Ercan Güven

Şu futbol olmasa Fenerbahçe’yi ne güzel yönetirdi sayın Ali Koç!..
Amatör şubeler parlak, mali durum sürdürülebilir, adım adım kurumsallaşma… Tesislerin planı bile hazır.
Keyfi kaçıran, rahatsızlık veren tek şey kupa hasreti!
Bakın sezon bitti, gerginlik falan kalmadı ortada. Şikayetleri bile espri kıvamında sayın Başkan’ın. Basın mensuplarına gülücükler, şakalar, hal hatır sormalar içinde bol otokritikli şahane bir sor-cevap basın toplantısı verdi.
Şimdilik üzerine sünger çekti başarısız sezon kasvetinin.
Yeni dönem, yeni hoca, yeni umutlar… Sanki kilometreyi sıfırladı.
Üç yıl sonra hala Aziz Yıldırım yönetimine eleştiri, gazetecilere mesleği öğretme alışkanlıklarına devam etti ama gönül alma, sohbet ortamında kısıtlamasız soru sorma hakkı verilmiş meslektaşlar daha ne isteyecek.

Yeni sezonda Fenerbahçe teknik direktörü Emre Belözoğlu mu yoksa bir başkası mı olacak; bilen var mı?
Olasılıkları, tahminleri, temennileri sormuyorum…
Bilgi, belge, duyum sahibi olan var mı?
Yoktur tabi!
Çünkü bilinmesi için, önce “karar verilmiş” olmalı.
Başkan Ali Koç karar vermiş olsa böyle yapar mı?
Lig biteli iki hafta olmuş, Belözoğlu’nun hocalığı “akut mu kronik mi” belli değil. Kulüpte ama konumu meçhul. İddia’ya koysalar oynayan çok olur. Sağlam telif alır Fenerbahçe!

“Made in Terim” damgalı zaferlere aşinayız hepimiz… İster sahada ister akıl oyunlarında Fatih Terim adı varsa, sıra dışı işler bekleriz ve büyük olasılıkla beklentimizde yanılmayız.
Hele söz konusu olan düello, çatışma, galebe çalma ise…
Kaybettiği veya pes ettiği pek görülmemiştir Terim’in.
Nitekim, geçtiğimiz sezon itibarıyla “hiyerarşiye” aldırmadı, “işverendir” falan demedi; Galatasaray Başkanı Mustafa Cengiz’e odaklandı Fatih Hoca…
Allahı var; Başkan da kendisi kaşındı.
Yine sabırlı, uzun soluklu bir mücadele sergilendi ve son nokta… Fatih Hoca “övünmesi gereken bir sonuç aldı”!
“Eseri ortada”!

Her fırsatta “Galatasaray Kulübü’ne başkan olsana” diye Fatih Terim’in başının etini yiyen bizler, ne kadar safmışız meğer!..
Hele ben!
“Resmen geç kaldın” diyordum Fatih Hoca’ya…
Galatasaray’da geçen sezon yaşanan sancıları, eş başkan gibi davranan Terim’in başkan olmak için bir türlü harekete geçmemesine bağlıyordum. Çünkü Fatih Hoca Florya’daysa o sıradaki başkan istediği kadar güçlü olsun, “düşük profilli başkan algısı” yakasına yapışıyor, bu da Terim ile çatışmasına sebep oluyordu.
Terim’i “imparator”, Başkan’ı başkan yapan benzer özellikler, gün geliyor bir ipteki iki cambaza dönüyordu.
Kimsenin kimseye, kimsenin kulüp menfaatlerine falan kastı yoktu. Yüce bir amaç için yan yana gelmiş olsalar bile baskın kişiliklerin düellosu doğa kanunu idi.
Çaresi Terim’in başkan olmasıydı bence.

