Mehmet Tez

Fazıl Say duymasın, yeni bir “alternatif arabesk fantezi” şarkı dinledim ve pek beğendim. Şarkının adı “Enerji Sinerji”. Söyleyen nevi şahsına münhasır karakterin adı Emmo...
Albüm pek yakında çıkacak. Adı “Sanayi Mahallesinde Aşk” olacakmış. Bunu duyunca tabii bu işte muhakkak bir “yavşaklık” var diye işkillendim. İşkillendiğim kadar da varmış.
Emmo, Gorillaz misali bir çizgi karakter. Cep telefonunda “yeni mesaj yok” Emmo’nun. Boynu bükük ve genellikle sanayide takılıyor. Kaşları Emrah kaşları. Arabeskin bir tür karikatürü yani. Klişeler üzerinden gidiyor ama aşağılamak, dalga geçmek için falan değil. Bayağı iyi arabesk bir müzik söz konusu çünkü.
Enteresan olan, Emmo’nun arkasında Dağhan Baydur’un adının olması. Baydur’un sahip olduğu lisanslama şirketi (teknik olarak EMI katalogunu temsil ediyorlar) Müzikotek’in bir yapımı. Baydur’u müzik sektöründen tanıyan çoktur. Tanımayanlar da belki Fuat Güner ve Erdal Kızılçay ile birlikte yaptıkları “Beatles Alaturka” projesinden hatırlayacaklar. Sendur Güzelel ve Uçan Yaylılar eşliğinde diye belirtilmiş. Sendur Güzelel İbrahim Tatlıses’in baş kemancısı olarak biliniyor. Durum böyle olunca, yani müzisyenler seçkin, prodüksiyon

İnternette gezinirken Kim Kardashian’ın yeni şarkısına rastladım. “Herkes şarkıcı olmak zorunda mı?” diye düşündüm. Aslında hayır
Ama şarkıcı kotası diye bir şey de yok Allah’a şükür. İsteyen olabilmeli.
Mahsun Kırmızıgül’ün eskiden her fırsatta konser vermeyi çok sevdiği Orta Asya diktatörlerinden birinin ülkesinde olmadığımız sürece isteyen herkes şarkıcı olabilmeli. Playback yapmak yasak değil.
Ünlüyseniz, işin içinde daha fazla para ve ün varsa neden şarkıcı olmayasınız?
Hülya Avşar’dan Banu Alkan’a, Türkan Şoray’dan Ayhan Işık’a herkes denedi bu işi. Cüneyt Arkın 1980 yılında İzmir Fuarı’nda sahneye çıktı. Repertuvarı bilmiyorum. Ama gözümün önüne getirmek bile zor şu anda.
Futbolcular da meraklı. Ümit Davala’nın hip hop albümünü hatırlayın.
Neticede Kim Kardashian’a refleks gereği çemkirmeye hazır bir haldeyken bunda zorlandığımı fark ettim.

MÜYAP Myspace’e erişimi engellettiğinde “Site kapatarak sansürü bir ticari araç olarak meşrulaştırmak yanlış” diye itiraz ettik. “Sen korsanı mı destekliyorsun?” dediler. Şimdi de Digitürk blogları erişime kapattı
İki kişi telefonda cinayet planlayabilir. Herhalde hırsızlıktan daha büyük suç. Peki telefon komple yasaklanıyor mu? Bunu Twitter’da biri yazmıştı. Olayı çok net anlatıyor. İnternetteki yasa dışı olaylara da belki bu gözlükle bakmak lazım.
Google’ın blog hizmeti verdiği Blogspot çatısı altında yasadışı bir iş oluyorsa o blog kapanır. Ama mahkemeler üşeniyor, yasa da müsait: “Kim uğraşacak şimdi yazışmayla falan? Kapatın gitsin...”
MÜYAP Myspace’i kapattığında sanatçılarına söz geçirmek yerine bu yola gitmişti. “Kapattığınız sitede sizin firmalarınıza ait sanatçıların kendi adresleri var. Söyleseydiniz kapatırlardı” dediğimde “Tek tek uğraşamıyoruz” yanıtını almıştım. O yüzden toptan kapanmıştı Myspace. E zor tabii tek tek uğraşmak; telefon et, konuş, ikna et falan, MÜYAP da haklı.
Youtube... İki-üç sersem Atatürk’e hakaret etti. Bütün Youtube yıllarca erişime kapatıldı. İnsanlar Youtube’un hizmetlerinden faydalanamayacak ama olsun. Ne önemi var ki...
Neden mi

