Burcu Kapu

Kayseri deplasmanına taraftarından yoksun çıkan Fenerbahçe, haftayı üç puanla kapattı. Bu sezon şampiyonluk yemini eden taraftarlar hiç şüphesiz sarı-lacivertlilerin deplasman oyunlarının en büyük coşkusu. Takımla beraber olamamanın üzüntüsünü yaşayanlar için belki de buruk teselli, Arda’nın ilk 11’de başladığını görmekti. Fenerbahçe’de bu sezon oyun ve skordan ziyade en büyük eleştiri konusu, genç Arda’nın aldığı daha doğrusu alamadığı süreye dairdi. 60 dakika oyunda kalan genç futbolcu hücum üretkenliğinde takıma katkı sağladı.
Arda iki sezondur sadece Fenerbahçe değil, tüm futbolseverlerin izlemeye doyamadığı bir yetenek. Muhtemelen önümüzdeki yıllarda milli takımın da gözbebeği olacak. Oyundan çıkarken bazı Kayserispor taraftarları alkışlarken, bazılarının da ıslıkladığını hepimiz gördük. İşte o ıslıklayanlara sormak isterim, neden? Sahada centilmenlik dışı bir şey mi yaptı, taraftarı mı kışkırttı, rakibe sert müdahale mi yaptı? Gerçekten merak ediyorum bu genci

Böyle büyük bir acıdan sonra lig nasıl başlayacak, oyuncular nasıl konsantre olup oynayacak, bizler nasıl izleyip yorumlayacağız diye düşünüyorduk. Lig erteleme maçlarıyla bu hafta sonu geri döndü. Döndü dönmesine ama iki gündür oynanan karşılaşmalar gösterdi ki, bedenlerimiz burada ruhlarımız kayıp. Her karşılaşma öncesinde organize edilen anma seremonileri, tribünlerde gözlerinde yaşla, bu anmanın parçası olan muhteşem taraftarlar, acımızın hala ne kadar büyük, ne kadar taze olduğunu gösterdi. Ve Beşiktaş… Dün maçın tam 4:17 dakikasında tüm taraftarların sahaya attığı oyuncaklar yine gözümüzün önüne depremzede çocukları getirdi, yine boğazımızı düğümledi. 
Peki ya maç mı? Tam Ghezzal ilk 11’e döndü derken, ısınma esnasında sakatlanıp kadrodan çıkması, Dele Alli’ye yer açtı. Henüz bekleneni karşılayamayan oyuncu, her ne kadar istekli gözükse de, top almak için çok fazla orta sahaya gelmek zorunda kalınca, gol atacak

Bir hafta daha geçti depremin üzerinden. Televizyonlar artık bu afeti yaşayan insanların hayat hikayesini ekrana taşımaya başladı. Kimdiler, ne yapıyorlardı, nasıl bir aileydiler? Hiç bilmediğimiz, belki hiç tanışmayacağımız insanları düşünüyoruz. Çocukluğumdan beri şehir dışına arabayla seyahat ettiğimizde hep rastgele evlere bakıp içinde kimlerin yaşadığını merak ederim. Kaç kişi olduklarını, hayatlarını. İçimden tahminde bulunmak, çocukken en sevdiğim oyun. Şimdi televizyon ekranından biri anlatıyor o evlerdeki sönen yaşamları. Bir taş oturmuş gibi içime. Nasıl olacak diyorum sürekli kendime. Bundan sonrası tüm o insanlar için nasıl olacak? İçlerinden en şanslısı evini, işini kaybetmiş. Düşünsene en şanslısı o... Hemen ardından yine nasıl olacak diye sorup duruyorum kendi kendime. Cevabı bilmiyorum.
15 gündür ilk defa televizyonda haberler dışında bir şey izledim. Trabzonspor-Basel maçını. Maçı anlat deseniz zorlanırım. Birçok duygu karışık izledim. Daha başlangıçtaki koreografi aklıma o kadar çok şey getirdi ki...

Geçen hafta bugün bu sayfada Galatasaray-Trabzonspor maçına dair yazmıştım. O gün hepimizin gündemi çok başkaydı hatırlayabiliyor musunuz? Bugün hepimiz o günden çok farklıyız. Birbirimize nasılsın diye soramıyoruz. İyi değiliz. Kötü değiliz.
Bir hafta geçti. Gece oldu, uyumaya utandık. Gün doğdu, acıkmaya utandık. Kar yağdı, soğuktu, üstümüze kalın bir şey giymeye utandık. Konuşmaya, işe gitmeye, çocuklarımızı sevmeye utandık. Utanç çok ağır bir duyguymuş. Bir haftadır her an utanç içinde yaşıyoruz. Ne mühendisiz, ne mimar… Bina hiç yapmadık. Ne erk sahibiyiz, ne iktidar… Yasa hiç yapmadık, hiç af çıkarmadık. Ama utanıyoruz. Başkalarının yerine de utanıyoruz. Bu satırları okuyan sizleri belki tanımıyorum ama eminim aynıyız. Tüm derdimiz yardım etmek. Tüm korkumuz bir gün göçük altında kalmak veya kalan sevdiklerimizi nasıl kurtaracağımız...
Tüm öfkemiz, o çürük binaları yapan ahlak yoksunlarına. Tüm kırgınlığımız bugün bile kullanılan öfke

