Attila Gökçe

Peş peşe galibiyetlerle yenilmezlik serisi oluşturan Beşiktaş, dün beklenmedik skorla Trabzonspor’a teslim oldu. Siyah-beyazlı takımın yenilgisinde oyuna farklı bir on birle başlamasının en önemli neden olduğunu düşünüyorum.
Şenol Hoca’nın zorunlu haller nedeniyle o kadroyu oyuna sürmesini anlıyorum. Masuaku, Aboubakar ve Muleka’nın yol yorgunluğu ve aile sorunları gibi nedenlerle maça yedek kulübesinde başlamaları anlaşılabilir. Sol bekte Onur, sol önde Rebiç ve santrforda da Cenk’in oyuna soğuk kalması, kendilerinden beklenenleri verememesi bu sonucu doğurdu. İlk yarıda topa sahip olan takım Beşiktaş’tı. Kornerlerde de 6-2 Beşiktaş üstünlüğü vardı. Ancak zaman zaman baskılı görünmesine rağmen Beşiktaş ilk şutunu maçın son bölümünde oyuna giren Ghezzal’la attı.
Futbolda “ailece” hücuma kalkışmanın, rakip yarı alanda çok pasla ayaktan ayağa vıdı vıdı biçiminde verimsiz ve etkisiz oynamanın cezasını kesti Trabzonspor. Savunmasını da öne çıkararak sözüm ona gol arayan konuk takım, ev sahibi

Futbolda A Milli Takımımız’ın EURO 2020’de hepimizi şoke eden, hayal kırıklığına uğratan başarısızlığı, Şenol Güneş’in istifasıyla yeni bir süreç başlattı.
Stefan Kuntz ve EURO 2024 süreci… EURO 2024 için eleme grubunda Eskişehir’deki Ermenistan maçına kadar işler iyi gidiyordu. Ancak güç halle elde ettiğimiz “kötünün iyisi” beraberlik, Kuntz’un baştan beri yadırganan durumunu daha da yoğun biçimde tartışmamıza neden oldu.
Gözden kaçan bazı gerçekler var: Şenol Güneş’in istifasından sonra o günkü TFF yönetim kurulunda A Milli Takım’dan sorumlu üye Selim Soydan, görevini Hamit Altıntop’a devretti.
Altıntop, bilgili, yetkin, yakın dönemde futbolu bırakmış, günümüz oyuncularının da tanıdığı parlak bir yıldızdı. O da iyi bildiği Almanya’dan, yönetebileceğini umduğu, kendi boyuna göre birini seçti. Kuntz’un Milli Takım’daki kariyerini değerlendirirken bu durumu dikkate almak gerekiyordu. Yerli hocaların Altıntop’u üst düzey

Dünkü sonuç kötülerin belki de en iyisi oldu. Bir takım futbol oynamadan, abuk sabuk ıslak bez gibi toplarla rakibine gol atacağını zannederek futbol oynadığına inanıyorsa, bunun adı yalancılık olur. Ne Cengiz, ne Kerem, ne Barış Alper Ermenistan kalesini tehdit edecek bir varlık ve beceri gösterebildi.
Arkadaşları top oynamayınca kaptan Hakan Çalhanoğlu da ayarını düşürdü. Milli takım ikili mücadeleleri kaybediyor, sert ve hızlı oyunla, uzaktan attıkları tehlikeli şutlarla oyuna ortak olan, daha etkin görünen Ermenistan, dakikalar ilerledikçe yükselen motivasyonuyla dişli ve tehlikeli bir rakip kimliği kazanıyordu.
İlk yarı tembel oyunumuzla 0-0 bittiği zaman, Kuntz’un devre arasında önemli değişiklikler yaparak oyunun akışını kontrol edeceğini düşündük. Ancak Alman hoca 61.dakikaya kadar geç kaldı. Yaptığı değişikliklerle de kuşku uyandırıyordu. Hem kötü gününde olan Cengiz sahadaydı, hem de onun alternatifi olarak düşünülen İrfan Can Kahveci. Doğru dürüst duran top kullanamayan, korner kazanamayan millilere karşı fizik

Avrupa Şampiyonluğu, sporda elbette çok değerli bir unvandır. Değeri, spor dalına göre değişir. Takım oyunlarında, hangi dal olursa olsun, Avrupa Şampiyonluğu kazanırsak havalara uçarız. Onur duyarız. Gururlanırız. Kadın voleybolcularımız, Filenin Sultanları, bizi öyle uçurdu ki henüz yere inmiş değiliz. Elbette uçuyoruz. Çünkü A takım seviyesinde ilk defa şampiyonuz…
Peki, bireysel dallarda? O şampiyonluğun değeri, spor dalına göre, sporcuya göre değişir. Örneğin grekoromen güreşte 130 kiloda 12 kez Avrupa Şampiyonu olan Rıza Kayaalp, elbette efsane sporcudur. Ama bizce o şampiyonluklar Rıza için sıradan işlerden biridir. Onun gözü dünya şampiyonluğunda da değil, kürsüde 5 kez altın basamağına çıktı. Ama kendisi dahil, hepimizi havalara uçuracak bir hedefi var: Olimpiyat Şampiyonluğu. Bekliyoruz.
Voleybolcularımıza gelince… Brüksel’deki şampiyonluğa kadar gümüş ve bronz madalyalar aldılar. Gelişen kariyerleriyle uluslararası yıldız statüsü kazandılar. Başarıda devamlılık ve kararlılık gösterip istatistik

