Neslihan Erdoğdu

3 martta gerçekleşecek Ebeveyn Çocuk Zirvesi bugünkü konum…

Ancak daha önce size benzer organizasyonlardaki izlenimlerim ve duygumdan bahsetmek istiyorum. Benzer organizasyonlar aslında hedef kitle ile ürün ya da hizmet sağlayıcılarının birbiri ile kolay temasta olmasının hedeflendiği ortamlardır. Fuar ya da benzeri mecraların amaçladığı ile hedef kitlenin amaçladıklarının örtüşmesi halinde de son derece keyifli ve başarılı çıktılar elde edilebilir.

Ben bir gözlemimi paylaşmak istiyorum belki de bu bir tespit; bu tür organizasyonların elbette bir kazanç çıktısı olacaktır ancak mutlaka fayda çıktısı da gözetilerek çok önemli çabalar harcanıyor konuşmacılar, atölyeler, etkinlikler vb organize ediliyor. Bu kadar büyük çabaya rağmen katılımcıların firmaların dağıttığı defter ya da promosyon ürünlerinin peşine düşüp sahnede konuşulan çok değerli bilgileri ve deneyimleri kaçırıyor olmaları çok üzücü. Evet belki artık bilgiye erişim çok kolay ancak alanında söz sahibi kişilerin o sırada ve o ortamda paylaştıkları bilgiye erişim için kaç kitap okumak kaç video izlemek durumundalar acaba? Konuşmacılar ya da panelistler ya da atölye liderleri kendilerini dinleyecek izleyecek

‘Babama, kanatlarımı kırmadığı, uçmama izin vererek amaçlarıma ulaşmamı sağladığı için minnettarım’ diyen Malala anne babalar için ne büyük mesaj veriyor.

Malala kız çocuklarının okuma hakkını savunan ve Talaban tarafından 15 yaşında başından vurulan ancak bu suikastten kurtulan, Nobel barış ödülüne sahip en genç kişi olarak tarihe geçen bugün 20 yaşında olan bir genç kız.

Hikâye acıklı, korkutucu ve üzücü ancak yaşadığı coğrafyada yaşanılanlardan farklı değil.

İçinde büyüdüğü ailede babası entelektüel ve ülke sorunlarına karşı duyarlı ve aktivist. Kız çocuklarının okula gitmesi gerektiğini savunan bir muhaliftti. Babasının arkadaşları ile yaptığı toplantılarda konuşulanları dinleyerek büyüyen Malala daha 11 yaşındayken ülkesinde kadınlara ve kız çocuklarına yapılanlara karşı çıkmaya itiraz etmeye, sesini yüklsetmeye başlamış.

‘Neden birilerine silah vermek, kitap vermekten daha kolay?Neden tank yapmak, okul inşaa etmekten daha kolay?’

Birleşmiş Milletler’de yaptığı konuşmasında ‘Bir kitap, bir kalem ve bir öğretmen ile dünyayı değiştirebiliriz.’ diyen Malala bugün Pakistan’da ulusal bir figür ve tüm dünya halkları için ilham verici bir lider.

Haziran 2013’te

Geçtiğimiz hafta ve çoktandır yaşadığımız ve son dönemlerde çok daha zorlaşan tatsız ancak önemli konuyu anlamak istiyorum. İnsan küçük bir çocuğa, komşu çocuğuna, insan bir canlıya, İnsan kendi çocuğuna nasıl kıyar. Üstelik bu dayak, can acıtma da değil, ruhuna, canına, varlığına vahşet derecesinde kıymak. Bu durumlara nasıl gelindiğini anlarsak, nasıl çözülebileceğinin yolunu da buluruz diye düşünüyorum.

Öncelikle toplum düzenini oluşturma ve koruma fonksiyonu olan din üzerinden anlamaya çalışmak ve bir çıkış yolu bulmak istiyorum, çünkü dinin en önemli fonksiyonu insanlara bir zihniyet kazandırmak, sosyal kontrol ve meşrulaştırma sağlamak ve toplumsal düzen sağlamak ve yapılandırmaktır. Ülkemizde gittikçe artan çocuk, kadın ve diğer canlıların istismarı bana dini anlayamadığımızı ve bu noktada yapılması gerekenler olduğunu düşündürüyor.

