Doğan Heper

Türkiye “zor” günlerini yaşıyor.

“Türkiye’nin etrafı ateş çemberi”.

Bunu söyleyen Başbakan Davutoğlu.

Türkiye bir oraya, bir buraya sürükleniyor.

Hiç böyle olmamıştı.

***

Oysa dünya da “zor”a girdi.

İki güç, dünyaya hâkim olma yarışına yıllar sonra yeniden başladı.

Kim ne derse desin, inkâr edilemeyecek bir gerçek var.

Türkiye en kritik günleri yaşıyor.

İçte ve dışta.

Dostumuz şu anda yok.

Amerika ve Rusya ikisi de ilk defa Türkiye aleyhine çalışıyor.

***

Rus uçakları Suriye’de.

Rusya Suriye’de üs kuruyor, alanı genişletiyor. Savaş uçağı sayısı 28 oldu. Tanklar, 16 helikopter, füze bataryaları ve Rus zırhlı araçları da Suriye’de.

Bu bayram, derler ya, “zehir oldu”. Tam manasıyla zehir oldu.

Çünkü Türkiye bölünmenin eşiğine geldi.

İç savaşın eşiğine geldi.

Çok sayıda gencimiz şehit oldu.

Hem hükümet yok, seçim var, partiler seçimi de düşünüp birbirinin altını oyuyor. Birlik beraberlik yok, anlayış yok. Yani Türkiye’nin en zayıf zamanı. Oysa 78 milyon “çözüm süreci” diye umutla bekliyordu.

Heyhat.

Yanılmışız.

Güven boşunaymış.

Herkes gider Mersin’e biz gideriz tersine”.

Bu bir halk sözü.

Beğenin veya beğenmeyin ama doğru.

Hele bugün tam doğru.

***

Yalnız geri gitmekle kalsak iyi, hem tersine gidiyoruz hem de gerilerken birbirimizi yiyoruz.

İktidar gibi iktidar, muhalefet gibi bir muhalefetimiz yok.

İstikbalimiz Allah’a emanet...

Önce şunları sıralayalım: Güney- doğu’daki 120 aşiret reisi ilk defa PKK’ya “silah bırak” çağrısı yaptılar.

Şırnak’ta uzman çavuşun yolunu PKK’lılar kesti ama halk onu ve eşini PKK’lılara karşı savundu. Arabalarına bindirdi, olay yerinden uzaklaştırdı.

Hakkari’de PKK Mehendi Köprüsü’nü patlattı. 400 köylü köprüyü patlatan PKK’ya karşı yürüyüş yaptı. Askerlerimiz lehine sloganlar attı.

PKK’nın santralleri yakması halk tarafından protesto edildi.

PKK yürütme komitesi üyesi Murat Karayılan, Diyarbakır’da PKK tarafından öldürülen doktor Abdullah Biroğlu için özür diledi. Oysa aynı Karayılan 29 Haziran günü “Türkiye’nin tümünü savaş alanına çeviririz” diye tehdit savurmuştu.

HDP yöneticileri ise PKK’yla temas kurarak, örgütün “ateşkes” ilan etmesini, olmazsa muayyen bir savunma çizgisine çekilmesi önerisini gündeme aldı. Bunun için HDP’den bir heyetin PKK ile temaslarda bulunması da kararlaştırıldı.

Bazı HDP’li milletvekilleri Öcalan’ın “barış çağrısı” yapmasını beklediklerini belirtti.

Uzatmayalım.

Türkiye’yi politikacılar zayıflatıyor.

Oysa onların görevi bu ülkeyi, bu 78 milyonu daha ileriye götürmek, yaşam şartlarını iyileştirmek değil mi?

Ama nerede?

Onların birçoğu bu şuurda değil.

Aralarında her şeye, her öneriye “hayır” diyenler bile var.

***

Dünya yanıyor.

Bölgemiz kaynıyor.

O kadar çok sorunumuz var ki İstanbul’umuzu unuttuk.

Oysa İstanbul’u düşünmek görevimiz. Çünkü biz hem bu şehirde doğduk, büyüdük, yaşıyoruz, hem de bu şehri seviyoruz.

Birçok şeyi bugün söylemiyoruz. Çok önce ortaya atmış ve daha sonraları çeşitli tarihlerde aynı görüşü savunmuşuz.

* * *

“İstanbul Belediye Başkanlığı’na talibim” diyenin bu şehrin güzelliğine güzellikler katacağının da teminatını vermesi, vaatlerini sıralaması beklenir.

Örneğin:

Konut inşaatı çok, yol inşaatı yok, hemen yeni yollar yapacağım.

Tophane’de sahildeki depo ve antrepoları gecikmeden yıkacağım. Dolmabahçe Sarayı’nın tarihi değeri olmayan cadde üstündeki duvarını kaldıracağım.

Eğitim sistemimiz arapsaçı gibi.

Bu yıllardır böyle.

Sistem neredeyse her bakan değiştikçe değişiyor.

Olur mu?

Sistem değiştikçe daha iyiye gitsek yüreğim yanmayacak.

Oysa üniversite eğitiminde geldiğimiz nokta belli.

Geriyiz, gerideyiz.

Ve üniversite mezunlarımızın çoğu işsiz.