“Live It Up” alışılmış tarzınızdan farklı. Şarkının arkasındaki hikâye nedir?
Kenan Vural: “Live It Up” hazırlamakta olduğumuz üçüncü albümümüzde yer alıyordu. Ancak düzenlemesi daha farklıydı. Şarkının anlattığı hikâyeye uygun, İngilizce sözler yazıldı ve yeni bir düzenleme yapıldı. Ama şarkının ruhunun çok değiştiğini söyleyemem. Tek gitarla da çaldığınızda aynı his geçiyordu dinleyene.
Kimi 80’lerin, kimi 70’lerin etkisi olduğunu söyledi. Siz nasıl tanımlıyorsunuz?
Kutlu Özmakinacı: Düzenleme olarak 70’ler, ruh olarak 80’leri yansıtıyor. Biz üç şarkı hazırladık. Bir tanesi daha rock diyebileceğim bir düzenlemeydi. Diğer ikisi birbirine yakın şarkılardı. TRT seçici kuruluyla yaptığımız değerlendirmede bu iki şarkı üzerinde yoğunlaşıldı.
Kimler vardı kurulda? Nasıl seçildi şarkı?
Özmakinacı: Kamil Özler, Neşet Ruacan gibi caz dünyasından isimler var. Onlarla değerlendirdik.
Bu isimler müzikal açıdan mı değerlendiriyor, yoksa Eurovision kriterleri açısından mı?

Değerli sanatçılar! Para için gözünüzü kapatıp kime olsa çalar mısınız yoksa bu noktada hisler ve siyasi tavrınız ya da hepsini bir kenara bırakın, vicdanınız devreye girer mi?

Bu sorunun yanıtını çok merak ediyorum. Ama yanıtlaması zor biliyorum. Çünkü profesyonellik diye bir şey var. Ama acaba onun da sınırları olabilir mi?
Bakın Guardian’ın alaycı üslubuyla bilinen köşe yazarı Alexis Petridis’e göre batıdaki pek çok müzisyen şu anda Ortadoğu’daki gelişmeleri kaygıyla (!) izliyor. Çünkü diktatörler bir bir devriliyor ve yerlerine de henüz kimin geleceği belli değil.
Yani bundan sonra kime ekstraya gidilecek ve doğum gününde 10 dakika çalınıp milyon dolarlar alınacak belli değil.
İlla özel parti olması da gerekmiyor. Mesela 2006’da Kaddafi evinin bombalanmasının 20’nci yılında Lionel Richie’ye barış konseri verdirmişti. Richie yeteri kadar milyon dolar karşılığında, Kaddafi’nin bombalama esnasında hayatını kaybeden üvey kızı Hannah’yı da anarak bu “barışçı” ülkeyi selamlamıştı.
80’ler nostaljisi sadece Beyoğlu barlarında parti yapmaya yaramıyor, işte gördüğünüz gibi barışa da faydalı.

