Ercan Güven

“Konfor” çok kolay alışkanlık yapar… Galatasaray da geçtiğimiz sezonun Süper Kupa konforuna çabuk alışmış.
Van Bronckhorst ve futbolcuları bu ayrıcalığa son verince havada kaldı Galatasaray. Sürklase oldu. “Yumuşak” mı “sert” mi; Bakalım sahaya ve lige nasıl iniş yapacaklar!
O kadar şaşırdı ki Galatasaray… Teknik direktörü Okan Buruk, üçüncü Beşiktaş golü ardından kontrolünü kaybedip Galatasaray defansına, maçın hakemine karşı “amiyane” protestolar içine girdi.
İyi oynasın -kötü oynasın ya da hiç oynamasın, kazananın Galatasaray olması gerekiyor galiba.
Buruk’un sözleri duyulmadı ama günahı boynuna, vücut dili “beddua”dan “hakarete” kadar yakışıksız bir parantez içindeydi.
Oysa ne vardı bunda?..
Karşındaki U19 takımı değilse, haksızlıkları protesto etmek için top durduğunda sahadan çekilmeyecekse,  kaybetme ihtimali kazanma olasılığı kadar!..

Fenerbahçe’nin, Mourinho’nun Kadıköy’de, yeni sezonda taraftarla ilk “resmi” buluşması, kucaklaşmasıydı maç. Tribünlerin umduğu müthiş bir rövanş, 300 milyonluk takımın hakkını veren bir futbol, skor, coşkuydu.
Öyle ıslatılmış suni çim falan da yoktu ortada.
Ancak, maç İsviçre’dekinin “kopyası” gibi başladı… Hatta daha kötü bir kopyası!
Çünkü mücadele eden bir Szymanski yoktu sahada. Son saniye gol atana kadar el freni oldu takımın. Krunic ve Oosterwolde çok kötüydü. Çağlar’a önlem almışlardı ama o yine de sahanın en iyisiydi. İlk maçın kötüsü Fred, kötü bile oynamadı; yoktu. Sakatlanıp çıktı ilk yarı ortasında.
Ve Fenerbahçe henüz 7. dakikada erken golünü yemişti. Bir türlü ceza sahasından uzaklaştırılamayan topun Mahmut’un ayağında füze olup Fenerbahçe kalesinin çatalına girmesiyle. İlk devre 0-2 bitmediyse Livakoviç’in 24’de müthiş kurtarışına borçludur ilk şutunu 1-0

Şahane bir grup macerası, destan gibi Avusturya galibiyeti, yirmi yılda bir yaşanan çeyrek final zevki tattıran, hatta dün geceki Hollanda maçının ilk devresi de dahil bu ülkenin yüzünü güldüren, insanımızı umutlandırıp dertlerini unutturan, düşman hukuku sürdüren kulüp taraftarlarını omuz omuza getiren Ay-Yıldızlı takımız bizim EURO 2024 şampiyonumuzdur.
Maçlarımızda coşan, coşturan kırmızı-beyaz bayraklı insanlarımız ise gururumuzdur.
Bu arada birileri Montella’ya “saat” ve “gözlük” alsın. Sahayı iyi göremiyor, değişiklikler için geç kalıyor.
Maça tutuk ve “Avusturya usulü” beşli savunmanın önüne 4 kişi dizerek başladık. Ancak savunma hattı kaleden uzaktaydı ve kanatları da çok iyi kapatmış Ay-Yıldızlı takımımızda gedik bulamıyordu Hollanda.
20’den sonra ileri çıkmaya, 30’dan sonra hücum eden Hollanda’nın arkasında bıraktığı boşluklara uzun toplarla talip olmaya başladı millilerimiz. Barış Alper’in insanüstü mücadelesi vardı bu süreçte.

Futbolun gerçekleri ve uluslararası terazisi çeyrek finaldeki rakibimiz Hollanda’nın “maçın favorisi” olduğunu gösteriyor...
Ne güzel!.. Tıpkı Avusturya gibi.
Onları şaşırtan Ay-Yıldızlı takımın öngörülemezliği. İşe tersten başlamazsak başarıyı yeni başarılara kaldıraç yaptığımızı bilmiyorlar bizim.
Kimliğimize bakıyorlar; pas oyunu mu oynuyoruz, hayır... Geçiş oyunu mu, bazen. Önde baskı, savunma, ihtiyaç olduğu zaman. Resmi verilerle çözemiyorlar.
Çünkü bizim özelliğimiz turnuvaya, maça kolaylıkla uyum sağlamamız ve oyunun beklediğini yapmamız.
Bitmedi... Hollanda karşısında avantajımız, zaten çeyrek finale çıkıp hedefi tutturmuş, moralde zirve yapmışız. Yedi gol atmış, üç maçı kazanmışız EURO 2024’ün ilk düdüğünden beri. Bir de Berlin’de“ev sahibi” sayılırız ayıptır söylemesi!
Elbette Hollanda iyi bir takım. Ekol. Ama onlara önde basan Avusturya’nın 26 top kazanmışlığı var kısa bir süre önce.

