Gül Mutlu Eskihancılar

Bodrum, Halikarnassos İki Yaka Kültür Festivali’nin bu yıl üçüncüsü gerçekleşti. Dertleri, çileleri, sıkıntıları bir çuvala koyduk, ağzını sıkıca bağlayıp bir kenara kaldırdık ve kendimizi eğlencenin, çoşkunun akışına bıraktık. Çuvalı kenara taşımak pek kolay olmadı tabi! Zira üzerimizde biriken yükler öyle ağır, öyle ağır ki çuvalları taşırken de belimiz büküldü. Ama olsun, değdi vallahi. Kumbahçe meydanı herkesi dostça karşıladı. Bu organizasyonda Bodrum Belediyesi’nin olduğu kadar Kumbahçe Muhtarlığı’nın da emeği çok.Sağolsunlar; keyifli geçen iki gün için güzel çalışmışlar.

Kadını erkeği, çoluğu çocuğu, yaşlısı genci…

Hem bu yakadan hem de suyun karşı tarafından. Herkesin yüzünde tatlı bir gülümseme. Gülmek belki de insanoğlunun bugüne kadar keşfettiği ya da farkına vardığı en güzel buluş. Hayatı daha olumlu yaşamanın, pozitif bakmanın, yaşanan tüm olaylar karşısında gülebilmenin değeri hemen hemen hiçbir şeyle

Hafta sonu hava şahaneydi. Pırıl pırıl güneş, masmavi deniz ve Kumbahçe sahiline yayılmış, cıvıl cıvıl insanlar. Hani yazdan bir gün derler ya; işte o misal. Denize giren cesur yürekler bile vardı! Biz de eksik kalmayalım diye Bodrum kalesine nazır bir yere oturduk. Keyfimiz yerinde... Dünyada olup biten bilumum dertten soyutlanarak dostlarımızla geçireceğimiz üç beş saatin tadını çıkarmaya kararlıyız. Ama, işte öyle olmuyor! Etrafta insanın sinir fitilini ateşleyebilecek çok fazla faktör var. Aman bana ne kafasındaysanız ve çevredeki göz yakıcı detaylara takılmıyorsanız sorun yok! Ama yaşadığınız yere ve dolayısıyla size yapılan saygısızlığa tahammülünüz yok sınırındaysa yandınız. Her an mevcut formatınızı zehirleyecek bir sahne çıkıveriyor karşınıza. Kumbahçe sahili gerçekten çok güzel ve doğal bir dekora sahip. Amma velakin, insanoğlu bu dekoru bozmadan yapamıyor. Barlar Sokağı olarak anılan, ancak artık sadece taklit ürünlerin satıldığı dükkânlarca istila edilen bu sokağın diğer tarafı Bodrum Kalesi’ne nazır uzunca bir

Şöyle kıymalı bir börek olsa; üstünde dumanı tüten, çıtır çıtır... Yanında da köpüklü bir ayran. Peynirli de olur; ama yanında çilek reçeli de olsun. Biraz tatlı, biraz tuzlu; bayılırım. Acaba pişi mi olsa? Ekmek balığı da olur. Hani kurumaya yüz tutmuş ekmek dilimleri yumurtaya bulanıp kızartılır ya, işte ondan. Üzerine biraz bal ve yine yanında mutlaka peynir. Patatesli gözleme de fena fikir değil. Hayaller böyle ama gerçekler bambaşka!

Son dönemlerin en büyük trendi, glütensiz beslenmek. Yıllardır sofralarımızda olan, glüten içeren besinler, beslenme planından çıkarılıyor.

Glüten; buğdayın içinde yer alan ve un özdeğerlerini en fazla içeren protein grubu. Hamurişlerinde kabarmayı sağlayan bir protein. Hamur yoğruldukça glüten proteini ortaya çıkıyor; açığa çıkan glüten hem hamura elastikiyet kazandırıyor hem de mayalardan üretilen karbondioksitin dışarı çıkmasını engelleyerek hamurun kabarmasını sağlıyor. Gel beni ye diyen pufidik pufidik ekmeklerin, poğaçaların esas

Dünyaya gelip ilk nefesi aldığımız andan itibaren ayrı olmak kavramına sürükleniyoruz. İçimizde çeşit çeşit gölgeler yaratan bir sürükleniş bu...

Tarihin başlangıcından beri insanlar birbiriyle itişli, tepişli mücadele içinde. Kavgalar, dövüşler… Ve derken doyumsuzluk, hırs veya kibir çıtasının yükselmesiyle vücut bulan savaşlar.

İnsanlar bazen çıkarlarını korumak bazen iktidarı elde etmek ve sürdürmek bazen dini gerekçeler bazen de toprak elde etmek amacıyla savaşmışlar.

Savaş her çağda farklı şekilde gerçekleştirilmiş, gelişen koşullar ve teknoloji savaşın doğasını değiştirmiş.

Yıl 2022 ve şimdi bizler doğum hastanesini hedef alan saldırılara, içerideki sivil varlığına dikkat çekmek için üzerinde Rusça “çocuklar” yazan binanın bombalanmasına şahit oluyoruz.

Yazık çok yazık…!

***

İnsanın karakterini içindeki hırs, kin, nefret ve kibir gibi canavarlarla verdiği mücadele şekillendiriyor. İnsan, aklını ve vicdanını kullanabildiği ölçüde insan olabiliyor!

