Çağdaş Ertuna

Çok üzgünüm, çok sevdiğimiz bir gazeteci arkadaşımızı, Hürriyet yazarı Tolga Akyıldız’ı çok erken kaybettik.

İstanbul Life’tan Milliyet Cadde’ye farklı yayınlarda birlikte çalışabilme fırsatımız oldu.

Pazar akşamı acı haberi aldığımdan beri düşünüyorum, ne kadar çok seveni varmış.

Sadece çok bilgili olduğu müzik dünyasında değil, uzun yıllar ayakta kalmanın çok da kolay olmadığı basın dünyasında da…

Elbette bunda iyi kalpli kalabilmeyi başarabilmiş olmasının da etkisi çok.

Boşuna herkes aynı tepkiyi vermedi: İyiler erken gidiyor.

Ama bir yandan da Tolga, sadece Türkiye’de değil, tüm dünyada dergiciliğin sadece bir iş değil, zevkle sabahlayarak çalışılan, baskıdan gelen formaları elimize aldığımızda gurur duyduğumuz, maddi karşılığı ne kadar az olsa da manevi tatmin sayesinde asla şikâyet etmediğimiz ve gerçekten çok severek yaptığımız bir mesleğin iyi günlerinin, bir dönemin son temsilcilerindendi.

Tolga’nın yeri de tıpkı o unutulmaz dönem gibi çok özel.

Bu hafta magazin gündeminde Gwyneth Paltrow’un yargılandığı kayak kazası davası vardı. Paltrow’un sade-şık, abartısız lüks stili kadar davanın gerekçeleri de çok konuşuldu.

Büyük bir cinayet davası gibi izlenildi Gwyneth Paltrow’un, 76 yaşındaki Terry Sanderson’ın açtığı davada yargılanması. Başrolde Gwyneth Paltrow olduğu için bir film sahnesi gibi duruyor davadan her görüntü. Bir TV dizisi gibi farklı bölümler, günler, kıyafetler yakından takip ediliyor. Hatta bu davayı Lady Gaga’nın oynadığı “House of Gucci” filminin mahkeme sahneleriyle karşılaştıranlar da var.

Gwyneth Paltrow bir haftadır jüri karşısında hem ifade veriyor hem diğer tanıkları dinliyor.

Davada en çok konuşulan ise Gwyneth Paltrow’un sade ama lüks giyim tarzı. Üstündeki hiçbir şey marka bağırmıyor, ama giydiği kaşmir kazaklardan kullandığı aksesuarlara hepsinin markası anında sosyal medyada ve basında yayınlanıyor. Tabii bunda Gwyneth Paltrow’un bir Hollywood yıldızı olması kadar “Goop” adlı yaşam stili platformunun da kurucusu olması

Şimdiye kadar gezdiğim en kapsamlı Warhol sergisi, Paris’te Grand Palais’deki ‘Andy Warhol’un Geniş Dünyası’ydı.

Özel koleksiyonlardaki eserleri de bir araya getiren Grand Palais’deki sergide Warhol’un neredeyse bütün eserleri yer alıyordu.

Marilyn Monroe’dan Mao’ya ünlü portreleri gibi bildiğimiz eserlerinin yanı sıra daha az bilinen çalışmaları da vardı.

Warhol, ünlü isimlerin önce stüdyoda polaroid fotoğraflarını çekmiş.

Bu fotoğraf çekimlerinin de özellikle filme alınmasını istemiş, sergide bu filmler de vardı.

1981’de yaptığı, sadece siyah ışıkta görülebilen özel bir boya kullandığı Linda Cossey resmi de yer alıyordu.

Warhol, Interview adlı bir dergi çıkarmış, ünlülerle röportajlar yapmış, dergi kapaklarında herkesi bir yıldız hâline getirmiş.

İşte bütün mesele bu.

Yıllardır birçok eser için aynı şey konuşuluyor, Jackson Pollock’a ait olup olmadığı anlaşılmıyor.

En çarpıcı örneklerden biri tam 11 yıl önce yeniden gündeme gelmişti.

Uzun yıllar, aynı eser için Jackson Pollock’ın eşi “Gerçek değil”, metresiyse “Son resmini benim için yaptı” diyor ve iki kadın bir eser üzerinden savaşlarına devam ediyordu.

Ruth Kligman daha 26 yaşında bir sanat galerisinde çalışırken güvendiği bir uzmana danışıyor, “Şu anda en iyi ilk üç ressam kim?”

Cevabı alıyor: “Jackson Pollock, Bill de Kooning ve Franz Kline.”

İkinci cümle amacını daha da belli ediyor: “Jackson Pollock’la nerede tanışabilirim?”