Hayır, asla pes etmediler. Teslim olmadılar. Bilgili, yetenekli, çalışkan ve eşsiz bir adanmışlıkla mayalanmış emeklerini özlemle beklenen altın gurur madalyalarına dönüştürüp, Avrupa Şampiyonluğu Kupası’nı Cumhuriyetimizin 100.yılına armağan ettiler.
Mutluluktan, gururdan, övünçten ve sevinçten hepimize dünyalar kadar değerli çiçekler sundular.
Çiçekler mi, yoksa bebekler mi?
Çünkü biliyorum… Dün gece yarısından itibaren bu ülkenin 81 ilinde doğan kız çocuklarının adı Melisa olacak, Eda olacak. Kulaklarına uhrevi heyecanlarla Hande, Ebrar, Gizem, Elif, Cansu, İlkin, Zehra, Kübra, Aslı, Simge, isimleri okunacak.
Hayır, hiç kimse bu şampiyonluğa yan gözle bakmasın. Kaçırdığımız servisler blokta dışarı düşürdüğümüz toplar ve Boskoviç gibi başımıza dert açan rakiplerle 5 set boyunca yandık, bittik kül olduk ama…
Küllerimizden yeniden doğduk…
Bakın setlere… Sırbistan gibi Avrupa Şampiyonluğu’na abone olmuş çok büyük ve güçlü

Süper Ligimizin fenomen golcüleri var… Mauro İcardi, Edin Dzeko ve Vincent Aboubakar… Üç Büyükler’in geleneksel rekabeti içinde onlar da ister istemez kendi aralarında yarışacaklar…
Böyle bir yarışı umursamayıp sadece işlerine baksalar da kuşkunuz olmasın, biz yine de onları yarıştırır akla gelmeyecek istatistiklerle kantara çıkarırız.
Galatasaraylı Mauro İcardi, hemen her maçından ders çıkarılan bir golcü.. 30 yaşında… Güçlü fiziği sayesinde sahada bulunduğu yer fark etmeksizin bitiriciliği ile öne çıkıyor. Topla buluşmadan önce stoperle savunmacılara zorluk çıkaran noktalara koşuyor. Hele bir maçta yüz yüze markaj pozisyonu almış stopere, tam da topla buluşma anında öyle bir sırtını dönüşü var ki ayakta alkışlanır. O topla buluşurken sol ayağıyla kaleye bakmadan sırtı dönük yaptığı vuruş golle sonuçlanıyor. Maçı izlerken onun yaptığı koşuları da dikkate almak gerekiyor. Rakip savunmanın alan kaybını sağlıyor bu koşular. Arjantinli’nin takım arkadaşlarına yeni alanlar

Bu eşleşmeler çok sıkıntılı... Dinamo Kiev ve Lucescu neredeyse her köşeden her defasında karşımıza çıkıyor. Yollar kesişiyor. Dün de hem Beşiktaş’tan hem milli takımdan yolları geçen iki hoca Lucescu ile Şenol Güneş karşı karşıya geldi. İkisine de saygılar. Ama oyunu sorarsanız... Tatsız ve buruk bir oyuna karşılık, neşeli ve mutlu bir skorla bitirdik maçı.
Bu eşleşme yine de netameli, her an kazaya uğrayıp play-off otobüsünden inme olasılığı var. Beşiktaş şansıyla, gayretiyle, emeğiyle bulduğu gollerden sonra yeniden kolay goller yiyip sıkıntıya düştü ama hepsini de atlatmasını bildi.
Dinamo Kiev her şeye rağmen atletik bir takım. Savaş ortamında Romanya’ya yerleşip oyuna ve mücadeleye devam etmeleri takdir edilmeli. Ancak bu takım karşımıza dikildiğinde bazen can sıkıcı durumlar yaşıyoruz, dün olduğu gibi. İngiliz hakem uzun süren VAR incelemesinden sonra penaltıya hükmediyor ve bundan önceki son penaltıyı kaçıran Aboubakar, bu defa stopsuz direkt vuruşla golü atıyor. Keyfimize diyecek yok. Ukrayna takımının atletik hamlelerle, çabuk oyunla kalemize

Herkes aldığı pozisyona göre yerini belirleyebilir. İster Nurrenberg Mahkemesi, ister engizisyon… Süper Ligimizin 66. sezonunda tavan yapan bir durumla karşı karşıyayız…
Hakemler yönetmeye çalışıyor, yöneticiler de savcı, avukat, tanık kimlikleriyle (!) kurdukları yargılama platformunda esip gürlüyorlar.
Ligin ikinci haftasındaki açılış maçından (Galatasaray-Trabzonspor) sonra “Galatasaray Başkanı Dursun Özbek savcı pozisyonunda Atilla Karaoğlan’ın hayretler içinde 'hayatında ilk kez gördüğü' hatalarını sıralıyor. Trezeguet’nin Sacha’ya (Boey) attığı dirsek için “penaltı verilmesi” gerektiğini anımsatıyor. Arkadaşlar soruyor: “Trezeguet’de de kırık var. O pozisyonda faul bile verilmedi. Ne diyeceksiniz?“
Başkan’ın yanıtı: ”Lehimize çal, aleyhimize çalma diye bir duruşumuz yok. Çalmadıysa orada da hata yapmıştır. Sorunuz maksatlı.”
Başkan’ın yakınmalarından sonra seyrettiğim maçın notlarına bakıyorum… Galatasaray 21 faul yapmış. Trabzonspor 7… Yedi sarı kart