Her Şey Geçer Anılar Sizinle Kalır

Her Şey Geçer Anılar Sizinle Kalır

Sahiden de notlar, puanlar,aşklar her şey ,her şey geçer geriye sadece anılar kalır.

#anibiriktir mek kolaymış gibi görünen ancak özel ilgi gerektiren bir durum. Emek,çaba,özen istiyor çünkü. Ve yanı zamanda kendi bakış açımızın dışında çocuklarımızın gözünden bakabilmeyi gerektiriyor.

Bunu neden söylüyorum Fark Yaratan Anne Baba kitabımı yazarken rastladığım ve kitap da kullandığım bir sosyal deneyden bahsetmek istiyorum kitaptan şöyle alınıtılıyorum;

#anıbiriktir ile yayınlanan OMO tarafından yapılan bir sosyal deneyde; annelere ve babalara “Çocuğunuzla en mutlu olduğunuz anınız hangisi?” diye soruluyor, anne babaların yanıtları; “Okul alışverişine çıktığımız zamanlar.” “Antalya’ya tatile gittiğimizde olabilir.” “Bir AVM’ye gitmiştik; ne çok mağazalar var, demişti.”

“Odasını hazırlayıp ona gösterdiğimiz an olabilir.” “Akülü araba aldığımızda.” “Lunaparkta.” “Dikişi attırırsan tablet alacağım, dediğim an olabilir.”

Çocukların anne babalarıyla en mutlu oldukları anlara dair yanıtları ise şöyleydi; “Birlikte yemekçilik oynamıştık o zaman.” “Ormanda saklambaç oynamıştık!” “Annem ve babama omlet yapmıştım.” “Babamın karnında zıplamayı çok seviyorum.” “Köye gitmiştik tavuklar vardı.” “Annemle kek yaptığımızda.” “Ateş yakmıştık, kağıttan yüzük yapmıştım.” “Mısır patlattık, sonrada sarılarak film izledik.”

Görüldüğü gibi çocukların anıları ile anne babalarınınki çok başka… Aslında çocuklar sizlerden çok anormal şeyler istemiyor onları isteyen sizsiniz ve kendi bakışınız ile çocuklarınızın sizin pencerenizden gördüklerinizle mutlu olacağına inanıyorsunuz..

Bizler yetişkin olarak kendi algılarımıza ve belki ihtiyaçlarımıza göre senaryolar ya da varsayımlarda bulunuyoruz. Ve bunun üzerinden de beklentiler oluşturuyoruz.

Anne babaların temel beklentileri okul başarısına, notlara puanlara dayalı oluyor çokça da…

Şu anda sizlere sorsam hanginiz biyoloji dersin hücre konusunda ki organelleri ve görevlerini bir bir sayabilir ya da zarf ve fiilimsileri örneklendirebilir. Y ada almış olduğunuz düşük puan için annenizden işittiğiniz azar ya da aldığınız yüksek puanın önemi bu gün ne kadar?

Yaşam başarısı okul başarısından büyük ve nihaiyi amaç bir olmalı aslında. Yaşam başarısı ise doyumlu bir çocukluk yaşamaktan anne baba sevgisine doygunluktan geçtiğine göre. Bu doygunluk ise belki biriktirilen anılarla somutlaşıyor. Anıbiriktirmek işte bu noktada büyük önem kazanıyor. Ancak görüyoruz ki anne babalar çocuklarıyla anı biriktirmek yerine ellerine tabletleri verip rahata eriyorlar, sonrada “notun kaç?”,”puanın kaç?”, “sınıfta senden yüksek alan var mı?”, “şu kaç aldı?” vb sorularla, ilgili anne baba pozu takınıyorlar.

İleriye doğru yaşarken anlamadığım geriye bakarken anladım şeylerden biri de “anı biriktirmenin” çok çok değerli olduğu. şimdi anne babalara sorsam kendi anne babaları ile akıllarında kalan anılara geri gitseler neler bulacaklar acaba? Ya çocuklarının kendileriyle olan anıları nelerden ibaret acaba?

Sevgiyle