Attila Gökçe

Telekom’un zemini yenileniyor… Yenilenme uzuyor. Galatasaray kiralık statlarda geziyor. Atatürk Olimpiyat Stadı’nın iki konuğu da o yüzden yerlerini yadırgıyorlar. Sık sık kayarak düşüyorlar. Şampiyonlar Ligi finaline hazırlanan kusursuz zeminin yapısal özelliği, hibrit… O yüzden bu kaymaları, düşmeleri-kalkmaları doğal karşılamak gerek. Yeter ki sakatlık olmasın. Ama doğal karşılanmayacak, yadırganacak bir durum da var ortada. Maç çok yavaş oynanıyor. Top durgun akıyor. Hatayspor’un deplasmanda işine gelebilir belki… Yavaş Galatasaray (bunda mutlaka Avrupa yorgunluğunun da etkisi vardır) görece daha kolay baş edilebilir bir rakip sayılır… Bunlar ilk yarının notları. Bakarsınız, ikinci yarıda hızlanır oyun.
Oyun yavaş ve ağır oynanıyor diyoruz da skor tabelası çok hızlı başlıyor değişmeye. Daha üçüncü dakika dolarken, Emre Çolak’tan çıkan sağ kanat topu Kamil Ahmet’e ulaşıyor. Onun yerden pasıyla Lobjanidze buluşuyor. Nelsson ve Luyindama anlaşamıyorlar. Gürcü futbolcu da Muslera’yı avlayıveriyor. Muslera

İkisi de birbirini iyi tanıyor. Anadolu takımlarında halef-selef olmuşlar. Birlikte zirve mücadelesine tutuşmuşlar. Erol Hoca önce savunmanın, Sergen Hoca ise ille de hücumun plancısı… Gaziantep’teki maç eski dostların yoklamalarıyla başlıyor.
Bu maçın kazananı Erol Bulut umduğunu, istediğini ve beklediğini aldı... Beşli savunma, üçlü orta alan, ileride çift santrfor Dicko ve Figueiredo… Gaziantep FK, Beşiktaş’ın oyununu bozdu, pas hatlarını kesti, alanı kapattı, zamanı daralttı ve Sergen Hoca’nın saat gibi kurulu düzenini bozmayı başardı. Ghezzal ve Rosier, istedikleri gibi top kullanamadılar. Santrfor Kenan’a servis yapamadılar. Aynı biçimde N’Sakala- N’Koudou kanalı da beklenen etkiyi sağlamadı.
Oyunun tıkanmış halinde iki şut gördük, Ghezzal ve N’Koudou, topu kaleci Günay’ın üstüne vurdular. Gaziantep FK, kalabalık savunmasında ve orta alanında pres yaparak kazandığı topları ileri taşıyıp pozisyon oluşturmaya çalıştı. Ancak Dicko’nun 32’de sakatlanıp yerini Kenan’a bırakmasıyla Figueiredo da yalnız ve

Yara çok derin, öfke çok kabarık. Fenerbahçe’nin 11 Mayıs 2021’de geçen sezonun 41. haftasında Sivasspor’a 2-1 yenilerek kucağına kadar gelen şampiyonluk şansını yere düşürüp paramparça etmesi, Başkan Ali Koç ve yönetimdeki arkadaşları tarafından müthiş bir cezalandırma sürecini başlattı.
O günden beri Fenerbahçe’de operasyonlar peş peşe geliyor.
Emre Belözoğlu, kalbi kırılarak, incinerek görevi bırakmak zorunda kaldı.
Menacer Volkan Ballı, Volkan Demirel, Selçuk Şahin, Marco (Mehmet) Aurelio birer birer uçup gittiler.
Caner Erkin de hazan yaprağı gibi dalından düşüp kapının önüne konulanlardan...
Şimdi görülen o ki sırada Ozan Tufan da var. Onun takımdan ayrılması, öncekilerden farklı olacak. Uluslararası becerileriyle tanınan futbol menacerleri, Avrupa’da zaten bilinen ve tanınan Ozan Tufan’a endüstriyel liglerden biri için sözleşme örneği gönderebilirler. Fenerbahçe de şu “Finansal Fair Play” sürecinde makul gelir elde ederek başarılı bir operasyon

Hangi seviyede olursa olsun, her ligin açılış maçını oynamak zordur. Taraflar kadrolarını ya da oyun anlayışlarını değiştirmiş, rakiplerini şaşırtmış olabilir. Bildik oyuncuların tatilden sonra yeni sezona girişleri de beklendiği gibi olmayabilir. Bunlar, başlama vuruşu yapılmadan önceki düşüncelerimiz…

Rizespor’un vuruşuyla açılan oyun, ev sahibi açısından sürprizle değil, bilinen alışılmış haliyle akmaya başladı. Geçen sezonun oyunlarından bir örnek sundular sanki. Şampiyon takımın üç yenisi vardı ilk maçta: Özlenen ve özleyen taraftarı ile iki yeni transfer Salih ve Kenan… Hepsi de geçen yılın etkin ve baskılı havasına beklendiği gibi uyumla eşlik ettiler. Taraftar destekledi, şarkılar söyledi ve bilinen tribün coşkusunu futbola iade etti. Yeniler de eskilerle uyum içinde gösteriye devam etti. Beşiktaş’ın yeni ligde en parlayan yanı, geçişleri başarıyla yapması ve kaybettiği topları saniyelerle geri almasıydı.

