Uzay Gökerman

Kupa’dan elendikten sonra elinde sadece Avrupa’da ilerleyebileceği tek bir seçeneği kalan Fenerbahçe’nin bu kadrodan neyi hedeflediği konusunda kafalarda nasıl bir planlama var anlaşılamadığından sahaya çıkan kadroyu değerlendirme ölçütünü belirleme konusunda da zorluk çekebiliyoruz.

İlk yarı sonunda ortalama saha yerleşimine bakıldığında sanki 4-3-3 oynamış gibi görünüyordu.

Sosa biraz geride, Zajc ve Mert Hakan önde...

Yerleşimsel bakımdan çok sorun olmasa da oyuncu tercihleri sahadaki oyunun akışkanlığını belirliyordu.

Giresunspor oyuna çok hızlı başladı ve ilk 30 dakikada önemli pozisyonlar da buldu. Altay’ın kurtardığı net 5 şut var. Bu şutların gelişiminin orta alandan başlayarak Fenerbahçe kalesine doğru inmesi hemen orta alandaki oyuncu tercihlerini akla getirdi.

İkinci yarı bu bölgeden Zajc kenara alındı Pelkas girdi. Sosa karşılaşmayı tamamlayan oyuncu oldu.

Sosa, neredeyse tüm duran topları sıfır etki ile kullandı. İlk yarının sonlarına doğru kazanılan bir serbest vuruşta takım halinde yerleşmişken topu Giresunsporlu oyuncuya neredeyse pasla teslim etti ve oradan hızlı bir hücum başladı.

Merceği Sosa’ya tuttuğum gibi bir algıya neden olmak istemem; giriş

Fenerbahçe bildiğimiz, tanıdığımız, sandığımız, düşündüğümüz birçok markanın üzerinde “evrensel” bir değerdir.

İsmi, daha önce kimsenin bilmediği, tanımadığı kişiyi, kurumu, şirketi; bir başka markayı olduğundan da devasa gösterecek kadar güçlü, armasındaki yaprakta anlam bulan tarihi kökleri olan bir büyüklüktür.

Fenerbahçe, anıldığı, beraber göründüğü, hareket ettiği her şeyin değerini arttırır.

İşe önce kendimden başlayayım da sonradan gelecek bir takım çatlak seslere öncelikli cevap olsun.

2009 yılında Milliyet’in internet sitesinin spor yazarı olarak bir köşe aldıktan sonra futbol ve basketbol üzerine yazılar yazıyordum.

2009-10 sezonu belki de spor medyasında Bursaspor üzerine maç yorumları yapan, Bursaspor’un merkez takipçilerinden sonra en çok yazı yazan kişisi olabilirim.

Bir sezon sonra da aynı şekilde Trabzonspor’un.

Eşzamanlı Beşiktaş ve Galatasaray’ı da tabii.

O kadar sıradan hale geldi ki Fenerbahçe’nin Kadıköy’de Başakşehir’e yenilmesi neredeyse haber değeri bile taşımaz oldu.

Başakşehir çok daha sağlam bir takım duruşu ile mücadele ettiği karşılaşmada, 61. Dakikada tek bir dokunuşla dağılan Fenerbahçe’yi sonrasında hiç de zorlanmadan yendi.

Emre Belözoğlu, sezon ortasında olası iniş çıkışları tecrübesinin az olması nedeniyle iyi yönetemez diye gönderildiği Kadıköy’den zaferle ayrıldı.

Ali Koç, dün yaptığı Yüksek Divan Kurulu toplantısında Fenerbahçe’nin başarısızlığını “takım olamamaya” bağladı.

Bu teşhiste çok haklı olduğunu düşünüyorum; ancak süreci tanımlamada fazlayıla eksik kaldığını da...

Mesela sorunu hep Fenerbahçe dışı etkenlerde arıyor Başkan.

2018’de göreve gelmeden önce Fenerbahçe’nin başarısız oluşunu çoğunlukla “mevcut” yönetimsel zafiyetlere bağlıyor; çözümü de aklın daha iyi kullanılmasından geçtiğiyle reçelendiriyordu.

Bu işler dışarıdan hep öyle görü

Rıza Çalımbay’ın çalıştırdığı Sivasspor, son yıllarda Fenerbahçe’ye hep arıza çıkaran bir takım oldu.

Sezona da 3’te 3 ile başlayan sarı lacivertli ekibe Kadıköy’de geçit vermeyen bir oyun oynamıştı.

Fenerbahçe Süper Ligin geri kalanından bir şeyler umut etmek istiyorsa artık her karşılaşmasını iyi oynamak ve kazanmak zorunda. Kazanırken de hem konsantrasyonunu, hem mücadele gücünü maçın tamamına yayarak oynaması gerekiyor.

Ancak sezonun daha ilk hazırlık karşılaşmasından itibaren gördüğümüz hep ya ilk yarısı ya da ikinci yarısında sergilenen 45 dakikalık oyunlar oldu.

Sivasspor maçı sezonun genel ortalamasına uygun başladı ve sonuçlandı.

Çok konsanstre, yüksek mücadelenin ortaya koyulduğu ve 1-0 önde tamamlanan ilk 45 dakika ile durumu idare etme gayretiyle oynanan, 1-0 kaybedilen ikinci 45 dakika gerçeği Fenerbahçe’nin Süper Lig özetiydi.