Zeytin ağacı ağır ağır büyür, ama buna değecek kadar da uzun ömürlüdür. Asırlarca süren uzun ve verimli bir ömrün sonunda gövdesi kurur, içi boşalır ama köklerinden yeniden doğar. Suya ulaşmak için köklerini toprağın derinliklerine uzatır, yeni sürgünler vererek ağacın yaşamını sürdürmesini sağlar. Bir zeytin ağacının ortalama ömrü 300-400 yıldır denir, ama günümüzde 2 bin yıllık ağaçlara rastlamak mümkün. Üstelik 1500 yıllık olan bile meyve verir.

***

Zeytin ağacı öyle mucizevidir ki, tarih öncesinden bugüne aktarılan pek çok mitolojik hikâyede sıklıkla yer aldığını görürüz. Kimi zaman başarılı bir sporcunun şampiyonluk tacı, kimi zaman iki ülke arasında barış sembolü, kimi zaman da tanrıça Afrodit’in güzelleşmek için yüzüne sürdüğü bir iksir olarak karşımıza çıkar.

***

Eski Ahit’e göre zeytin, refahın ve bolluğun sembol,üdür ve yalnız Eski Ahit değil, tüm kutsal kitaplarda zeytin ağacı kutsallığın, bolluğun,

Bazılarımızın adını yeni duymaya başladığı, bazılarımızın da çoktan uygulamalarına geçtiği bir tasarım anlayışı permakültür! 1970’lerde Avustralya’da Bill Mollison ve David Holmgren isimli iki bilim insanının uzun süren ortak çalışmalarıyla ortaya çıktıktan sonra tüm dünyada giderek yaygınlaşan bu ekolojik tasarım anlayışı, bize tüm ihtiyaçlarımızı doğaya en uyumlu olacak biçimde, tamamen sağlıklı, bereketli ve sürdürülebilir olarak elde edebileceğimizi, hatta bunları nasıl daha da zenginleştirebileceğimizi anlatıyor.

Kavramın isim babası Bill Mollison, permakültürü “Doğal ekosistemlerin çeşitliliğine, istikrarına ve esnekliğine sahip olan, tarımsal olarak üretken ekosistemlerin bilinçli tasarımı ve bakımlarının sağlanması” şeklinde açıklıyor.

***

Üzerinde yaşayan insanlar ile arazinin, gıda, enerji, barınak ve diğer maddi-manevi ihtiyaçları sürdürülebilir bir şekilde, zarar vererek tüketmek yerine, ahenkle bütünleşerek uyum içinde geliştirilmesine imkân tanıyor.

Permakültü

Japon yazar Masumi Toyotome’nin sevgi ve sevginin şekillerine değindiği, “Her Şeye Rağmen Sevgi” adında, minik bir el kitabı var. “Dünyada sevilmek istemeyen var mıdır? diye başlıyor sözlerine. Ve sonrasında, “Sevgi nedir? Acaba bunu gerçekten biliyor muyuz?” diye sorguluyor. “Eğer, Çünkü ve Rağmen” sevgi türlerini adlandırdığı anahtar kelimeler.

Eğer sevgisi

Yazar, belli beklentilerin karşılanması halinde verilecek sevgiye bu adı takmış. Mesela şöyle örnekler veriyor; “Eğer söz dinlersen annen ve baban seni severler. Eğer başarılı ve önemli kişi olursan seni severim. Eğer eş olarak benim beklentilerimi karşılarsan seni severim.”

Amaç verilecek sevgi karşılığında bir şeyler kazanmak. Tayatome, en çok rastlanan sevgi türünün ‘bir şarta bağlı ve karşılık bekleyen sevgi türü’ olduğu düşüncesinde. Yazara göre evliliklerin pek çoğu “eğer” türü sevgi üzerine kurulduğu için uzun soluklu olamıyor. Bunun gerekçesini ise çiftlerin birbirlerinin o anki

Yeni bir güne uyanmışım, keyfim yerinde.

Sinirlerim bozulmasın diye sabah haberlerini falan pas geçmişim. Zaten üç aşağı, beş yukarı hep aynı haberler. Kavga-dövüş, kadın cinayetleri, hayat pahalılığı, zamlar, hain saldırılar... Allah’ın her günü, bünyede deprem etkisi yaratan ve bitmek tükenmek bilmeyen artçılar. Sokaklarda şahit olduğumuz sinir hoplatan anlık olaylar da işin tuzu biberi.

Hazır fırsat bulmuşken değerlendirmek lazım günü. Henüz sinirler gevşemeden tadını çıkarmalı... “Birazdan evden çıkacaksın ve bakalım ne sürprizler bekliyor bizi Gül” dedim kendi kendime.

Varan 1 :Yaya geçitleri...

Yürümekte zorlanan teyze, yanındakinin koluna girmiş karşıdan karşıya geçmeye çalışıyordu. Yaya geçidini yarılamak üzereydi ki, benim önümden giden şuursuz sürücü, durup yol vermek yerine ilerlemeyi tercih etti. Ne olduğunu anlayamadığı için paniğe kapılan teyze, dengesini kaybedip tökezledi ama Allah’tan düşmedi. Teyzenin yanındaki genç kadın da çok korktu ve