Ercan Güven

Aynen Ali Koç başkanın dediği gibi “şaşırdık, öfkelendik”!.. Ekstradan “dehşete kapıldık” Fenerbahçe’de olan bitene.
Yahu, Suudi Arabistan Konsolosluğu’na dönmüş Fenerbahçe soyunma odası... İşledikleri “manevi cinayetlerin” maktulünü taşımak için halı bile hazırlamış ajanlar!
Başkana diklenmek, yardımcı hocayı hırpalamak “vaka-ı adiye”den olmuş.
Meşrutiyet ilan edildiğinde “işe gitmeme özgürlüğü de dahil” sanan kalem efendileri gibi antrenman yerine gruplar halinde AVM’leri gezecekler neredeyse.
Gamsız mı ararsınız, saygısız mı, ahlaksız mı... Tekmili birden Kadıköy’e taşınmış.
Boşuna taraftara tutunmuyormuş Ali Bey; başka kimsesi kalmamış.

Nasıl bu hale gelmiş Fenerbahçe?

Rica minnetle alıkonan Aykut Kocaman ekibinin işine yedinci haftada son verilmesi, ikisi zaten oynatılmayan Volkan, Dirar ve Aatif’ın kadro dışı bırakılması Ali Koç yönetiminin tasarrufudur sonuçta...
Yetkisidir... Hakkıdır.
Sebepleri merak etmek de bizim hakkımız hatta görevimiz olduğu gibi!
Hele sayın Başkan, “açıkladığımda üzülecek, öfkeleneceksiniz” dediyse...
Resmen ateşin altına çıralı odun atmak bu tavır. Eşeğin aklına karpuz kabuğu düşürmek. Meseleyi köpürtmek.
Cambaza mı yönlendiriliyoruz ne?..

Reklam dünyasında “teasing” denir Ali Bey’in yaptığına... Meraklandırıcı kopya vermek diye özetlenebilir. Mesaja/ürüne ilgiyi katlar.

Maçta filelere değen tek top VAR’ın arızasına gelmeseymiş ofsayt olmadığı anlaşılır ve Başakşehir kazanırmış!..
Geçin bunları...
Eskiden VAR mı vardı!
Hakemin yeniden izleyip tekrar ofsayt kararı vereceği kadar gri bir pozisyon o...
Tersi de olabilirdi tabi...
Ama bu maçı Fenerbahçe kaybetse ayıp olurdu doğrusu.
İster ilahi adalet deyin, ister futbolun cilvesi, Fenerbahçe’nin 4-5 golüne engel olan Başakşehir kalecisi Mert’i “kim veya ne” bilardo bandına çevirdiyse, belli ki VAR’ı da o bozdu.

Demokrasilerde çareler tükenmez!.. Fenerbahçe kepenk indirecek değil ya; anlaşır Ersun Yanal’la... Takım şahlanmasa bile dört nala koşar, emin olun.
Hem “Bir taşla iki kuş birden” vurulur! Cocu’nun bonusu Comolli olur; birlikte giderler... Faili meçhul kaostan sıyrılan Fenerbahçe, önümüzdeki on haftaya galibiyet serisi ile başlar, yenilmeden lig arasına yürür, fıtratında var olan şampiyonluk potasında dönüverir.
Büyük takımlara bir iki hata ile yıkılmadıkları için “büyük” denir.
Gerçi başkan Ali Koç’un “ütopyası” biraz ertelenir ama hep yakındığı “muazzam borç” ancak kazanan bir takım ve sevinen taraftarla ödenebileceği için Başkan da dahil herkes mutlu olur.
Dert değil...

Kardeştir... Şenol Güneş barışır ağabeyi ile...
Belli ki, Zeki Bey’in “Benim birader Beşiktaş’ı bırakacak” lafında sevgi vardır, duygu vardır, tahmin ve temenni vardır; bir tek “bilgi” yoktur.