Londra Tasarım Müzesi’nin fahri direktörü, İstanbul’u çok iyi bilen ve hatta ilk İstanbul Tasarım Bienali’nin temasını öneren Deyan Sudjic, şimdi John Pawson’ın kitabını yazdı. İşte kitabın lansman gecesinden Londra-İstanbul hattı notlar

Sadece yaratıcılık değil önemli olan, politik iklimin de yaratıcılığa uygun olması gerek.” Londra’da usta mimari tasarımcı John Pawson imzalı, Young Space adlı bir müzik stüdyosundayım. Pawson’ın her işi gibi son derece minimalist olan bina dışarıdan küçük görünüyor, ama içeri girince ne kadar farklı olduğuna şaşırıyorsunuz.

Burası aslında bir müzik stüdyosu ve ortak çalışma alanı. Kanye West de albümlerini burada kaydediyor, ilk şarkılarını yazan genç yetenekler de. Böyle bir fırsat eşitliği var burada. John Pawson’ın büyük oğlu Caius Pawson’a ait olan müzik stüdyosunda elbette tasarımda da Pawson imzası olması şaşırtıcı değil. Caius Pawson, aynı zamanda bağımsız müzik ve menajerlik şirketi Young Turks’ün de kurucusu. İçeride sadece

Fazıl Say’ı sadece İstanbul’da değil, Londra’dan Kyoto’ya birçok farklı yerde farklı izleyiciyle izleme şansım oldu.

Yurt dışında en son ise pandemi öncesi Mart 2020’de Londra’da Barbican Centre’da izledim, Piu Entertainment’ın organizasyonuyla.

Biletler aylar öncesinden satışa çıkmış ve yine aylar öncesinden tükenmişti.

Fazıl Say ilk yarıda Chopin ve Beethoven’dan seçmeler, ikinci yarıda ise kendi eseri “Troya”yı çalmıştı.

Her zamanki gibi müthişti, salon her zamanki gibi tıklım tıklımdı, balkonlar dâhil.

Şimdi ise 27 ve 28 Mart’ta Fazıl Say bir kez daha Londra’da Barbican Centre’da sahneye çıkacak.

Üstelik bu kez kendisine Serenad Bağcan, Jamal Aliyev ve Aykut Köselerli eşlik edecek.

Dünyanın en önemli sanat fuarlarından biri, 53. yılını kutlayan Art Basel.

Sadece kültürel bir etkinlik değil, aynı zamanda ticari bir organizasyon.

Art Basel son yıllarda yatırımcılarıyla da çok konuşuluyor.

Çünkü Art Basel’in sahibi MCH Group, özellikle pandemi döneminde fuarların sadece dijital olarak gerçekleşebilmesi sonucunda büyük ekonomik sıkıntılar yaşadı, bu yüzden de yeni yatırımcılar arayışındaydı.

Avustralya’da gazeteler, dergiler ve televizyonlarla çalışma hayatına başlayan, News Corporation adlı şirketini İngiliz ve Amerikan medyasına doğru genişleten ve dünyanın en önemli ve zengin medya patronlarından biri olan ve hayatı Succession dizisine de ilham veren Rupert Murdoch’un oğlu James Murdoch MCH Group’un çoğunluk hissesini almak istedi.

Sadece 21st Century Fox’un Disney’e satışından kendisi ve her kardeşi 2.2 milyar dolar kazanan James Murdoch gibi bir yatırımcı adayı elbette Art Basel için heyecan vericiydi.

Ama tabii fuarın diğer hissedarları sermaye artırımına gidilmesine başta karşı çıktı.

Birleşmiş Milletler’in ilan ettiği 20 Mart Uluslararası Mutluluk Günü’nde “İyi Yaşam”ı sorguluyoruz. “İyi Yaşam: Dünyanın En Uzun Bilimsel Mutluluk Araştırmasından Dersler” kitabından ders almaya çalışıyoruz.

Yarın 20 Mart Uluslararası Mutluluk Günü. Dünyada gündem bu kadar ağırken, tabii ister istemez ironik geliyor bu gün. Ama Birleşmiş Milletler ve 160 ülkeden oluşan Action for Happiness tarafından başlatılan hareketin amacı, ilerlemenin yalnızca karlılığı artırmak ve ekonomik büyümeyi teşvik etmek değil, aynı zamanda refah ve insan mutluluğu ile ilgili olduğu bilincini yaymak.

2011’de BM Genel Kurulu, mutluluğa ekonomik fırsat kadar öncelik vermeyi “temel insani hedef” yapan bir kararı kabul etti. İki yıl sonra, 2013’te Ndaba Mandela ve Chelsea Clinton’ın TED x Teen’deki sunumuyla BM’ye üye 193 ülkenin tamamı dünyanın ilk Uluslararası Mutluluk Günü’nü kutladı ve o zamandan beri büyümeye devam ediyor. Pharrell Williams’ın “Happy” şarkısı da işte bu dönemde dillere