
Bu gerçeğin ışığında...

SİYASETİN doğasında rüzgâra da, fırtınaya da ve maalesef kasırgaya da yer var.
Nitekim Deniz Baykal’n istifası ile esen rüzgâr, Kılıçdaroğlu’nun seçilmesiyle fırtınaya dönüştü hızla.
Epeydir böylesi görülmemişti.
Dengelerin nasıl değiştiği, yapılan kamuoyu araştırmalarına da yansıdı aynı anda.
Sonra Gazze dolaylarından esen bir başka rüzgar yeni bir tablo çıkardı ortaya.
Avrasya Kamuoyu Araştırmaları Merkezi’in son araştırması işte bu dönemde yapıldı:
AKP 32.1, CHP 29.9, MHP 18.6, BDP 6.1, SP 5, DP 4.1

RECEP TAYYİP ERDOĞAN kurduğu partide neredeyse dokuz yıldır genel başkanlık yapıyor.
Kemal Kılıçdaroğlu ise Atatürk’ün kurduğu partide, üç haftadır genel başkan.
Bir soru size:
Üç hafta, dokuz yıldan uzun olabilir mi?
Yaşanan korku ve endişe, “ateş” misali bacayı sarmışsa; bu minvalde geçen üç hafta, elbet dokuz yıldan uzun gelir insana!
Eh.
Kolay değil.

BAŞBAKAN, Bülent Ecevit’ti; Yardımcısı, Necmettin Erbakan.
26 Ocak ile 17 Kasım 1974 tarihleri arasında görev yapan 37. Hükümet üyelerinden çoğu, hayatta değil bugün.
Siyaset sahnesinde halen ve fiilen yer alan üç kişi var o günden kalan.
Dönemin Maliye Bakanı Deniz Baykal, İmar ve İskân Bakanı Ali Topuz, Çalışma Bakanı Önder Sav.
36 yıl sonra politikada hâlâ var olabilmek, zaten müthiş bir şey.
Dolayısıyla siyasete meraklı olanların, bu üç insanın yaşam öykülerinden öğreneceği çok şey var.
Ama aralarında biri var ki, tam bir muamma.

GAZZE mücahitlerinden Yeni Şafak Gazetesi yazarı Hakan Albayrak’ın “Mavi Marmara’da o gece” başlıklı yazısı, gazetecilikte yeni bir dönemin başladığını haber veriyor.
Gazetecilik mesleğinde sırça köşklerde oturup, ahkâm kesme devri bitti.
Ya ne?
Aynen şöyle:
“Güverteye asker çıkarmak için gemiye yanaşan botları tekbirlerle karşıladık, korsanların üzerine su sıktık, güvertede ne bulduysak (kova, pet şişe vs, vs, vs) botlara fırlattık; onlar da gemiye ses bombaları, sis bombaları, gaz bombaları attılar ve üzerimize plastik mermiler boşalttılar; ama geri çekilen biz olmadık, onlar oldu. Botlar defalarca yanaştı ve her defasında geri çekildi.”
Yani olayı tam göbeğinden izlemek bile artık yetmiyor.
Devir tüm mevcudiyetinle işin içinde olma ve hatta ölümüne çarpışma devri.

KAÇ yıl önceydi, 15 mi, 20 mi; en az o kadar oldu. O zamanlar televizyonlarda esen dizi film fırtınaları ya ABD patenliydi, ya Güney Amerika...
Latin ülkelerinden birinin devlet başkanı Çin’e gitmişti hatta.
Havaalanında Çin’de bile en çok izlenen TV dizisinin müziği eşliğinde karşılanmıştı.
Kıskanmıştım.
Çünkü iş büyüktü.
Etkisi ise daha büyük.
Onun için Türkiye’nin, sinema endüstrisinin gelişmesini ciddi bir “devlet politikası” kararlılığı ile desteklemesi gerekliydi.

YOLLARA konan kasislerin geniş ve yumuşak olanlarına Talabani, arabayı şöyle yerinden zıplatan sert ve yüksek kasislere de Barzani deniyormuş Kuzey Irak’ta.
Biliyorum.
BBC’nin internet sitesinde okuduğum bu anekdotu aktarmakta fazlasıyla geç kaldım.
Çünkü TC plakalı arabayı kullananlar, o sert kasise çoktan girdi!
Umalım ki...
Kimse başını arabanın tavanına falan çarpmamış olsun!
Yine de beterin beteri var.

TORBALI Belediyesi’nin internet sitesindeki ankette soruluyor:
“Sizce Torbalı’nın en öncelikli sorunu hangisi?”
Seçenekler şöyle sıralanmış:
Ulaşım, altyapı, nüfus artışı, güvenlik ve işsizlik.
Hemen her yerde olduğu gibi “işsizlik” Torbalı’nın da öncelikli sorunu olmalı.
Böyle derseniz, yanılırsınız.
Çünkü ankete katılanların yüzde 73.7’si -ki 7532 kişi- soruya “ulaşım” yanıtını vermiş.