Çağdaş Ertuna

Hatırlayacaksınız, global kültür-sanat alanında sesimizi dünyaya en iyi duyurabilecek girişimlerden biri Londra’da başlatılan “Sounds of Solidarity” (Dayanışma Sesleri) demiştim.

Pekâlâ, bugün hâlâ konuşulan “Live Aid” gibi iz bırakacak bir dayanışma konseri olabilir bu.

Çıkış noktalarını şöyle özetlemişlerdi:

“6 Şubat 2023’te anavatanımız Türkiye ve komşumuz Suriye’de meydana gelen yıkıcı deprem nedeniyle İngiltere’de kültür sanat sektöründe çalışan Türkiyeli bireyleriz. Kederimiz ve ıstırabımızla birleştik. Acil müdahaleyi desteklemek için kişisel çabalarımıza ek olarak, ortak bir sesi paylaşmak için bir grup olarak bir araya geldik. Birlikte burada, Birleşik Krallık’ta farkındalığı sürdürmeye ve depremden etkilenenler arasında uzun vadeli yardım için hayati fonlar toplamaya çalışacağız. Devam eden kurtarma çabaları için fon ve farkındalık yaratmak amacıyla Londra’nın merkezinde bir konser planlama sürecindeyiz. Misyonumuz, ihtiyaç sahiplerine

*95. Akademi Ödülleri’nde Michelle Yeoh, sadece Asyalı olmasıyla değil, aynı zamanda 60 yaşında ilk kez Oscar’a aday gösterilmesi ve kazanmasıyla da konuşuldu. Üstelik verdiği mesaj da son derece netti: “En iyi yıllarınızın geçtiğini, bittiğini söyleyenlere aldanmayın, her yaşta başarılı olabilirsiniz” diyordu başta kadınlara, daha sonra da tüm sektör çalışanlarına hitap ettiği konuşmasında.

Evet, uzun yıllardır fazla beyaz ve erkek egemen olduğu için eleştirilen Oscarlarda Asyalı bir oyuncunun en iyi kadın oyuncu ödülünü almasını da daha önce beklemiyorduk, ama Yeoh’nun 60 yaşında olması daha da önem kazandırdı.

*Lady Gaga, kırmızı halıda transparan elbisesiyle dikkat çekse de Oscar sahnesine tişört ve jean kombiniyle sıfır makyaj çıkarak yine çağı ve izleyenleri kalbinden yakaladı. Şimdiye kadar Oscarlarda en çok konuşulan görüntü kırmızı halıdaki şıklık değil, tam tersine, Lady Gaga’nın bu doğal hali oldu.

*İlk defa şahsen tanıdığım ve takdir ettiğim bir isim, Matthew Freud, ilk film projesiyle ilk Oscar’ını

Birçok ülke son zamanlarda 4 gün mesai, 3 gün tatil yapma modelini deniyor. Peki, ama bu pilot uygulamalar nasıl sonuç veriyor? Türkiye’de de başarılı olabilir mi?

Elbette, hepimiz 3 günlük uzun hafta sonu tatillerini seviyoruz. Resmî tatiller pazartesiye ya da cumaya geldiği zaman seviniyoruz. Peki, ama 5 çalışma gününden vazgeçip 4 günlük çalışma haftalarını kabul edersek ne olur? Üretkenlik artar mı, yoksa tam tersine azalır mı?

Bir yanda modern teknolojinin çalışma şeklimizi önemli ölçüde hızlandırdığı ve 5 günlük haftanın artık gerekli olmadığı konusunda güçlü bir argüman var. İngiltere’de çok büyük bir pilot uygulama yapıldı. Kâr amacı gütmeyen 4 Day Week Global CEO’su Joe O’Connor, İngiltere’nin 4 günlük hafta uygulamasının zirvesinde olduğunu söylüyor: Pandemiden çıktıkça, giderek daha fazla şirket bunu kabul ediyor. Rekabetin yeni sınırı, yaşam kalitesi ve bu azaltılmış mesai saati, sonuç odaklı çalışma, onlara

Dünyanın en prestijli mimarlık ödülü olan Pritzker’in yeni sahibi önceki gün açıklandı.

Yıldız mimar David Chipperfield, 2007’de Richard Rogers’tan bu yana Pritzker Ödülü’nü kazanan ilk İngiliz mimar oldu.

David Chipperfield’ı Jale Erentok-Alan Yau sayesinde tanıma fırsatım oldu.

Alan Yau, yıllar önce Wagamama’da bir iç mimarla çalışmak yerine David Chipperfield ile çalışıyor.

O zamandan beri de yakın dostlukları devam ediyor.

David Chipperfield’ın hikâyesi başarı öyküleriyle başlamıyor aslında.

