Ercan Güven

Yıldızlardan galaksiye dönmüş, ligin ilk yarısını şampiyon geçmiş, her futbol istatistiğinde en iyiyi yakalamış Fenerbahçe, ağzına kadar dolu Kadıköy’deki evinde mütevazı rakibi Samsun’la berabere kalıp iki puanı heba etmişse, en pozitif adam bile “suçlu” arar.
Kolay!.. Buyurun karşınızda İsmail Kartal.Dakika 62’de rakip gol atıp skor 1-1 berabere duruma geldikten hemen sonra, forveti olduğu gibi değiştirerek Tadic, Dzeko, İrfan Can’ı, ardından Szymanski’yi çıkarırken, kafanda hangi plan vardı Hoca’m?ı
Bu soruyu sorarken maçın henüz 7. dakikasında Mert’in ortalayıp Tadic’in kaçırdığı, 1-0 öne geçtikten sonra Tadic’in iki defa “al da at” deyip Dzeko’ya gönderdiği Dzeko’nun atamadığı, beraberlikten az önce Szymanski’nin kestiği Dzeko’nun yandan dışarı yolladığı yüzde 99,9’luk golleri kimse hesaplamaz tabi.
Fenerbahçe, “takım golü” tamlamasının tam karşılığı İrfan Can vuruşuyla öne geçtikten sonra ikinci golü atamayıp, Samsunspor’un

Gaziantep’in “çılgın taktisyen” hocası Sumudica, sahaya “rakibe özel” koskoca bir problemle çıkmış, Fenerbahçe’yi bildiği, alıştığı oyunu oynayamayacağı hale, Fenerbahçe’nin öndeki dörtlü forvetini işlevsiz duruma getirmişti. 
Oyunu rakip kaleye yıkıp hücum ederek savunma yapamıyordu Antep’te Fenerbahçe. Çünkü karşısında beşli savunma, önünde dörtlü barikatla sağlam bir duvar vardı. Merkez kapalıydı. Rakibin hızlı kanatları Fenerbahçe’nin savunmayı öne çekmesini, ileride çoğalmasını engelliyordu. Arı gibiydiler. 
Her topu kazandığında hızlı geçiş oyunuyla Fenerbahçe kalesine inen kanatları ve golcüsü Dragus hem Serdar Aziz’i zorluyor hem de oyuna zeka koyuyordu. O kadar ki, Serdar Aziz ilk yarı bitmeden sakatlanıp yerini yeni transfer Bonucci’ye bırakmak zorunda kaldı. İlginçtir, Bonucci ilk maçında neredeyse Dzeko kadar rakip ceza alanındaydı.  
Fenerbahçe ilk yarı boyunca çok istediği geniş alanları bulamadı. Oyunu

Maç yoğun” Ocak’ta, “emek yoğun” Fenerbahçe söz konusuysa, “gol ziyafeti” garanti adeta. Üç günde bir beşer-yedişer çeşit damak çatlatan lezzetler hazır taraftarlara…
Üstelik monotonluk yok… Her günün menüsü farklı ustadan!
Peki, dünkü Konyaspor karşılaşmasını şölene çeviren kimdi?
Sadece 45 dakikada oynayıp üç gol atan Dzeko tabi… Sonra Szymanski, Batshuayi. Hatta Mert.
Günün “ekstrası” ise tribündeydi!..
Uçaktan inip bavulunu açmadan stada gelen efsane Bonucci…
Tamam… Konyaspor, başı yıldızlarıyla dertte, üç gün arayla iki dev ekibe çatmış, eksik ve zayıftı. Forveti 20, kalecisi 18 yaşındaydı. Lakin Fenerbahçe’deki yıldızların performansı yadsınamazdı.

Hakiki-öz-en Süper Lig’e, kısacık bile olsa verilen araya “fotofinişle” girmiş iki ezeli rakipten Fenerbahçe sahaya inecek; gündem “Krunic, Savic gelir mi, Batshuayi gider mi”!
Ev “bulgur” dolu değil sanki.
İşte Cengiz… Tesadüf; İrfan Can cezalıydı, formayı aldı. Aldı ve futbolun kırbacı oldu bir anda. Fenerbahçe 5-1 kazanırken “İstanbulspor’unki de dahil” her golde Cengiz vardı! Resmen “gol adamdı”!
Evet… İstanbulspor’un tek golünde bile Cengiz’in katkısı büyük! Ama helal olsun böyle katkıya. Çünkü “niyet” dört dörtlük…
Haksızlığa tahammül edemeyen, oyunu asla çirkinleştirmeyen ve Fenerbahçe karşısında “emek” değil “sermaye” yüzünden kaybeden İstanbulspor’un ilk yarıda kontrolü ele geçirdiği, Cengiz’in maç başında attığı golü eşitlemeye çalıştığı bir süreç vardı. 25-35 arası bu zaman diliminde Livakoviç iki gol kurtarıp aldığı parayı hak ederken Cengiz en önden en