Sezonun son doksan dakikası başlamadan Fenerbahçe kimlikli pek çok insan matematiğe değil ama takımına inancını yitirmişti.
“Beşiktaş ve Galatasaray yenilse bile bizim takım kazanamaz” karamsarlığı sarmıştı ortalığı.
Puan, maç, hatta şampiyonluk kaybetmeye benzemedi taraftarın güvenini kaybetmek. Fenerbahçe’nin “kaybı” çok büyüktü…
Donanımına oranla berbat bir sezon yaşayan ve fırsatın ağa babasını geçen hafta Kadıköy’de ayağından kaçıran Fenerbahçe, Sivasspor’u üç puanla uğurlayıp işi mucizelere bırakmış, kimsede umut kalmamıştı.
Ne yapsın Fenerbahçeli?.. 40. maçı görmezden gelmeyi seçti, sezonun defterini kapatıp “başkanın, teknik direktörün kırkı ne zaman çıkar” hesaplarına başladı.
Evet… Fenerbahçe’nin son maçı değil, o noktaya geliş hikayesi ile son maçtan sonraki gidişat önemliydi artık Fenerbahçeliler için.
Zaten Fenerbahçe baskın karakterli bir takımdı!.. Sonunu bile kendisi belirlerdi… “Fenerbahçe

Futbol lügatinde “Üç Büyükler” diye bir madde varsa ve karşısında koca puntolarla “Fenerbahçe-Galatasaray-Beşiktaş” yazıyorsa, sadece gönüldaşlarının kalabalığından, gayrımenkul bolluğundan, müze zenginliğinden değildir.
Üç Büyükler’den her birini “büyük” yapan diğer ikisidir aynı zamanda.
Aralarında bitmeyen rekabettir.
İtişe kakışa zirveye yürümeye çalışırken diğerlerinden ayrışmalarıdır.
İstedikleri kadar “farklı” olduklarını savunsunlar; onlar aynı kubbeyi taşıyan üç büyük kolondur.
O kadar ki, biri eksilse geriye “İki Büyük” değil, Süper Lig’deki “sıfatsız” İstanbul takımları kalır ancak.
Kubbe eğrilir mi, yıkılır mı orasını kimse kestiremez.

Emre Belözoğlu’nun maçtan önceki korkusu kabusa döndü ve Fenerbahçe’nin “çalıştığı yerden gelmeyen” Sivasspor ile goller, hem hoca hem takım adına sadece hezimet değil, etkileri zamanla artacak üç vahim olayın başlangıcı oldu.
Birincisi Belözoğlu, Erol Bulut’un Kadıköy’ü açık büfe haline getirme “tekelini” elinden aldı. Trajik!
İkincisi, şampiyonluktan bahsederken ikinci başladığı maçtan üçüncü çıktı ki, kazansa Beşiktaş yenildiği için şampiyonluk işten bile değildi. Trajikomik!
Üçüncüsü ise yeni sezonda teknik direktörlüğe devam etme ihtimali ortadan kalktı Belözoğlu’nun. Dramatik!
Olsun… Sportif direktörlük koltuğu hazır onun.
“Yeni” bir hoca bulur Fenerbahçe’ye; olmazsa “yine” hoca olur!
Bu mudur “Fenerbahçe’nin vizyonu”?

Beşiktaş ve G.Saray için “umduğu” her türlü puan hesabı aynen hayata geçen Fenerbahçe, kendi hesabını ancak son nefesteki golle denkleştirebildi ve zirveye üç puanlık bir adım attı.
Zor mor!.. Hesap tuttu ya; ona bakın siz.
Fenerbahçe maça Hikmet Karaman’ın sürpriziyle başladı aslında. Ve tam 35 dakika süren bir şok yaşadı. Çünkü usta hoca adeta Fenerbahçe’yi ikiye bölecek bir oyun kurgulamış, hücumda Ankaragücü’nü Fenerbahçe ceza alanına yığarken savunmayı da aksatmayacak kadar hızlandırmıştı takımını.
Karaman’ın yararlandığı, Fenerbahçeli futbolcuların bireysel özellikleri ve takımın oyun tarzıydı. 35 dakika boyunca Fenerbahçe’de ne kadar “foya” ne kadar “sakınca” varsa hepsi ortaya çıktı.
İstekli ve hızlı Ankaragücü futbolcuları Sosa’ya zimmetli orta sahayı ana artere çevirirken Fenerbahçe’nin öndeki orta sahaları adeta öteki mahalle sakinleri gibi rakip savunmada oyalanıyor, Fenerbahçe savunması ise akın akın gelen