Melih Aşık

Yerel seçimde belediye başkanlarıyla birlikte belediye meclis üyelerini de seçtik... Kim onlar? Vatandaş elbet 5 yıl görev yapacak olan bu meclis üyelerini tanımak ve kentin sorunları konusunda kendileriyle temasa geçmeyi isteyecektir. Ama nasıl?

Bunu düşünerek İstanbul’un ilçe belediyelerinin internet sitelerinde meclis üyelerini arıyoruz...

Beşiktaş Belediyesi tüm belediye meclis üyelerinin resimlerini, isimlerini, mesleklerini ve e-posta adreslerini internet sitesine yerleştirmiş.

Diğer belediyelerde ise bu özeni göremiyoruz...

Örneğin Kadıköy Belediyesi meclis üyelerinin sadece isimlerini koymuş siteye...

Bakırköy, Maltepe, Eyüp belediyeleri isim ve resimlerini yerleştirmiş.

Beşiktaş Belediyesi’nin gösterdiği özeni başka hiçbir belediye göstermemiş. AKP’li belediyeler dahil.

Büyükşehir Belediyesi’nin internet sitesine girdik… Orada üyelerin isimleri ve resimleri var. Ancak meslekleri ve irtibat adresleri bulunmuyor. Neden!

Milliyet 74 yaşına bastı... Benim Milliyet’le ilişkim gazetenin doğduğu yıllarda başlar... Koyu Fenerbahçeli olan babam, kuruluşundan itibaren arka sayfasını spora açmış ve en güçlü kalemleri kadrosuna katmış olan Milliyet’e aboneydi. Milliyet’i okumaya arka sayfasından başlar, bütün gün fırsat buldukça diğer sayfalarını okur, akşam da mutlaka eve getirirdi. Rahmetli Abdi İpekçi yönetimindeki Milliyet eve de giren, her kesime hitap eden ciddi ve güvenilir bir gazeteydi. Biz çocuklar evde Milliyet’i okumaya resimli hikayelerinden başlardık. Sonraları Milliyet’in çocuk ve gençlik yarışmalarına ilgi duyduk. Bulmacalarına sardırdık. Zaman içinde siyaset sayfalarına geçtik.

Kader beni 1986 yılında Milliyet kadrosuyla buluşturdu. Milliyet okurluğundan yazarlığına geçtim. Son 38 yılı, yani Milliyet’in ömrünün yarısını gazeteyle birlikte geçirdim. Güzel ve heyecanlı yıllardı. Gazeteciliğin zahmetini de yaşadık zevklerini de tattık. Binlerce okurla buluştuk, iletişim kurduk, dertlere ortak olduk, birçok sorunun

Son zamanlarda Koç Üniversite Hastanesi’ne yolum daha sık düşüyor... Çeşitli servislere uğruyorum. Her serviste karşıma işini bilen, nazik, ölçülü, pozitif çalışanlar çıkıyor. Kimi hemşire kimi büro personeli, çoğunlukla genç hanımlar bunlar. İşlerini mecburi görev olarak değil, gönülden yaptıklarını hemen hissediyorsunuz. Anne babasıyla nasıl konuşursa sizinle öyle konuşuyor; Samimi, saygılı, sabırlı... Çok çeşitli işleri aynı anda yapıyor. Ama bunalmış izlenimi vermiyor. Personel seçimi çok iyi yapılmış... Önce bu seçimi yapanları alkışlamak gerekiyor. Ayrıca iyi ve doğru eğitilmişler. Hastalarla ilişkileri kusursuz bir anlayış içinde sürüyor.

Doktorlarla ilgili ayrı bir olumlu başlığı sonra açacağız...

Şimdilik diyeceğimiz...

Ülkenizde insanları iyi eğitir, görevlerini iyi tarif eder, işlerini sevmesini sağlarsanız... Çağdaş bir ülke olmanın mutluluğunu milletçe paylaşırsınız...

Koç Hastanesi’ndeki örnek tablo bunu ispatlıyor.

ŞAMPİYON

Futbolda bir şampiyonluk

Ünlü bir markette naylon poşetlere doldurulmuş, üzerinde marka ve firma adı bulunmayan fındık ve Siirt fıstığı görüyoruz...

Fındık kuru yemişçilerde 600 - 800 lira arasında satılıyor.

Bu markette ise kilosu 400 lira...

Siirt fıstığı da aynen öyle, piyasanın yarı fiyatına...

Peki biz bu ürünlerin ihracattan dönen sağlığa aykırı ürünler olup olmadığını nereden bileceğiz?

Bilmemiz çok zor...

Mevcut mekanizmayı Gıda Mühendisi Bülent Şık şöyle anlatıyor...