Kendisi üniversitede başarılı bir öğrenci değil, hatta akademik olarak zorluklar da çekiyor.

İşleri akademisyenler tarafından acımasızca eleştiriliyor, kalıplara sokulmaya çalışılıyor ama Zaha Hadid kendisini her zaman destekliyor.

Çok zor 1 ayı geride bıraktık, sanki 1 ay değil bir ömür geçti.

2023’ün ilk çeyreği hepimizi derinden etkiledi.

Pandemi ile hayata bakışımız zaten biraz değişmişti, neyin önemli, neyin önemsiz olduğunu iyice anlamış, daha önce boş birçok şey için üzüldüğümüzü ya da kendi kendimize dert ettiğimizi fark etmiştik.

Şimdi pandemi sonrası depremde yaşadığımız acı o kadar büyük ki hiçbir şey eskisi gibi olmayacak gibi hissediyoruz.

Eğer biraz duyarlıysanız, şimdi neyin önemli, neyin önemsiz olduğu çok değişti, her geçen gün daha da değişiyor.

Elbette, yine de hayatın güzelliklerinden, kültür-sanatın hayatımıza kattıklarından vazgeçmeyeceğiz.

Ama hep birlikte olmak, acıları hep birlikte sarmak için bir kez daha mücadele edeceğiz.

Her mücadele biraz daha güçlendiriyor.

6 Şubat’tan beri çok şey değişti. Şimdi global çağdaş sanat dünyası da depremden etkilenenlere destek olmak için küçük ama anlamlı girişimler de bulunuyor

Bu acı ve zor zamanda hepimiz dayanışma içindeyiz, herkes elinden gelen desteği sağlamak için canla başla çabalıyor. Uluslararası hayır kurumları ve sivil toplum kuruluşları da bölgede destek sağlamak için çalışıyor. Global çağdaş sanat dünyasındaki pek çok kişi de kendi sektörlerinden isimleri bir araya getirmek için güçlerini birleştiriyor, 6 Şubat depremi için farkındalık ve fon sağlamak için mücadele ediyor. Elbette bunu da suistimal edenler var, o yüzden doğru kurumları seçerken çok dikkatli olmak gerekiyor. Şimdi uluslararası çağdaş sanat dünyasının dikkatini çeken yardım girişimlerine bakalım.

Oyuncu Kate Winslet, Choose Love kampanyası tişörtü giyerek depremden zarar görenler için bağış çağrısı yaptı, “Her bir kuruş hayat kurtarır” dedi.

Open Space Contemporary

Koleksiyoner ve küratör

Global kültür sanat dünyası da acımıza destek oluyor. Sesimizi tüm dünyaya en iyi duyurabilecek girişimlerden biri İngiltere’de başlatılan “Sounds of Solidarity” (Dayanışma Sesleri) ve Londra’da planladıkları yardım konseri. Yıllar sonra hâlâ konuşulan “Live Aid” gibi iz bırakabilir.

Acımız çok büyük. Dünyanın neresinde olursak olalım, her neyle meşgul olmaya çalışırsak çalışalım bir an bile olsa unutmak mümkün değil. Tam tersi yaptığımız her şey, evde oturmaktan yatakta uyumaya çalışmaya, suçluluk hissettiriyor. Nefes almak bile suçluluk hissettirmeye yetiyor. Öyle derin bir acı yaşıyoruz ki, psikolojik olarak da finansal olarak da altından kalkması hepimiz için zor olacak. Bu sürecin bir kısmında yurt dışında bulunan biri olarak rahatlıkla şunu söyleyebilirim; daha da kenetleniyorsunuz birbirinize ve başlatılan seferberliğe katılmak için elinizden geleni yapıyorsunuz.

Yunan karikatürist Ilias Makris deprem acısını gözyaşı döken hilal ile yansıttı.

Bu süreçte elbette yabancı ülkeler de

'99 depremini daha dün gibi net hatırlıyorum.

Hepimizin üzerinde farklı bir etkisi olmuştu, hayatın aslında çok da anlık olduğu konusuyla bizi yüzleştirmişti.

Asla dediğim hiçbir şey için aslında o kadar da katı olmamak gerektiğini öğretmişti bana.

Büyük konuşmamak gerektiğini, hayatta her şeyin olabileceğini göstermişti.

İşte o zamanlar deprem konusunda önlemleri hepimiz hatmetmiştik.

Aradan dile kolay tam 24 yıl geçti.

Dün bir kez daha anladık, bu 24 yılda aslında almamız gereken dersi hiç de almamışız.

Başka şeylere odaklanmışız, doğal afetler karşısında aslında hepimizin ne kadar çaresiz olduğunu unutmuşuz.