Dini tanımlamak çok zordur ve pek çok farklı tanımı vardır. Ancak dinle ilgili en güzel tanımlardan biri; DİN NASİHATTIR. Nasihat ise samimiyet, samimiyeti dinin tüm paydaşları yaşar ve içselleştirirse bu topluma çok olumlu şekilde yansır ve toplumun, bütün insanların hayrına dönüşür.

İslam dini özelinde ise imani ve ahlaki tarafları

Başarı çok konuşulan kavramlardan biri…Tıpkı mutluluk gibi, aradığımız ve peşinden koştuğumuz bir kavram.

Ancak öncelikle tanımlamak gerekir diye düşünüyorum.

Başarı bizim için ne demek, başarı dendiğinde ne anlıyoruz? Para, statü, prestij, ün, güç, huzur neyi başarı olarak tanımlıyoruz?

Başarılı olup olmadığımız ya da hissedip hissetmediğimiz buna bağlı olarak değişir. Ancak ben daha çok çocuklarımız üzerinden bunu ele almak istiyorum.

Çocuk ve başarı kavramları yan yana geldiğinde akla ilke gelen şey okul ve sınav yani akademik başarı.

Bir anne olarak çocuğumdan hep elinden gelenin en iyisini yapmasını bekledim ve başarı kriteri olarak bunu koydum. İçine sor “elimden geleni yaptım ve pişmanlık duyduğum bir şey yok diyorsan tamamdır” diye söyledim. Bunu rehber öğretmenlik yaptığım dönemlerde 12 yıl önce falan da söylerdim. Çünkü gerçek inancım bu, ki son dönemlerde kişisel gelişim çevrelerinde de böyle tanımlanıyor.

Şu anda okul çağında çocuğu olan bir anneleri ele alalım, okul, ders, sınav arasında bunalmış durumdalar. Bu gerçek bir durum ancak ne kadar doğru? Annelerin çocuklarına önem vermesi doğru ancak ders, puan, sınav kısmında hem kendilerini hem de

Geçtiğimiz günlerde Pembe Nar standında İBS Anne Bebek fuarındaydım. Fuar anne ve anne adaylarının gündemleri ile ilgili olarak tasarlanmış bir çok etkinliklerin, konuşmacıların ve sohbetlerin olduğu ufuk açıcı bir program ve içerikteydi. Uzun zamandır sosyal medyadan takip ediyordum. Ayrıca İBS Yazar Buluşmaları bölümüne de Fark Yaratan Anne Baba kitabım nedeniyle de bulundum.

Hem Pembe nar hem de buluşma standında edindiğim izlenimleri ve genel olarak gözlemlerimi, duygularımı paylaşmak istiyorum.

Gördüğüm şey öncelikle şuydu; hangi stantta ne dağılıyor, ne alabiliriz zihniyeti ile dolanan bir kesim vardı ya da onlar benim gözüme daha çok çarptı. Yarışmalar, yarışmalardan kazanılacak puanlar ödüller etrafında toplanmış meraklı bir kesim, konuşma alanındaki çok önemli konuları kaçırıyorlardı.

Kaçırmak da demeyelim ya bilmiyorlardı ya da orada anlatılandan çok kazanılacakları önemliydi belki.

Bebek arabaları tıka basa dolmuş ellerde balonlar, şekerler ve daha ne alabiliriz duygusu ile etrafta dolaşma hali.

Oysa pek çok firma öyle değerli konular belirlemişler ve konuklar, konuşmacılar getirmişlerdi ki…

Elbette bunlardan yararlananlar da olmuştur. Ancak

“Üzülme kızacak bir şey yok… Aç olman lazım, hadi yemek ye… Sevindirici bir olay sen de çok sevindin değil mi? Çok güzelsin, bak ben çok beğendim.”

Tüm bunlar senin duygunun hiçbir önemi yok ben senin yerine bilirim, düşünürüm ve karar veririm demek.

Bu ve benzeri ifadeleri pek çok kez duymuş ya da söylemişizdir. Ancak alt mesajının ne olduğunu bilmediğimizden ve de fark etmediğimizden eminim.