Şampiyonluk yarışında sadece Galatasaray için değil, Trabzonspor için de çok önemli bir karşılaşma bizleri bekliyor. Hatta cümleyi biraz daha genişletelim, bu maçın skoru sadece bu iki takımı değil, ligin üst sıralarındaki tüm takımları yakından ilgilendiriyor.
Çarpıcı bir galibiyet serisi sürdüren Galatasaray’ın puan kaybetmesini şüphesiz tüm lig takımları heyecanla bekliyor. Şimdi hangi takımı tuttuğunuzdan bağımsız, hadi gelin sahaya çıkacak bu iki rengin artı ve eksilerine bir bakalım.
Galatasaray hem galibiyet serisinin getirdiği özgüven, hem de taraftar desteğiyle favori olan taraf gözüküyor. Okan Buruk’un özellikle büyük maçlarda ortaya koyduğu taktik ve aldığı sonuçlar tatmin edici. Diğer yandan Trabzonspor’un deplasman karnesi her ne kadar iyi olmasa da Abdullah Avcı’nın da büyük maçlarda gösterdiği reaksiyon ve skorlar olumlu. Yani büyük maç oynama açısından bakınca biri diğerine üstünlük sağlayamıyor. 
Peki o zaman oyun sistemlerine bakalım.

Ligin zirvesine ve dibine demir atmış iki takımın üç puan için yarıştığı karşılaşmada tabelaya puan yazdıran Galatasaray oldu. Pazar günü Trabzonspor ile oynayacağı maç öncesi herkes Okan Buruk’un rotasyonlu bir kadro ile sahaya çıkmasını beklerken sarı kırmızılılar ideal 11 ve dolu tribünleri ile maça başladı. Henüz maçın başında kalesinde gördüğü gole Galatasaray bir süre tepki veremedi. Özellikle sol tarafta Emre Geraldo kapışmasında kazanan Ümraniyespor olunca beraberlik golü de fayda etmedi ve soyunma odasına mağlup girdi.
Emre kolay çalım yedi, ligin en çok orta yapan takımlarından olduğu bilinen Ümraniye’nin ortalarında hiç bloklayamadı, çok alan verdi. Büyük takım için daha çok tecrübeye ihtiyacı varmış gibi bir tablo çiziyor. Belki de Sivas gibi ligin daha mütevazı bir ekibinde daha çok süre alıp gelişmesinde kendi adına fayda vardır. Galatasaray’ın ilk yarıda sergilediği futbol ne yapacağını bilmeyen, sanki Ümraniyespor’u karşılamaya çalışan bir

Fenerbahçe Kasımpaşa karşısında taraftarı mutlu edecek ideal bir 11 ile maça başladı. Golcülerin arkasında iki yaratıcı oyuncu ve bir de Zajc ile hücuma dönük bu kadro daha karşılaşma başlamadan çok şey vaadediyordu. İlk gol Kasımpaşa’dan gelmesine rağmen konuk takımın skoru tutabilecek bir kadrosu ve oyun gücü olmadığı gibi bir de Hajrodinovic ve Eysseric’in merkezdeki top kayıpları kendileri adına sonu hazırladı. Sarı lacivertliler ilk yarı her ne kadar kuvvetli bir oyun izletmemiş olsalar da büyük kulüp olma avantajını değerlendirip soyunma odasına önde gitti.
Hemen burada Arda’dan bahsetmek lazım. Sadece Fenerbahçe taraftarları değil futbol izleyicisi herkes haftalardır bu genç çocuğu daha fazla izlemek için hocayı eleştiriyordu. Jorge Jesus çok şükür sonunda Arda’ya formayı verdi. Sadece maç boyunca düşmeyen kalitesi ve performansıyla değil, ikinci golde yaptıklarıyla da gözlerimizin pasını sildi. Onun oyun aklına eşlik eden bir başka özel oyuncu Ferdi ile beraber hazırladıkları golde Valencia son dokunuşu yaptı.

Sekiz maçlık galibiyet serisini sürdürmek isteyen Galatasaray evinde cezalı koltuklara rağmen dolu tribünlerin önünde bir galibiyet daha alarak seriyi dokuza çıkardı.
Kadrosunda önemli oyuncuları eksik olan Antalyaspor karşısında sarı kırmızılıların baskılı bir oyun oynayıp ilk yarı gol veya goller bulacağı tahmin ediliyordu. Yüksek tempolu geçen ilk yarıda top bir o kalede bir bu kalede kontralarla geçti. Ama gol sesi çıkmadı. Galatasaray’ın yakaladığı pozisyonları değerlendirememesinin sebebi kötü son vuruşlar olduğu kadar rakip kalede devleşen Leite idi. Antalyaspor’un Benfica’dan aldığı yeni transferi ilk sınavını başarıyla verdi.
İkinci yarının hemen başında gol perdesini İcardi ile açan Galatasaray skoru almış olmasına rağmen telaşlı oyunuyla beklenen oyun gücünü sağlayamadı. Başakşehir, Fenerbahçe gibi zor maçları kolaylıkla geçen Galatasaray’da asıl düşünülmesi gereken kolay gözüken Antalya maçını neden zora soktuğu olmalı. Tamam Antalya rakibine iyi çalışmış.
Ligin en fazla isabetli şut