Tam da futbolumuzu zehirleyip hastane, hapishane, mahkeme kapılarına düşürmüştük ki…
Tam da rekabet çirkinleşmiş, güven paspas, adalet asal gaz olmuş, küfürler tekmelere yumruklara dönmüştü ki…
Yine Atatürk yetişti.Sözleri ve gözleri yetti… Umudu kesmek üzere olduğumuz kardeşlik dayanışma milli şuur meziyetlerimizi, gizlendikleri kalbimizin köşesinden buldu çıkardı.
Ellerimize bıraktı. “Top oynarken bunları unutmayın” dedi.
Suudlar sadece vesile…
İstediği kadar parası olsun, hiçbir ulus tarihi geriye saramaz. Gün gelir insan hakları ve özgürlük onları paket yapar. Petrole dayanıp becerseler bile 85 yıl geride sağ salim bir Atatürk var; unutmasınlar.
Onların bilmediği bizim genlerimizde var.

Olmaz olsun Suudilerden alacağımız milyonlar… Kalbimizde Atatürk ve Cumhuriyet aşkı olduktan sonra…
Ayıptır ya… Süper Kupa’yı kazanana 65, ikinciye 43 milyon neredeyse Türkiye nüfusu kadar. Adam başı bir lira atsak o heybe dolar.
Ey Federasyon, Süper Kupa’nın Riyad’da oynanması için iki büyük kulübü zorlarken tahmin edemedin mi işin ulusal krize döneceğini? Sende çevre kontrolü yok mu? Bilmiyor musun iki devin hassasiyetlerini?
Başta değerli kulüplerimiz, hepimiz Cumhuriyetin 100. Yılına adamışız Süper Kupa’yı…
Riyad’a gidip evdeki bulgurdan mahrum kalmaya, son ana kadar “Atatürk yasağı” ile mücadele etmeye, İstiklal Marşı okumak için pazarlığa girişmeye, “Yurtta Sulh Cihanda Sulh” pankartını dürüp büküp açamadan geri getirmeye, Al Awwal Park’a “milli yasaklar” koyanların alnına Latin Harfler ile “Ne Mutlu Türküm Diyene” yazamadan dönmeye, gerek var mı?
Tişörtteki Atatürk resmine bile tahammül edemedi “mal

Fatih Terim, her zamanki gibi “iki dirhem bir çekirdek” Panathinaikos’un gönderdiği özel uçağa binmeden önce vatan toprağında son adımlarını atarken “Söyleyecek çok şeyimiz olacak, şimdi değil ama” dedi…
Ne zaman?.. Sezon sonunda mı?
Terim’in bu “anlamlı” mesajı Yunan medyasında 13 yılın ardından Panathinaikos’un erken şampiyonluk müjdesi olarak değerlendirilebilir.
Onlar “Terim dereyi görmeden paçaları sıvamak istemese de yüksek özgüveni ve derin bilgisi ile gelecekten o kadar emin ki…” şeklinde nabız yükselten yorumlar yapabilir.
Ama buradan bakınca… Fatih Terim’in ağzını açıp bir şeyler söyleme vaadi, hocayı sinir eden “Fatih Terim Fonu” kod adındaki saadet zinciri yöntemli dolandırıcılık eylemi hakkında bildiklerini açıklama ihtimalidir. Parayı indiren, parayı kaptıran fark etmeden fiilen uygulanan sessizlik yasası “omerta” bitecek müjdesidir.
Böyle dolandırıcılık vakası görülmemiştir; sanık ortada, mağdurlar mahcup. Hani ayıp olmasa dava bile

Öyle bir derbiydi ki, daha başlamadan öfke, hüzün, infial boğazımıza kadardı… Istırap soluyorduk, nefes yerine alev çıkıyordu ciğerlerimizden.
Tarifsiz kederler içindeydik ama sebep derbi değildi.
Yastaydık… Canımız yanmaktaydı.
Bağrımıza taş bastık… “Rövanşı” Mehmetçik’e bırakarak, sınır ötesinde bizim için şehit olan evlat, kardeş ve babalara minnet, saygıyla döndük derbiye.
Yani kahramanlarımızdan “futbol ödleklerine” geçtik…
Evet… Alınma gücenme yok, resmen ödlekliktir iki dev takımın Kadıköy’de futbol adına ortaya koydukları.
Derbinin şampiyonluk yolunda önemi yüzünden ve her iki takımı arkadan kovalayan olmadığı için kimse risk almadı maçta… Oynamadıkları futbolu faulle örtmeye çalıştı ikisi de. Hele ilk yarı; ne teknik direktörler ne futbolcular ne de hakem elini taşın altına koydu.