Yağmurlu bir Leipzig gecesinde, sahada “inanmış” çocuklar, tribünde onlara inanmış zinde taraftarlarla motorları maviliklere sürdü Ay-Yıldız’lı takım.
Final çeyrek, mutluluk tam!
Ne diyelim. Bu millet, ülkenin şu sıkıntılı sürecinde sportif bağlamda yüzünü güldüren sizlere minnettardır.
Herkese kutlu olsun.
***
Maça 1-0 önde başladık… İkinci yarıdaki kaleci Mert ile birlikte maçın en iyisi Merih, kornerden attığı (ilk) golden sonra defalarca kritik müdahalelerle pozisyonları doğmadan sonuçlandırdı Avusturya hücumlarında. İkinci yarı yine kornere vurduğu kafa ile Avusturya’nın fişini çekti.
57. saniyedeki golümüzden çok daha önemlisi, galip başlamamızın ne oyunumuzu ne motivasyonumuzu etkilememesiydi. Hep sakin, hep disiplinli, hep organizeydik. Sahaya çok iyi yerleştik. Top bizdeyken Kaan’ı sağbek gibi kullanıp kanatlarımızı oyuna kattık. Barış ve Mert’in sağ kanadı saat gibi çalıştı ama solda Kenan’ı yeteri kadar topla buluşturamadık ve onun birebirlerinden yararlanamadık.

Gürcistan karşısında şansı deneyimleyip, Portekiz ile hatalarımızla yüzleştikten sonra Çekya maçında kapasitemizi anladık ve alnımızın akıyla çıktık gruptan.
Turnuva böyle bir şey zaten. Her maç ayrı bir serüven. Futbolun yoğunlaştırılmış hali. Bundan sonrası daha da çılgın. Dayanan ayakta kalır. Şimdilik dimdik duruyoruz.
Kazandık ama sorunları da biliyoruz.
En başta güven eksik. Sonra gücünün farkında olmamak var. Ardından oyunda tercihlerde hata yapmak. Bu koşullara rağmen gruptan çıkıp son 16’ya kalmak ise en önemli en alkışlanacak meziyetimiz; o kadar.
Bir acayipti maçın ilk yarısı… Paralel maçta Gürcistan’ın Portekiz’e attığı gol milli takımımızın başında sallanan Demokles’in kılıcına dönmüş, diğer yandan Çek takımından Barak, henüz 20. dakikada iki sarı kartla oyun dışı kalıp, iyi başlayan Çekya’yı frenlemişti… Ki, bizden biri aynı şeyi yapsa uzun süre Türkiye’ye tatile bile gelemezdi.
Eksik Çekya’ya ağır baskı yaptı millilerimiz. Kendi yarı alanına kapatıp kapısını

Altı sezonluk hayal kırıklığı ardından sayın Ali Koç’a “bir kongre hayal et ki, tam gönlüne göre olsun” deseniz bu kadarını düşünse bile söylemezdi abartı olur diye!
Dört sezon başarısızlıktan sonra dört kat oyla elinden başkanlığı aldığı rakibine bakarsak, üçüncü seçiminde Ali Bey’in “altı kat oy farkıyla kaybetmesi gerekir” der düz mantık!
Ama yeteri kadar gücünüz, kaynağınız, stratejiniz varsa, hayatın doğal akışını bile değiştirebilirsiniz. Hele bir de en büyük zaafı Fenerbahçe olan, asla dönmediği sözleriyle kendini bağlayıp hediye paketi gibi sunan insanları oyuna katarsanız!
Aziz Yıldırım mesela…
Galatasaray derbisinin ateşini yakan, Mourinho’nun alınmasını sağlamasa bile akla düşürüp hızlandıran Yıldırım, kongrenin ardından altı sezonluk başarısızlığı sıfırlanmış bir başkan ve barış bırakarak evine döndü.
Yola bunun için mi çıkmıştı; bence değil…
Bazı eylemler vardır ki, üst akıl tarafından planlanır, “kendim yapıyorum” sanırsın ama o plana

Fenerbahçe Mourinho ile hedefi tam on ikiden vurmuştur. Portekizli hoca an itibarıyla gezegenimizdeki bir numaralı teknik direktör değildir belki… Ancak bir numaralı futbol karizmasıdır. Çünkü, Dünya’ya karşı tek başına ve “muzaffer” bir futbol Don Kişot’udur kendisi. Ve bu kendi tercihidir. Fena halde örtüşmektedir Fenerbahçe tavrı ile.
Henüz ülkeye ayak basmadan aldığı muazzam paranın hakkını vermeye başlayan Mourinho, Fenerbahçe’ye dünya kamuoyunda Konferans Ligi’ni kazanmış kadar piar yapmış, ülkemizde ise adını şampiyon Galatasaray’ın önüne koymuş, on yılın üst üste yığılan baskısını sıfırlamıştır. İsmail Kartal’ın kariyerine bile faydası olmuştur “yerine tercih edilen hoca” olarak.
Saha sonuçlarından azade, artık krizlerden etkilenmek yerine yararlanacak, hatta düzeyli krizleri kendi çıkartacak, karizmatik, başarıları tartışılmaz bir teknik direktörü vardır Fenerbahçe’nin… Yeter ki, Fenerbahçe ve Mourinho gibi iki baskın karakter dik bakışlarını birbirlerine