Sonunda “facia” da yaşandı işte... Ne olacak şimdi? Devam mı Cocu ile? Yoksa zaman mı lazım Fenerbahçe’ye yine?
Olmuyor... Tek tek kalitesinden şüphe duyulmayacak adamların 11’ini seçip sahaya sürünce bırakın keyfi, skoru, taraftarı; futbolu utandırıyor Sarı-Lacivert takım.
O zaman hata nerede?
Paradan anlamam ama 7. haftada Cocu’yu göndermek ayıp geliyorsa futbol adına “iflas” etmeden acilen “konkordato” ilan etsin Fenerbahçe... Takımın başına kayyum tayin edilsin. İsterse Maliye’den bir bürokrat gelsin, birazcık da Fenerbahçeli olursa mutlaka Cocu’dan daha çok işe yarar.

Fenerbahçe’deki “facia” bir hafta önceki Beşiktaş maçında başladı aslında...
“Eze eze” beraberlikle!
Ne demekse...

Hani “ağzıyla kuş tutsa nafile” derler ya; işte Türkiye’nin başına gelen tam da buydu EURO 2024 yarışında...

Amaç “en iyi teklifi” seçmek değil miydi neydi?..

Resmen ön yargı kazandı İsviçre’de.

Daha ne yapacaktık yani?.. UEFA kasasına bakıyorsa, gelir ve KDV muafiyeti bir yanda, bedava statlar salonlar öbür taraftaydı. Az değil, rakip tekliften farkı üç haneli milyonlardı. Para önemli değildi bizim için, maç biletine yol parası bile dahildi. Şampiyonanın bakiyesi olduğu gibi futbola gidecekti. Yani “ticaretten” sınıfta kaldı Avrupa’nın futbol muktedirleri.

UEFA futbola taze kan arıyorsa ki, deli gibi arıyor; 80 milyon genç kucağını açmış bekliyordu burada.

Garanti arıyorsa Devlet’tendi; ötesi yok.

“Top”luca gelişmek, büyümek topun peşine yeni canlar katmaksa maksat, Avrupa’ya bir Avrupa daha eklemek işten bile değildi futbolun kıtalara yayılması bağlamında. Kefenin bir tarafında tesisleri statları gıcır gıcır bir Türkiye, diğerinde turnuvaya doymuş yaşlı Almanya...

“İnsani açıdan” da çaktın UEFA... “Sen, ben, bizim oğlan” mutlu mesut oynadılar her zamanki gibi. Bugün biz kaybettik ama ne UEFA kazandı ne futbol.

Fenerbahçe takımı, belki Kadıköy’de derbi geleneği etkisiyle, belki Cocu’dan sonraki tufandan korktuğundan, sezon başından beri en özverili futbolunu oynadı Beşiktaş’a karşı; bu da ancak beraberliğe yetti.
Evet, Fenerbahçe takımı... Cocu pek dahil değil bu çabaya.
Hollandalı Hoca hiç mi bir şey yapmadı derseniz, en azından yine dört beş değişiklikle herkesin aklını karıştırmaması bile katkıdır. Konya maçındaki takımı Skrtel’in yerine Reyes’i ekleyerek sürdü sahaya...
Asıl farklılık Beşiktaş’taydı ama Şenol Güneş’in tercihleri de ne takımı ne de skoru etkileyemedi. Sıfır yani...
Kadıköy’de beraberliğin Fenerbahçe açısından etkisi sıfır bile değil, eksidir.
Yenilse yenilenebilir, kazansa umutlanabilirdi, hiç biri olmadı.
Şimdilik halının altına süpürülecek sorunlar...

Bir kulüp başkanını unutulmaz kılan, ona “büyük” apoleti takan, kulübüyle birlikte yücelten, mutlu yarınlara götüren iki anayol vardır...
Birincisi uzun incedir ve adına “duruş” denir.
İkincisi ise durmak bir yana, başkanın önde koşmasıdır.
Terapi ile neşter farklıdır ama gaye aynıdır; şifaya kavuşturmak!
Hele acil durumlarda!
İkisini birden becerebilenin ne inşaatına bakılır ne transferine ne de ekonomik yeteneklerine; bırakın uzun yılları, altı ay içinde tarihe geçer o başkan.
***