Ebeveynler olarak denge kurmakta zorlanıyoruz ve çocuklarımızın her sorununu çözmemiz gerekiyor ve o hiç üzülmeden, ağlamadan büyümeli gibi düşünüyoruz. Hem duygularını yok saymak hem de onların yerine sorun çözmek başka konular olmakla beraber bu tür yaklaşımların yaratımı ortak.

“Bağımlı ve beceriksiz çocuklar”. Bu çocuklar ki; kendi başlarına giyinemeyen, yemek yiyemeyen, ödev yapamayan, çanta taşıyamayan, oda toplayamayan, kendisini savunamayan, açıklayamayan, ifade edemeyen, sorununu çözemeyen, hep anneleri babalarına ihtiyaç duyan çocuklar.

Peki bu çocuklar hep bu yaşta mı kalacak? 3, 5, 9, 11 yaşlarında kalmayacaklar ve ne olacağını tam olarak bilemediğimiz bir geleceğe doğru giden bu çocuklar için nasıl bir gelecek hazırlıyorsunuz?

Duygularına güvenemeyen,

Bugünkü bakış açılarımızın çoğu anne ya da babalarımızdan duyduklarımızla oluşmuştur. Anne babalarımız eğer aksiliklerle karşılaşmamak için dileklerde bulunuyorsa muhtemelen biz de benzer şeyleri ifade ediyoruzdur.

“Kazasız belasız gidin”, “aman dikkat et hastalanma”,” dikkat et üşütürsün”, “çok gülme ağlarsın” gibi cümleler odağımızın negatifte yani olumsuz tarafta olduğunun bir göstergesidir.

Böyle bir anne baba acaba çocuğu ile ilgili olarak nelere odaklanır? Büyük oranda “yapamaklarına” ve "olumsuzluklara" odaklanır. Bu ise anne babayı müdahale eden ve kontrolcü yapar.

Kontrolcü ve müdahaleci ebeveynlere “helikopter ebeveyn” denilmekte. Bu ebeveynler her an çocuklarını düşünür, yalnız bırakmazlar neredeyse yapışık yaşarlar ve zihin her türlü aksiliğe karşı önlem almak üzere çalışır. Bu anne babalar çocuklarının yaşam becerilerini ellerinden almakta ve maalesef yetersiz çocuk yetiştirmektedirler.

En üzücü olan ise bunu “iyi anne” lik ( daha çok anneler böyle) zihniyetiyle yapmaktadırlar. Elbette “iyi anne olmak” ile ilgili toplumsal bir aktarım var ancak bunun kişisel yorumları ile çocukların hayatı zindan olmakta ve bu çocuklar yaşama 1-0 yenik belki de 2-3 /0

Her Şey Geçer Anılar Sizinle Kalır

Sahiden de notlar, puanlar,aşklar her şey ,her şey geçer geriye sadece anılar kalır.

#anibiriktir mek kolaymış gibi görünen ancak özel ilgi gerektiren bir durum. Emek,çaba,özen istiyor çünkü. Ve yanı zamanda kendi bakış açımızın dışında çocuklarımızın gözünden bakabilmeyi gerektiriyor.

Bunu neden söylüyorum Fark Yaratan Anne Baba kitabımı yazarken rastladığım ve kitap da kullandığım bir sosyal deneyden bahsetmek istiyorum kitaptan şöyle alınıtılıyorum;

#anıbiriktir ile yayınlanan OMO tarafından yapılan bir sosyal deneyde; annelere ve babalara “Çocuğunuzla en mutlu olduğunuz anınız hangisi?” diye soruluyor, anne babaların yanıtları; “Okul alışverişine çıktığımız zamanlar.” “Antalya’ya tatile gittiğimizde olabilir.” “Bir AVM’ye gitmiştik; ne çok mağazalar var, demişti.”

“Odasını hazırlayıp ona gösterdiğimiz an olabilir.” “Akülü araba aldığımızda.” “Lunaparkta.” “Dikişi attırırsan tablet alacağım, dediğim an olabilir.”

Çocukların anne babalarıyla en mutlu oldukları anlara dair yanıtları ise şöyleydi; “Birlikte yemekçilik oynamıştık o zaman.” “Ormanda saklambaç oynamıştık!” “Annem ve babama omlet yapmıştım.” “Babamın karnında