Hakçası, Rizespor da kaliteli oyuncularla güçlendirdiği kadrosunu getirmişti İstanbul’a…

Süper Lig cuma günü başlıyor. O büyük macerayı yeniden yaşayacağız. Tartışmaktan anlamaya zamanımız kalacak mı, bilmiyorum. Hayatın her alanında kişisel gelişim, performans ve sorun çözme konusunda bilimsel araştırmalar yayınlayan, eğitim programları düzenleyen Prof. Dr. Acar Baltaş, geçenlerde futbolla ilgili önemli bir makale yayınladı. Özetleyerek sunuyorum.

İyi futbol oynayan ülkelerle Türkiye’nin arasındaki fark neden açılıyor? En sonda söyleyeceğimi en başta söyleyeyim. Bilime düşman olduğu için... Bu keskin yargıya bir ek daha yapmak gerekirse, futbolda karar verme yetkisine sahip olanların kendi dışındaki fikirleri anlamak amacıyla gerçekten dinlemek ve onlardan yararlanmak üzere, yeterli güven duygusuna sahip olmadıkları için.
. . . Futbol, Türkiye’de çok sevilen ve oynanan, oyun kalitesi açısından ülke imkanlarına göre orantısız kaynak ayrılan spordur. Ancak istenilen sonuçlar bir türlü alınamamaktadır.

… İngiltere’nin 55 yıl sonra oynadığı finalde Avrupa Şampiyonluğu’nu

Dijital kültürün en önemli yanı sayılar... İstatistikler, hesap analizleri ve oradan sayılarla çıkan sonuçlar. Tokyo 2020’de de böyle bir süreç yaşıyoruz. Oyunların başından bu yana tahmincileri pek tatmin etmeyen sonuçlar alıyoruz. Madalya sayısı şimdilik beklentimizin gerisinde. Düşünün, ünlü araştırma kuruluşu Gracenote, oyunlardan önce Türkiye için 4 altın, 7 gümüş, 15 bronz olmak üzere 26 madalyalık bir tahmin yapmıştı. Sayılara bakarsak açığımız var.

Peki, bu bir başarısızlık mı? Kesinlikle hayır! Bazı beklentilerimizde hayal kırıklığı yaşadık. Her zaman olabilecek bir durum.
Ama Tokyo’da tarih yazıyoruz, farkında mısınız?

Okçulukta Mete Gazoz’la gelen ilk altın, cimnastikte Ferhat Arıcan’la, kadınlar güreşte Yasemin Adar’ın bronzuyla gelen ilk madalyalar, spor tarihimizin yeni onur sayfalarıdır.

Beş yıl oldu yola çıkalı… Daha dün gibi hatırlıyoruz. Azerbaycan’da düzenlenen Avrupa Oyunları’nda başladı ok atmaya… Her atışında okunu attığı mesafeden daha ötelere adım atıyordu.
İlerliyordu.
Ulusaldan uluslararasına, amatörden profesyonele, Avrupa’dan dünyaya… Oradan Olimpiyat’a.
Hepsinde şampiyonluğu, kupaları oldu Mete Gazoz’un.
Hep hedefte kaldı. Girdiği her yarışta 10’luklar attı.
Tarihe selamlar çaktı.
Fatih Sultan Mehmet’in Okçubaşısı Musa’nın yolundan, izinden gitti.

TFF Başkanı Nihat Özdemir’e sesleniyorum. Kulüp başkanlarımıza, hukuktan ekonomiye tüm bilim insanlarına ulaşmak istiyorum. Elbette ilk adreslerimden biri de spor bilimleriyle uğraşan, bilinmeyen tanınmayan, seslerini duyuramayan akademisyenler…

Hocalarımıza da bir şeyler anımsatmak istiyorum…

Şenol Güneş’e, Fatih Terim’e, Mustafa Denizli’ye, Ersun Yanal’a, Abdullah Avcı dostuma kadar hepsine.

Futbol, bilimden uzaklaşıyor… Popüler kaygılardan, tutkulardan, hırçınlıklardan, çılgınlıklardan, içi boş gövde gösterilerinden, hayal kırıklıklarından kendini kurtaramıyor. Kutsadığımız en büyük değer oyun değil, şampiyonluk. O yüzden her yıl şampiyonluk ritüelleri sergiliyoruz.

Nasılsa birileri kazanıyor şampiyonluğu… Onları kutlayıp avunuyoruz. Ötekileri avutma yöntemimiz de belli: Transfer. Her sabah yeni bir transfere uyanıyoruz. Oyunu kaybediyoruz. Oyunun keyfine, değerine, sıcaklığına ve güzelliğine sırtımızı dönüyoruz. Gözümüz skor tabelasından başka hiçbir şeyi görmüyor. O tabelaları düzeltecek