Melih Aşık

Bir dostumuz anlatıyor: “Torunum üç buçuk yaşında. Annesi babasıyla New York’ta yaşıyor. Geçenlerde Türkiye’ye geldiklerinde birkaç gün bizde kaldılar. Onu ilk gün parka götürdük. Toz toprak içinde kırık dökük bir park. İkinci gün tekrar çıkıp gezelim dedik. Çocuk istemedi.  Dört gün bizde kaldılar. Çocuk evden dışarı adımını atmadı. Zorladık, yine çıkartamadık. Bize garip gelmişti.
Ama babası durumu izah etti. Dedi ki:

- New York’ta çocuklar için pek çok etkinlik var. Yakınımızda sincaptan tavşana, ördekten papağana kadar küçük hayvanların yaşadığı bir park var. Orayı çok seviyor. Birkaç durak ötede bir büyük hayvanat bahçesi yer alıyor. Uzak olmayan bir noktada lunapark var. Müzelerde, alışveriş mağazalarında çocuklar için ayrılmış bölümler mevcut. Gökdelenlerde çocuklar için oyun salonu bulunuyor. Her mahallede kütüphane var. Kütüphanelerin bir katı yalnızca çocuklara ayrılmış

Tarih yazarı Ayşe Hür, Kısa Dalga adlı internet sitesinde Dersim olayını yazmış ve yazısını şöyle bitirmiş:

“Sözün özü, 1937-1938 yıllarında Dersim’de yaşanan ve 1948 Soykırım Sözleşmesi’nde yapılan tanımlara maalesef uyan korkunç olayların sorumluluğundan ne Cumhuriyetimizin   kurucu babası Atatürk ne CHP geleneğinin sembol                 ismi İnönü,         

ne sağ muhafazakâr geleneğin temsilcisi Celal Bayar, ne de İslami muhafazakârların saygıyla andığı Fevzi Çakmak kurtulabilir. En az bu şahsiyetler kadar sorumlu olanlar ise, tarihimizin bu karanlık sayfalarıyla hesaplaşmaya, mağdurlardan özür dilemeye, kayıp kızları bulmaya, kısacası, Dersim’in yaralarını sarmaya teşebbüs etmeyen siyasetçiler, bu konuyu gündeme getirmeyen aydınlar, bilim insanları, gazetecilerdir.”

***

İnsan sormadan edemiyor...

Sorumlu olanlar bu kadar mı?

Dersim’de ta Osmanlı döneminden başlayıp 1937’ye kadar süregelen isyanları, bu

Alptekin Gündüz Facebook’ta yazıyor:

“İstanbul’da Beşiktaş’a sadece 2.8 km uzaklıktaki İstiklal Caddesi’nde bir terör saldırısı oldu; 6 ölü, 81 yaralımız var. Bu ülkenin aklı başında yurttaşları olarak saatlerdir içimiz kan ağlıyor. Derin bir üzüntü ve kaygılar içindeyiz. Hem de bizim şehrimizde, komşu ilçemizde yaşandı bu katliam.

Ve hemen evimin yanındaki parkta gruplar halinde toplanmış futbol taraftarları hiçbir şeyi umursamadan takımları için slogan atıp eğleniyor. Parktan kahkahalar, bağırışlar, şakalaşma çığlıkları geliyor. Onca yitip giden can, caddedeki boş bebek arabası, yaşanan vahşet umurlarında değil. Takımlarının futbol maçı onlar için daha önemli.”

***

Biz de rastladık benzer sahnelere.

Bu insanların kimisi duyarsızdır kuşkusuz. Dünya yansa umurunda olmayan cinstendirler. Ancak bir bölümü de sadece ruh yorgunudur.

Stefan Zweig hatırlatır...

Yunan tragedya yazarları oyunlarını iki veya en çok üç saatle sınırlamışlardır.

İkinci Cumhurbaşkanı İsmet İnönü ve ailesinin yaşadığı ancak artık müze olan Ankara’daki Pembe Köşk yılda iki kez halka açılıyor. Bu yıl ayrıca 1 Kasım’da gazeteciler için özel bir davet düzenlendi. İsmet İnönü’nün kızı Özden Toker gazetecilere Köşk’ü baştan aşağı gezdirdi. Özden Hanım iki saat süren gezide 92 yaşına rağmen hiç yorgunluk belirtisi göstermedi. 

Cumhuriyet kahramanlarının ağırlandığı salonları gezdirirken duygulandı.  

Pembe Köşk neden pembedir? Ona da Atatürk karar vermiş. Çorak Ankara’da bir renk olması için hem Çankaya Köşkü hem Pembe Köşk’ün pembeye boyanmasını istemiş. 

Söz açılmışken, tarihin az bilinen bir sayfasına geçelim. 

