Ve atom güllerinin açtığı şehirdeyiz.
Japonya’nın ikinci büyük kenti; Osaka.
“Şehir yazar için bir lisandır” diyor İskender Pala...
Rüzgâr, en güzel şarkıyı Barış Parkı’ndaki ağaçlara söylüyor.
Ve ağaçlar o geçmişin vahşi bombardımanını kulağımıza fısıldıyor sanki...
Şehir kendi lisanıyla bize unutulmayan o hikâyeyi anlatıyor gibi...
***
Kentin geçmişinde kalan, bazen unutulan, çoğu zaman unutulmayan o katliam.
Yani, atom savaşları...
Trajedisini daha iyi anlıyoruz şimdi.
***
G-20 Zirvesi için Cumhurbaşkanı Erdoğan ile birlikte geldiğimiz kent olağanüstü güvenlik tedbirleriyle donatılmış.
İkinci Dünya Savaşı’nda Amerika’nın yerle bir ettiği Osaka’da şimdi G-20 Zirvesi yapılıyor.
Ve Amerika da burada...
Atom bombasıyla yerle bir edilen Japonya’nın savaştan sonra yine Amerika’nın desteğiyle sanayisini geliştirdiği gerçeğini hatırlatan stratejistler, tarihin trajedi günlerinin zirvesinden liderler zirvesine giden yoldaki yaşananların üzerinden yıllar geçince, herkesin geçmiş savaşları, katliamları ve hatta atomu unutmuş olduğunu belirtiyorlar.
Biz daha çok hatırlıyoruz sanki...
***
“Sanki atom bombası cehennemini hiç yaşamamış bu şehirler. Neredeyse gençler bilmiyor, orta yaşlılar ise hatırlamıyor gibi...” diye yorumda bulunan bazı tarihçi gezginler ise şu değerlendirmeyi yapıyor:
Tokyo’da, Osaka’da, Kyoto’da, Kobe’de, Nagoya’da, hatta Hiroşima’nın sokaklarında gülümseyen, koşar adım işlerine giden insanların aksine, Barış Parkı’nda insanların yüzlerindeki anlam bir anda değişiyor ve sanki gözyaşlarını içlerine akıtan bambaşka bir dünyanın insanları kuşatıyor her yanı...
***
Yolda yaşananlar, yol bitince, üzerinden yıllar geçince unutuluyormuş...
Varılan yerin daha önemli olduğu bir süreç başladığında ise kimse tarihin derinliğindeki acıları hatırlamak istemiyor...
Ve unutarak yaşamayı öğrenmiş gibiler...
Barışıyor insan yani düşmanlarıyla bile...
Ve öfkeye yer bile kalmıyor...