Tanımıyorsanız tanışın: Adı Alp Ersönmez. Kendisine Türkiye’nin en iyi elektrik basçısı demeye hiç çekinmem. İlk solo albümünü yayımladı. Üstelik Erik Truffaz da ona trompetiyle eşlik ediyor
Alp Ersönmez’i caz ve türevlerine meraklı müzikseverler zaten yıllardır biliyor. Kangroove’un basçısı olarak tanıdık. Ardından caz konusunda bir üstada dönüştüğüne tanık olduk. Memleketin (benim için) en baba elektrik basçısıdır. Müzik algısı ve zihni de çok açıktır. Caz ve rock türevlerini geniş bir yelpazede çalar. En son Tarkan’ın klibinde rastlayınca onunla da çalışmasına memnun oldum. “Acımayacak”ın klibinde onu görebilirsiniz. Şaşırmadım çünkü Tarkan hep en iyi adamlarla çalışır. İşini bilir.
Ersönmez’in ilk solo albümü geçen hafta Pozitif etiketiyle yayımlandı. Adı “Yazısız”. Albümü merakla açtım, bilgisayarıma koydum. Kulaklığı taktım ve derin bir oh çektim. Bir kere bu albümü bilgisayarınıza koyduğunuzda “Track 01”, “Track 02” yazmıyor. Şarkıların isimleri neyse onlar çıkıyor. Yani hem sanatçıya hem de dinleyiciye saygıda kusur yok. Tebrikler.
Ardından elbette müziğe odaklandım. Açılış parçası “SFG (SağlamFaydalıGüzel)”de Erik Truffaz trompetiyle şahane. “Burada Bir Yaralı

Yok yok, vatandaşın çığlığı değil. Ama bu alanda bir talep olduğu da ortada. Çünkü canlı müzik dinlenen mekanların fiyatları, o müziğin gerçek dinleyicisi olan öğrencilerin bütçesini katbekat aşıyor
Geçenlerde eski bir dostuma rastladım. Hoşbeşin ardından konu müziğe ve canlı müzik dinlenen mekanlara geldi. Dostum artık İstanbul’da doğru dürüst rock dinlenecek bir yer kalmadığı görüşünde. Ona birkaç isim saydım, Peyote dışında itiraz etti. “Oralar pahalı mekanlar, bir gece rock dinleyeceğiz diye adam başı 100 lira harcanır mı?” diye isyan etti. “Ben ucuz, öğrencilerin gittiği, grupların sahneye çıkıp rock çaldığı, hesaplı bir mekandan bahsediyorum; böyle bir seçenek yok” dedi.
Düşündüm de haksız değil. Türkiye’de rock olması için önce rock dinleyicisi olması lazım. Caz için de, diğer türler için de geçerli aslında. Ve bu dinleyici öğrencilerdir. Ancak kulüplerin durumuna bakınca, bir öğrencinin grupları, sanatçıları canlı izlemesi için önce okulu bitirip bir iş bulması, çalışıp didinip para kazanması ve öyle gelmesi lazım. Bunun için yıllar gerekiyor ve o yılların ardından müzik dinleyecek, gece çıkacak yaşı geçiyor insanlar. Ya çoluk çocuğa karışıyor ya da müzik dinlemeye

Her hafta piyasaya çıkan onlarca yerli ve yabancı albüm acaba üzerlerindeki etikette yazan fiyat kadar değerli mi? Bir albümün değeri neye göre ve nasıl belirleniyor?
Bu yazıyı yazmadan az önce thekingoflimbs.com adresine girdim ve Radiohead’in yeni albümü “The King of Limbs”i satın aldım. Siz bu satırları okurken ben mp3 formatındaki kopyayı indiriyor olacağım. Albüm bugün itibarıyla indirilebiliyor.
Thekingoflimbs.com adresine girerek bir kullanıcı adı ve şifre alıyor, ödemenizi yapıp indiriyorsunuz.
Mp3 formatındaki albüm 9 dolar (14 TL). Daha kaliteli WAV formatında indirirseniz 14 dolar (22 TL) veriyorsunuz.
Albümü elbette plak ya da CD formatında satın almak isteyenleri de düşünmüşler.
Albümün iki plaklık LP versiyonu artı CD versiyon ve muhtelif çizimlerden oluşan bir külliyat yanında dijital indirme kodu bir paket haline getirilmiş ve fiyatı 48 dolar. Yani 72 TL. Aynı paketi mp3 değil de WAV ile alırsanız 53 dolar (78 TL) ödüyorsunuz.
Bu fiyatları Radiohead kafasından uydurmuyor. Geçen albümleri “In Rainbows”u da kendi web sitesinden indirten grup o zaman “Gönlünden ne koparsa” sistemini uygulamış ve albümün fiyatını belirlemeyi dinleyicisine bırakmıştı.