Kuşkusuz yazık oluyor.

Sivas çok zor bir deplasman, hele soğuk kış mevsimine denk gelirse oradan çıkılması daha da güç bir yere dönüşüyor. En ufak ayak temasının yarattığı acı soğuğun da etkisiyle kimbilir nasıl hissediliyor.

Fenerbahçe için bu sezon birkaç defa pozitif ayrımcılığa kaçacak yorumlar yaptım; sonuncusu Rizespor karşılaşmasıydı. Aslında çok önemli bir galibiyetti ancak takım olma özelliğini kullanamadığı için hem baş aşağı yuvarlandı, hem teknik direktörünü kaybetti hem de taraftar ile yönetim arasına büyük bir mesafe girdi.

İsmail Kartal önceki gün “tek başına” medyanın önüne çıktı ve kişisel bir ricada bulundu.

“Karşılaşmanın sonuna kadar takımı destekleyelim, moral bozacak bir ses çıkarmayalım.” Dedi.

Samimiyet ve içtenlik her zaman kazanır.

Fenerbahçe tribünlerinden bu ricaya olumlu karşılık gelmesi de taraftarı için takımın ne anlama geldiğini görmek bakımından önemliydi.

Bu açılan yeni sayfada kuşkusuz iyisi, kötüsü, olumlusu, olumsuzu ile artıları ve eksileri yaşanacaktı öyle de oldu.

Sezonun ilk hazırlık maçından bu yana Fenerbahçe karşılaşmaların 90 dakikasının tamamını oynama becerisi gösteremiyor.

Bazen ilk yarılar kiminde de ikinci yarılar heba oluyor, harcanıyor.

72. dakikada golü bulduğunda Fenerbahçe’nin kaleye çektiği tek bir şutu yoktu. Şutu bırakalım organize bir atağı bile...

Ferdi sol, Osayi de sağ bek olarak sahaya çıkmıştı.

Eleştirmek için değil, sadece meraktan soruyorum;

“İsmail Kartal sezona teknik direktör olarak başlasa ve diyelim ki Fenerbahçe’nin tüm savunma oyuncuları sakatlanmış olsa Ferdi ve Osayi’nin ikisini birden kenar beki oynatmayı aklına getirir miydi?”

Vitor Pereira’nın 3’lü oyun düzeninde Ferdi ve Osayi iki kenar oyuncusu olarak gerektiğinde savunmayı beşlemek üzere kanatlarda görev yapıyorlardı.

Osayi değil ama Ferdi özellikle hücumda çok iyi bir performans gösterdi. Osayi’nin de takımın mücadele gücünü yukarı çektiğini söylemeliyiz.

Fenerbahçe hücum yapan bir takımdı, savunma değil. Şanssız gollerle puan kaybetmesi bu gerçeğin üzerini kapattı.

Bu düzen aslında Trabzonspor maçına kadar da fena işlemiyordu.

Sezonun ilk yarısı sonuçlandığında 3 “büyüklerin” lider Trabzonspor ile arasındaki toplam puan farkı 51’di.

İkisinin teknik direktörü yoktu. Diğerinin de başarıdan değil tarihi misyonunun verdiği krediden ötürü takımının başında uzatmaları oynuyordu.

İkinci yarının ilk haftasında aradaki farkın üzerine 8 daha eklendi ve 59 oldu.

Neredeyse takım başına 20 puan fark attı Trabzonspor ve bu tempoyu sürdürürse futbol tarihinin en erken şampiyonluklarından birini yaşayacak görünüyor.

Bu durumun bir benzeri 1970’li yıllarda yaşanmış. O günlerde henüz yeni yeni dünyayı tanımaya başladığım için hatırlamıyorum.

Beşiktaş’ın 15, Galatasaray’ın 14 sezon şampiyon olamadığı dönem bu.

Fenerbahçe’nin 1978 ile 83 arası var, o zamanlar “ne kadar uzun” diye konuşuyorduk.

Sonra 3 büyükler kendilerini toparladılar. Galatasaray ve Beşiktaş’ın çıkışı da buralardan sonra başlar.

Fenerbahçe dün Süper Ligin sonuncu sırasındaki Yeni Malatya’yı yenerek, aynı Rizespor karşısındaki gibi bağışıklık antikoru sağlayacak ikinci doz aşısını oldu.

Yeterli mi?

Kuşkusuz değil.

Bunu, hiçbir şey beğenmeyen snob bakış açısı ile yazmıyorum.

2021 yılını bu hafta tamamlıyoruz; Fenerbahçe yıla Erol Bulut’la girdi, Emre Belözoğlu ile devam etti, yeni sezona Vitor Pereira ile başladı ve Zeki Murat Göle ile kapatıyor.

Son 50 yılda benzer bir durum yaşanmış mıydı; arşivi ve hafızası kuvvetli olanlar buna çok daha iyi cevap verebilecektir ama Fenerbahçe’nin geldiği durum kendine gönül verenler için hiç de iç açıcı durmuyor.

Fenerbahçe bu sezonun ortalarına doğru Trabzonspor, Alanyaspor, Konyaspor karanlık tüneline girdi ve burada 9 puan kaybetti.

Öncesinde de bir Başakşehir yenilgisi vardı ve Ekim biterken kamuoyunda Vitor Pereira ile ilgili tartışmalar başlamıştı.