Feyzi Hepşenkal

Durum üzücü... Durum vahim... Durum trajik... Haliyle canı yananlar kızgın ve öfkeli.
Yani...
Tam bir kriz hali.
Deniyor ki:
Başta Futbol Federasyonu olmak üzere, bu işte sorumluluğu olanlar krizi iyi yönetemedi.
Tamam da, şu an ağzını açıp gözünü yumarak sövüp, sayanlara sorarım:
Aynı pozisyonda siz olsaydınız, ne yapardınız?

Uzun söze gerek yok.
Boş lafa gerek yok.
Bitip, tükenmeyen toplantılara gerek yok.
Televizyonlarda açık oturumlar yapmaya gerek yok.
İtiş kakışa gerek yok.
Kavgaya, gürültüye ise hiç gerek yok.

Kaddafi’yi hiç sevmedim. Aksine... Hayatımın her döneminde ve gayet istikrarlı biçimde ondan hep nefret ettim.
Başbakan olsaydım da, sanmam ki; çadırında iki büklüm vaziyette pusup kalmayı içime sindirmem mümkün olsun.
Veya çalgılı çengili Libya gecelerinde arz-ı endam etmeyi marifet saymak, meşrebime uysun.
Ama bütün bunlar...
Libya Ulusal Geçiş Konseyi Başkanı Mustafa Abdülcelil’in, “Muammer Kaddafi’yi yakalayan veya öldüren her kim olursa olsun affedileceğini, Kaddafi’yi ölü ya da diri getirenlere 1.3 milyon dolar ödül verileceğini” açıklaması karşısında dehşete düşmeme engel değil.
* * *
Vaziyet mühim.

Meclis Başkanı Cemil Çiçek’ten, 24 üniversite hocasına davet var.
Konu:
Yeni Anayasa.
Eskiler der ya:
Fikir teatisi.
Anlaşılan böyle bir şey yapacak Meclis Başkanı.
Yeni Anayasa nasıl olsun?

Tesadüf işte. Arkadaşlar aynı gün “benzer başlıkları” kullanmışlar yazılarında.
Mehmet Y. Yılmaz “TBMM Başkanı Cemil Çiçek, PKK’nın arkasında kimlerin olduğunu bildiğini söyledi. Türkiye’nin gelişmesini istemeyen ve büyümesinden rahatsız olan güçler’ PKK’yı taşeron olarak kullanıyorlarmış. Bizde kötü giden işler nedeniyle ‘dış güçleri’ sorumlu tutmak yeni bir durum değil” derken, yazısına da şu başlığı atmıştı:
“Dış güçleri suçlamanın dayanılmaz kolaylığı”
Hatırlarsanız konu benim de gündemimdeydi. Ak Parti’nin “gazeteci” Milletvekili Şamil Tayyar’ın aynı tavrına karşılık; “Haydi Şamil” demiştim:
“Çöz şu işi.”
Öyle ya.

Benzer operasyonlar çok yerde yapıldı, yapılıyor.
Son örnek, Ankara’dan.
Sivil giyimli polisler evlerin kapısını çalıp, kendilerini “aile hekimi” olarak tanıtmış.
Biraz sohbet, biraz muhabbet...
Eh, her evde bir tansiyon hastası var nasıl olsa.
Millete vermişler hapı...
Bir güzel yutturmuşlar!

Kısmetimiz “araştırmalardan” yana açık şu aralar.
Bugüne yine bir araştırma sonucu var önümde.
Araştırmayı yapan “UBS” bir İsviçre bankası.
Dünyadaki 73 büyük şehir arasında en pahalı olanları ve o şehirlerde çalışanlara ödenen ücretleri araştırmışlar.
En pahalı ilk dört şehir, sırasıyla; Oslo, Zürih, Cenevre ve Kopenhag.
İnsanların en yüksek ücretleri aldığı ilk dört şehir, yine aynı. Sadece sıralamada küçük bir değişiklik var:

Almanya’da “Gelecekle İlgili Sorular Vakfı” diye bir kurum var mı?
Bilmiyorum.
(Not: Bilen varsa, lütfen haber versin!)
Varsa, ne denli ciddiye alınması gereken bir vakıftır?
Yine bilmiyorum.
Bu vakıf tarafından “Hayatınızdan memnun musunuz?” sorusuna yanıt bulma amacıyla, Avrupa’daki 13 ülkede, 14 yaş üstü 14 bin kişiyle bir kamuoyu araştırması yapıldı mı?
Onu da bilmiyorum.