Ercan Güven

Başkan Fikret Orman, Beşiktaş Kulübü’ndeki “muhalifleri” yerden yere vurmakta, zeka ve kulüp aidiyetlerini, hatta kalitelerini ti’ye almakta, iyi niyetlerinden şüphe duymakta sonuna kadar haklıdır...

Aslında “işine de geliyor” büyük bir olasılıkla!
Çünkü, “para labirentlerinde” kaybolup, futbolcu trafiğine takılıp, sayın Orman’a “doğru soruyu” sarmıyorlar bir türlü.

Her saçmalık var... Hem Başkan’ı silkeleyecek hem de Beşiktaş’ın işine yarayacak, yani Fikret Orman’dan sonrakilerin Beşiktaş iktidarına hazır olduklarını ortaya koyacak doğru soru yok ortada.

An itibarıyla Beşiktaş’ın bir numaralı muhalefeti “Şenol Güneş’ten sonraki Beşiktaş hocası hazır mı” şeklinde “çok odaklı” olmalı ki, içinde “nedir bu hocanın tatsızlığı” da vardır, geçiştirmeye çalışan Fikret Orman’ın “becerisini” sorgulama da Beşiktaş’ın geleceği hakkında kafa yorma da.

Herkes görüyor ki, büyük bir olasılıkla sezonu bile tamamlamadan Beşiktaş’la vedalaşacak Şenol Hoca.

“Adam gibi adam” diye kestirme bir iltifat var ya... Bu da “Fenerbahçe gibi Fenerbahçe” işte!
Ya da “Adam gibi Fenerbahçe”!
Yani, ısıran, arayan, hızlı, tempolu, kafayı çalıştıran ve hiç olmazsa kendi sahasında kimseye teslim olmaya niyetlenmeyen bir takım.
Bu kadarı yeter şu acılı Fenerbahçeliler’i mutlu etmeye.
Göztepe maçının özelliğine gelince...
Ersun Yanal sahadakilerden çok kulübedeki transferlerin merak edildiği maça “az sonra” ünlemiyle çıkarttı takımı. Moses, Serdar, Tolgay yedek, Zajc tribündeydi. Takımın tek yenisi Sadık ki, o da yeni sayılmaz artık.
Belki de “farkımı görün” demek istiyordu Hoca... Takımın çehresi ara transferlerle değişmeden, eskiden yerlerde sürünen takımı nereden nereye getirdiğinin altını çizmekti niyeti.

Rüzgarı yoktu küreklere asıldı Fenerbahçe... Gücüne güvenilmiyordu ama onu da buldu yarattı titreyen kasları, ağrıyan kemiklerinden...
Ve rüzgarı da gücü de dört dörtlük Süper Lig’in en zorlu takımlarından Malatyaspor’u yendi, lige de yaşama da halat attı.
Kadıköy’deki barışa mı sevinirsiniz...
Uzun süre sonra ilk defa üç puanı bir arada gören takıma mı?
Sevdası tükenmeyen taraftarın gülen yüzüne mi?
Sizin için hangisi önemliyse fark etmez ve bu kural asla değişmez:
Güzel oluyor Fenerbahçe’nin galibiyeti!..

Saçma sapan bir yıl oldu 2018... Tatsız, tuhaf, tekinsiz...
Soğan pahalılaşıp mermi ucuzlarken Fenerbahçe düşme hattında tamamladı...
Ne olur taze seneye girdiğimizde?
Yılın başarı ödülleri dağıtılır.
Sporda 65 yıllık ihtişamıyla Milliyet yapıyor onun en muhteşemini.
Konumuz futbolsa, biraz da canımız sıkkınsa, 2018’i sadece “Oscar” kesmez, en kötüleri de unutmamak lazım dedim ve kişisel “Altın Ahududu Ödüllerimi” dağıtmaya karar verdim hak edenlere.
Liste aşağıda...

Derin uykusunda silkinen dev bir “volkan” gibi Fenerbahçe... Henüz “ateş” gözükmedi ama gürültü/toz/duman, ardından bir şeyler olacağının ipuçlarını verdi.
Patlar mı, içine mi çöker belli olmaz, lakin hareket olduğu kesin. Ve muhtemelen birilerine zarar verecek!
Dolu taraftan bakarsanız... Kim derdi ki, düşme hattındaki Fenerbahçe, kalesinde en az şut gören Bursaspor’dan deplasmanda puan alacak?
Hiç kimse... Hatta başlama düdüğü çaldığında bile bir beraberliği öpüp de başına koyabilecek durumdaydı herhangi bir Fenerbahçeli.
Belki çok zor oldu ama Roma da bir günde kurulmadı değil mi?.. Fenerbahçe iki haftada aynı adamlarla nasıl bambaşka bir hale gelsin!
Şimdilik elden gelen “makyaj”.
Ersun Yanal, her ne kadar sıra dışı zorluklar yaşasa da Bursaspor’un çok zor bir deplasman olduğunu biliyordu. O yüzden Valbuena’yı kenarda oturturken Dirar, Isla gibi sıkı ve sert futbolcuları tercih etti ki, zaten hücum planı da onların kanadı sağ taraf üzerineydi.

Mazbatayı aldığından bugüne kadar sayın Ali Koç başkanlığının Fenerbahçe’ye “ne gibi katkılar yaptığı” konusunda -dev borçların diş kovuğunu doldurmayan servet ölçeğindeki bağışı dışında- somut veriler yok.
Ama “tersi için” çok!..
Hem de taraftarı pek ırgalamayan finans boyutunda, bilanço düzleminde değil; onlara göre “asıl mesele” altı direk arasında, puan sıralamasında, transfer isabetinde, takım ruhunda, kimyasında...
Peki, neden ilk yarının seyirci rekortmenidir Fenerbahçe aynı zamanda? Nasıl satılmış rekor yılının ancak yüzde altı kadar eksiği forma, ki sezon başı hesaplanırsa fazlası var eksiği yok.
Apaçık ortada ki, Fenerbahçeli sayın Koç’u “gelecek” olarak görüyor.
“Bugün ve yarın” diye çıktıkları yolda, “bugünü” kaybettikten sonra elinde kalan “yarına” fit oluyor. Umutla besleniyor Fenerbahçeli.
Aksi halde devre arasını “Koç istifa” sloganlarıyla yürüyerek geçirirlerdi Bağdat caddesinde.

İnsanlar saat gibi tıkır tıkır çalışan sağlam organlarının farkına varmaz; hissetmez bile...
Ancak ağrı sızı olacak, tekleyecek ki, hatırlasınlar.
Bir kere farkına varmasınlar; bu sefer de insanın gözünde o organdan başka bir şey kalmaz yeryüzünde.
Hayatta en önemli şey azı dişidir artık... Veya mide.
Ekonomi de öyle...
Dolar coşup zamlar taşınca para hesabından başka bir şey yapamaz olduk. Futbolu bile para üzerinden konuşur yazar olduk.
Biz spor yazarları, Fenerbahçe’ye kurulan kumpas sırasında hukukçu olmuştuk... Şimdi sırada ekonomistlik var!

Topal karıncaya sormuşlar; “nereye böyle acele acele”?
“Hacca gidiyorum” yanıtı vermiş!
“Varamazsın” demişler...
“Olsun, amacım öyle”.
Bugün, futbolun tüm transfer bombalarına inat, milyonlarca dolardan, milyarlarca borçtan fersah fersah uzak, önüne bir hedef koyup, karınca gibi çalışan ve sonunda başaran bir adamın öyküsünü anlatacağım size.
Merak etmeyin içinde futbol da var.
Ama hayat sadece futbol değil.