Ercan Güven

Ne olacaktı yani?.. Hem Galatasaray hem de Milli Takım koçluğu yapan Ergin Ataman iki kulübün potadaki rekabetinde işi “can güvenliğine” kadar vardırıp üç-beş sayı için basketbolu ve Fenerbahçe’yi harcarken, Fenerbahçe kulübü milli takım hocası diye kendisine saygıda kusur etmeyecek miydi?
Fenerbahçeli basketbolcuyu milli takım kampında ayartıp Galatasaray’a transfer etmek falan vaka-i adiye... Ne zaman ki, Galatasaray fanatiği gibi davranıp, minik çıkarlar için Fenerbahçe’yi “berbat” hatta “tehlikeli” göstermeye kalktı Ataman; o gün attı sigorta.
Ve atması kadar normal bir şey yoktur sporda.
Hele, bizimki gibi normalin beşte biri hoşgörülü bir spor ortamında.

Yine de “politik” davrandı Aziz Yıldırım... Olayı kişiselleştirmeden Ergin Ataman’a değil “hem kulüp antrenörü hem de milli takım koçu olmasına” karşı çıktıklarını açıkladı.
Yanıt, belden aşağıydı:
“Biz vatani görev yapıyoruz”!

Kimse merak etmesin. Bir kere, Kadıköy’de zemin sağlam!.. Öyle ufak tefek sarsıntılarla yıkılmaz bu yapı.
Sıradan bir takımda Alves-Caner-Gökhan gibi savunurken saldıran üç adam aynı anda yoksa, o takımın hocası gözyaşlarıyla başlar maç konuşmasına...
Fenerbahçe’de ne biz farkındayız ne de Hoca farkında...
Bu takımın kıymetini anlamak için yeni transferlerden çok dün sahada taraftara veda eden Sow örnektir...
Fenerbahçe’de ihtiyaç fazlası golcü 16 milyon euro etmektedir.

O zaman, klişe eleştirileri bırakıp Fenerbahçe’nin keyfini çıkarmaya mı geldi sıra?..
Henüz değil. Belki milli maç arasından sonra.

İnsan çok elbise alarak, gardıropunu tıka basa doldurarak şık olamaz...
Orkestranın tınısı, yaylı sazları ikiye katlayarak düzelmez.
Yemek, malzemeyi kaşırtarak güzelleşmez...
Mükemmelliğin sırrı, nicelikten çok nitelikte ve o nitelikleri ortaya çıkaracak, fark yaratacak ayar, ahenk, tercih gustosuna sahip olanların yönetimindedir.
Yazıyoruz ama bunu herkes bilir.
Elbette en başta Fenerbahçe başkanı sayın Aziz Yıldırım...
Sezondan önce neredeyse yedekleriyle birlikte yepyeni ve sıra dışı bir takım transfer etmiş Aziz Yıldırım, ekrana çıkıp ne diyor peki?

Sezon başlamadan uzun ve pahalı transfer listesine bakan herkes biliyordu ki, Fenerbahçe’nin en büyük “derdi” rakipleri falan değil; kendisi olacaktı!..
Neden mi?
Futbolcuların aksi iddia edilemeyecek bireysel üstünlüklerini “boz-yap”ın parçaları gibi doğru/sıralı/ ve hızla denk getirip, büyük resmi tamamlamak, bireyselden “takımsal üstünlük” aşamasına bir an önce geçmek gerekti.
Gerisi ayrıntıydı.
İlacı Pereira’nın altını çizmekten usanmadığı “zaman” değildi sadece. Zamanı iyi kullanmak esastı.
Başarabildi mi Portekizli hoca?
Henüz değil.