1. İhracattan geri dönen ürünlerle ilgili bilgiler bir internet portalı olan Gıda Güvenliği Bilgi Sistemi’ne (GGBS) giriliyor. Ancak GBGS sistemi vatandaş erişimine açık değil. Üçüncü kişiler girip inceleme yapamıyor. Arıza bu noktadan başlıyor.

Türkiye soykırım suçlamaları karşısında kendisini yeterince savunuyor mu? Cesur ve dinamik davranıyor mu?

Rusya kaynaklı haberler veren Medya Günlüğü internet sitesinde siyaset bilimci Andrey Yepifantsev’in yorumlarını görüyoruz...

Rus uzman, Ekim 2017’de yol gösteriyor:

“Soykırımın tanınması için herhangi bir ülkenin, parlamentosunun veya liderinin konuyla ilgili açıklaması yeterli değildir. Çünkü BM tüzüğünde net bir şekilde, ‘Bir olayın soykırım olarak tanınmasına bazı ülkeler değil, BM Adalet Divanı karar verebilir’ yazıyor. Ermeniler ise on yıllardır BM mahkemesine başvurmak istemiyor. Çünkü bu mahkemede yüzde 100 kaybedeceklerini biliyorlar. Trajik olayların soykırım olarak tanınması için başvuracakları diğer uluslararası mahkemelerde de davayı kaybedecekler.”

Aynı Rus uzman Haziran 2016’da Türkiye’nin bu konulardaki yavaşlığına vurgu yapıyor:

“Türkiye, soykırımın olup olmadığını netleştirmek için neden BM Uluslararası Adalet Divanı’na başvurmuyor? Ermeni tarafının neden

Emekli milletvekili ve yazar Uluç Gürkan’ın, soykırım iddialarını tarihi ve hukuki gerçeklerin ışığında çürüten “Ermeni Sorununu Anlamak” başlıklı kitabı, İngilizce olarak yayınlandı. 1915 gerçeklerini Türkiye’nin gözünden dünyaya anlatan yabancı dilde pek az kitap vardır. O yüzden Gürkan’ın kitabı büyük bir açığı giderecek. Der ki Uluç Gürkan:

“1915 olaylarının soykırım olduğuna ilişkin ulusal veya uluslararası hiçbir mahkeme kararı yoktur. Aksine, soykırım iddialarını boşa çıkaran uluslararası bir yargı kararı vardır.

Birinci Dünya Savaşı sonrasında İngilizler yüzü aşkın Osmanlı yetkilisini, ‘Ermenileri toplu olarak katlettikleri’ iddiasıyla tutuklamış ve Malta adasında adli soruşturmaya almıştır. Soruşturmayı İngiltere’nin en üst adli soruşturma kurumu olan Londra’daki İngiliz Kraliyet Başsavcılığı yürütmüştür. İngiliz Hükümeti’nin, Malta’daki tutuklu Türklerin cezalandırılması için her türlü çabayı göstermesine

1978 yılında... Bahçelievler’de 7 TİP’linin öldürüldüğü günün ertesinde Hacettepe Üniversitesi İdari Bilimler Fakültesi öğretim üyelerinden bazıları imzasız birer mektup aldılar.

Mektubun üzerinde küçük bir tabut resmi vardı.

Altında da 10 kişilik bir liste.

Listenin başındaki isim Prof. Dr. Ercan Eyüboğlu’ydu.

Eyüboğlu o tarihte ‘‘Tüm Öğretim Üyeleri Derneği’’nin başkanıydı.

Altında Doç. Emre Kongar’ın ismi yer alıyordu.

Beşinci sırada o zamanki akademisyen Ertuğrul Özkök...

Sekizinci sırada Doç. Bedrettin Cömert’in adı...

Yerel seçimde İstanbul’da CHP’li adaylar arasında en yüksek oyu yüzde 68,78 ile Kadıköy adayı Mesut Kösedağ aldı... Kösedağ, Kadıköy’de tanınan bir sima değildi. Üstelik Kadıköy’ün bir önceki belediye başkanı Şerdil Dara Odabaşı 5 yıl boyunca iyi sınav vermemiş, çoğu Kadıköylü “Ben bir daha CHP’ye oy vermem” diyecek olmuştu... 

Kösedağ’ın en yüksek oyu alması gösteriyor ki, bu seçimde oylar büyük ölçüde tepki oylarıdır. CHP üzerinden iktidara mesajdır. 

Halk bu seçimde CHP’ye büyük bir kredi açtı... 

CHP bu krediyi iyi değerlendirmek zorunda... 

Nasıl mı? Seçim sonucundan doğru dersleri çıkartarak... 

Halk CHP’ye farklı çözümler beklediği için mi oy verdi? 

CHP önce bunu kesinleştirmeli. 

İlk adım bir ideoloji ve parti programı oluşturmak olmalı...