Köşk’ün bir ara kiraya verildiğini pek az kişi bilir. 

Demokrat Parti iktidarında (1960 öncesi) İnönü ailesinin damadı Metin Toker iki kez hapse girmiştir. 

Birincisinde, Özden Toker iki küçük çocuğuyla Pembe Köşk’e gelerek orada kalmıştır. Metin

İnsan dünyaya neden gelir, neden bir ömür boyu  yaşar?

Herkesin kendine göre bir hayat felsefesi ve inancı vardır.

Atatürk 1937 yılında Romanya Dışişleri Bakanı Antonescu ile görüşmesinde yaşamın anlamını bakınız nasıl anlatıyor:

“Vaktiyle kitaplar karıştırdım. Hayat hakkında filozofların ne dediklerini anlamak istedim. Bir kısmı her şeyi kara görüyordu ‘Mademki hiçiz, sıfıra varacağız, dünyadaki geçici ömür esnasında neşe ve saadete yer bulunmaz’ diyorlardı.

Başka kitaplar okudum, bunları daha akıllı adamlar yazmışlardı. Diyorlardı ki, ‘Mademki sonu nasıl olsa sıfırdır, bari yaşadığımız müddetçe şen ve şatır olalım.’

Ben kendi karakterim itibariyle ikinci hayat telakkisini tercih ediyorum, fakat şu kayıtlar içinde:

Herhangi bir şahsın yaşadıkça memnun ve mesut olması için lazım gelen şey, kendisi için değil, kendisinden sonra gelecekler için çalışmaktır.

Hayatta tam zevk ve saadet, ancak gelecek nesillerin varlığı, şerefi için çalışmakla bulunabilir.

Türk ulusunun en büyük gururu dünya çapında müstesna bir lidere sahip olmaktır.

Dostu gazeteci Falih Rıfkı’nın dediği gibi:

- O kazandığı zaferlerden de büyük adamdı.

Bir ulusu ve devleti yeniden yaratan, aydınlık bir geleceğin ilk adımlarını atan, ülkesini dünya milletlerinin onurlu bir
üyesi haline getiren eşsiz bir lider.

Atatürk’ü bir kez daha anarken O’nu anlatan çizgiler aktarıyoruz sizlere.

***

 Tarih 16 Mart 1920. İngiliz işgal kuvvetleri Meclis-i Mebusan’ı basıp

Gündemi yakalamak ve kendisinden söz ettirmek siyasetçinin başarısıyla doğru orantılı görünür.

CHP lideri Kemal Kılıçdaroğlu’nu bu açıdan başarılı görenler var.

Çünkü bir süredir sahnede daha  çok görünüyor.

Bu çıkış türban yasa önerisiyle başladı. Sonra ABD gezisi, ardından iktidara yönelik uyuşturucu suçlamaları, İngiltere gezisi, temiz para polemikleri gündem oldu. CHP’liler böylece gündeme hâkim olduklarını düşünüyor.

Ancak aksini düşünenler de var.

Onlar da Kemal Bey’in gündeme hâkim olmak yerine gündemi iktidar lehine değiştirdiğini savunuyor.

Diyorlar ki:

- Türkiye’nin sorunları ağır. Muhalefete düşen sorunları tespit etmek, iktidara geldiği zaman kuracağı kadroları, uygulayacağı çözümleri, projeleri halka anlatmak olmalı.

Doktorumuzun yazdığı göz damlasını her ay eczaneden parayı bastırıp alıyordum. Fiyat makuldü. Ancak rakam birden ikiye katlanınca devlet hastanesinden rapor almak şart oldu.

Hastane randevu sistemi iyi çalışıyor. Cep telefonunda MHRS’ye bastık, Haydarpaşa Numune Hastanesi göz kliniğinden 15 gün sonrasına randevu aldık. Bir uzman hanım doktora muayene olacaktık. Kapıdan girişte önce kayıt yaptırdık. Peşinden göz tansiyonu ve görme derecesi için küçük bir odaya gönderildik. Cihazlara başımızı uzattık. Herkesin sırayla çenesini ve alnını koyduğu cihazlar alkolle silinmiyor. Hastalar birbiri peşinden aynı yere çenesini ve alnını koyuyor. Sağlıklı bir durum değil. Ama mecburen ortama uyduk. Sıramız gelince muayene odasına girdik. İçeride hanım doktor yerine çok genç bir delikanlı var:

- Doktor hanım yok mu?

- Kongreler dolayısıyla izin aldılar, yerine ben bakıyorum.

- Siz öğrenci misiniz, hekim mi?

- Ben asistan doktorum.

Adı Ozan imiş. Muayene etti, rapor yazdı. O arada kapıda beklemeye tahammülü olmayan bazı hastalar odaya dalıyor, kimi rapor imzalatıyor, kimi sevk