Futbolcular futbolun “asli” ve bir o kadar da “asi” unsurudur, hele işler kötü giderken her türlü hizip ve huzursuzluk onlardan sorulur. Aslında topun değil paranın peşinden koşarlar. Vefa; sıfır.
Hocalar?.. Sahte hacılar kadar tehlikedirler. Kişisel çıkarlarını hep ilk sıraya koyarken “takım, vatan, millet Sakarya” türünden manzumeler üretirler. Egoist ve egosantiriktirler.
Yöneticiler bin beter. Onların işi en hesaplı yoldan en popüler olmak, mümkünse popülaritelerini meslek hayatlarına aktararak nakite çevirmektir. Dostluk-düşmanlık kavramlarından anladıkları eleştiri veya yıkama yağlama durumlarına bire bir bağlantılıdır. Prensip denilen fazilet istisnadır.
Taraftar mı?.. Geçin onları. Resmen iyi gün dostları.
Evet… Cesaretimiz oranında yıllarca direkt veya dolaylı yazdık söyledik bunları spor medyası olarak.
En azından ima ettik.
Peki bizler ne menem varlıklarız?

Kendi bankasını, müşterisini, mevduat sahibini soyan müdüre ne yapılıyor?.. Sadece otomobilin ve kasanın anahtarları alınıp kapıya mı konuyor beyefendi?
Hayır. Zimmete para geçirmekten nitelikli dolandırıcılığa kadar pek çok TCK maddesinden yargılanıyor; Gürcistan’a falan tüymediyse muhtemelen yıllarını hücrede geçiriyor.
Borsa’da milletin parasını deve yapan simsarın sadece ödülleri ve plaketlerini geri almakla, parasına el koymakla, üye olduğu sosyal kulüplerden atmakla yetinmiyor hiç kimse. Yasanın ilgili maddesinden tak içeriye...
Ben onların yerinde olsam, “çalarken doping aldım” derim; parayı iade edip hiç olmazsa hapisten yırtarım!..
Yahu Selçuk Parsadan’ın günahı neydi?.. Yeteneğini konuşturup eline saydırıyordu milletin parasını; neden hapiste yattı, orada vuruldu, sakat kaldı ölmeden önce?
Demek ki “para kazanmak için yapılan sahtekarlıkların” karşılığı, parayı geri almanın yanı sıra suçla orantılı bir süre hürriyet kısıtlaması.
Sebep; intikam değil, ibret.

Bursasporlu Ozan Tufan’a Galatasaray da, Beşiktaş da niyet etti, Fenerbahçe kaptı gitti.
Buraya kadar son derece normal.
Transfer evlilik gibi. Kırk kişi ister bir kişi alır.
Lakin, Ozan Beşiktaş’ı isteyip transfer işi bitmek üzereyken Bursaspor Başkanı Recep Bölükbaşı’nın Şenol Güneşi “futbolcu ayartmakla” suçlayan çıkışı (her ne kadar cevabını alsa da) ortada kaldı.
Şenol Güneş sıradan bir hoca değil ki... Bir elin parmaklarından biri. Milli takım apoleti taşıyor.
Girer mi “futbolcu ayartma” risklerine?
Girdi mi?

Hayırlı olsun... Yeni sezon, seyircinin futbolu kucaklamasıyla başladı Kadıköy’de... Belli ki, birbirlerini özlemiş ikisi de!
Fenerbahçe özelinde ise tedirginlikle başlayıp sevinçle bitti takım-taraftar ilişkisi...
Neden mi?..
“Avrupa’yı anladık, Süper Lig’e de mi zaman lazım” korkusuyla geçti koca 45 dakika.
Aslında ilk yarının dakikaları tükenirken Fenerbahçe’nin temposu ve coşkusu fena sayılmazdı... Neredeyse Eskişehirspor’un iki misli pas yapmış, üç katına yakın isabetli pasla oynamış, topa sahip olmayı ikiye katlamıştı ama tek gol pozisyonu yoktu.
Pereira’nın ve tüm yıldızların varlık nedenine aykırı!..
4-5-1 düzenindeki Eskişehirspor’un kalesine bile yaklaşamıyordu Fenerbahçe. Deniyor, çalışıyor, istiyor ama sonuç alamıyordu... “İstikşafi” paslaşmalar bir işe yaramıyordu.