Hani “ağzıyla kuş tutsa nafile” derler ya; işte Türkiye’nin başına gelen tam da buydu EURO 2024 yarışında...
Amaç “en iyi teklifi” seçmek değil miydi neydi?..
Resmen ön yargı kazandı İsviçre’de.
Daha ne yapacaktık yani?.. UEFA kasasına bakıyorsa, gelir ve KDV muafiyeti bir yanda, bedava statlar salonlar öbür taraftaydı. Az değil, rakip tekliften farkı üç haneli milyonlardı. Para önemli değildi bizim için, maç biletine yol parası bile dahildi. Şampiyonanın bakiyesi olduğu gibi futbola gidecekti. Yani “ticaretten” sınıfta kaldı Avrupa’nın futbol muktedirleri.
UEFA futbola taze kan arıyorsa ki, deli gibi arıyor; 80 milyon genç kucağını açmış bekliyordu burada.
Garanti arıyorsa Devlet’tendi; ötesi yok.
“Top”luca gelişmek, büyümek topun peşine yeni canlar katmaksa maksat, Avrupa’ya bir Avrupa daha eklemek işten bile değildi futbolun kıtalara yayılması bağlamında. Kefenin bir tarafında tesisleri statları gıcır gıcır bir Türkiye, diğerinde turnuvaya doymuş yaşlı Almanya...
“İnsani açıdan” da çaktın UEFA... “Sen, ben, bizim oğlan” mutlu mesut oynadılar her zamanki gibi. Bugün biz kaybettik ama ne UEFA kazandı ne futbol.
Açık söyleyelim, ortada bariz bir hata var... Niyet değilse terazi bozuk besbelli. Bozuk niyeti irdelemek siyaset yazarlarına düşer.
Şayet UEFA’nın kantarı yanlış tartıyorsa, ağlayıp sızlamaya gerek yok, durumu kavramak yeter.