Cengiz Hortoğlu

Nafaka gerçeği

Bu bir hikâye değil, gerçeğin ta kendisi...

Bir gün bir kadın ve bir erkek evlenir.

Hayat bu, o evlilik yürümez, boşanırlar.

Tamam boşandılar artık ilişkinin de bitmesi gerekmez mi? Hayır bitmez.

Ne zamana kadar? İşte en zor soruyu sordun. Bu asla bilİnmez. Belki ömür boyu devam eder. Nasıl yani?

Hikâye dramla sürüyor

Bu sabah uyandığımda nedense aklıma ilk olarak "İyi bir insan olmanın ödülü nedir?" sorusu geldi. İlk bakışta iyi insan olmak çok zor gibi görünür, Tanımasa bile haksızlığa uğramış insanların durumu iyileri üzer, hatta yürklerini dağlar. Ama kötüler için bu duyguların önemi yoktur. Hatta zor durumda bıraktıkları insanların acılarından keyif alıp bunu alay konusu bile yapabilirler. Onların en önemli özellikleri kötülükten beslenmeleridir. Peki iyi insan olmanın ödülü nedir? İyi insan olmanın en önemli ödülü iyi insanların vicdanlarının rahat olmasıdır. Kötülüğü seçen insanlar şunu bilsinler ki; gün gelir o canını yaktıkları insanların gözyaşları, çığlıkları vicdanlarını parçalar.

İyi olmak iyidir.

"Aile kralların bile giremediği bir kaledir." Ralph Waldo Emerson

Ne zaman yağmur veya kar yağsa çocukluk yıllarıma gideriim, bir hüzün çöker üzerime... Çocukluk yıllarımda okuldan çıkar çıkmaz çalışmaya giderdim. Hayat zordu ama benim içimdeki hüznü sevince dönüştüren en büyük şansım ailemdi. Bilirdim ki; soğuk kış günleri ıslanan ayaklarıma ve titreyen parmaklarıma rağmen evde beni karşılayacak güler yüzlü bir anne ve birlikte gülebileceğimiz kardeşlerim vardı. Hafta sonları mangal ateşinde ağır ağır pişen kadayıfın kokusu halen zihnimdedir. Patlıcan kızartmasının kokusunu daha sokağın başında alırdım. Tarhana çorbası kış günlerinin vazgeçilmeziydi. Yer soframızdaki bulgur pilavı ve salatayı kralların sofrasına değişmezdik. Annemin elleriyle ördüğü çoraplar, ayaklarımdan çok yüreğimi ısıtırdı.

Yıllar sonra anladım ki ailem benim aidiyet duygummuş, hayata tutunma motivasyonummuş. Bu nedenle ailem benim için hep ilk sıradadır. Çocuklarımla geçireceğim birkaç saatin değerinin paha biçilemez olduğunun hep farkındaydım. Şimdi kızlarımdan Deniz Viyana'da Yağmur da Dublin'de... Ama aile bağlarımız halen çok güçlü... Her gün konuşuruz mutlaka...

Hayatınız zenginliklerle dolu

Defalarca aranmasına rağmen telefonunu açmayanlar veya mesajlara yanıt vermeyenler, gerçekten merak ediyorum; nasıl rahat ediyorsunuz? Sizi arayıp da ulaşamayan kişinin size karşı nasıl duygular içerisinde olduğu ne kadar üzüleceği aklınıza gelmiyor mu? Sevgili okurum, bir kişi sizi defalarca arıyor ve yanıt alamıyorsa bu durumun o kişiyi ne kadar üzdüğünü tahmin edemezsiniz. Son zamanların en büyük sorunu iletişim. Bu ne yaman bir çelişkidir ki; İletişim çağındayız ve iletişim kuramıyoruz. Arıyorsunuz birini, sizinle kendisi açısından bir yararı yoksa telefonu açmayabiliyor, daha sonra bir dönüş de yapmıyor. Ama onun size işi düştüğünde gayet rahat arayabiliyor. "Neden telefonunu açmadın?" diye sorduğunuzda "Aradığını görmedim." diyor.

Ben bu duruma nasıl çözüm bulduğumu anlatayım. Israrlı aramalarıma ve mesajlarıma yanıt alamadığımda, o kişiye başarılar dileyip, hayatımdan hızla çıkarıyorum.

Empati yapmak belki de bu sorunu çözer.

Omaç

Annem okuma yazmayı evde öğrenmişti. Ama benim ondan öğrendiklerim hayat pusulam oldu. Çocukluk yıllarımda ekonomik koşullarımız iyi değildi. Ama annem bunu bize hissettirmemeye çalışırdı. Örneğin evde yemek yapacak malzeme yoksa ekmeğe salça sürer üzerine de nane serperdi ve biz buna bayılırdık. Bunu sadece bize değil, sokakta oynadığımız arkadaşlarımıza da hazırlardı.

Bir misafir geldiğinde, mutfakta ne malzeme varsa onlarla harikalar yaratırdı. Asla söylenmez, asla şikâyet etmez, asla somurtmazdı. "Çok acıktık." dediğimizde "Ne yapayım evde hiçbir şey yok." deyip söylenmezdi. Mutfağa girer örneğin omaç yapardı. Bunu öylesine neşeli ve mutlu hazırlardı ki neşeyle, keyifle... Bizi de bu keyifli uğraşa dahil ederdi. Akşamları de bize sonunda hep iyilerin kazandığı masallar anlatırdı.

Hayalleri yok muydu? En büyük hayali beni avukat cübbesiyle görmekti. Bahçeli bir ev hayal ederdi. Deniz kıyısında tatil yapmayı hayal ederdi. Kardeşlerim ve ben onun hayallerini gerçekleştirmenin huzurunu yaşadık.

Yıllar sonra hayallerimin birer birer gerçekleştiğini gördüğümde hayal kurmanın beklentilerden daha önemli olduğunu anladım. İstekler ve beklentiler insanı yaralarken

Nafaka neden süreli olmalı?

1)Boşanmış iki insanın da hayata yeniden başlama ve tutunma haklarını kullanabilmeleri için.

2)Boşanma sonrası eşler arasında olası sorunların azalması için.

3)Bir kadının ömür boyu eski eşine bağımlı yaşamaktan kurtulması için.

4)Her kadına kendi başarı öyküsünü yazma olanağının tanınması için. (Üretmeyen mutlu olamaz.)

5)İkinci eşlerin hiç de nedeni olmadıkları bir sorunun sonuçlarını yaşamamaları için.

6)Evlilik emekliliğinin önlenmesi için. (Birkaç ay evli kalıp hayat boyu nafaka alanlar var.)

7)Bir kadının 30 gün boyunca eşinden gelecek nafakayı beklemek zorunda kalmaması için.

Bazı programlarda, baktırmakla izletmek arasındaki ince çizgiye dikkat edilmediğini görüyorum. Bir cam kırıldığında, bir kavga çıktığında herkes döner bakar. Bu bir izlenme değildir. Birbirinin sözünü keserek ve birbirine bağırarak tartışılanların olduğu bir ortam nerede olursa olsun dikkat çeker. Trafikte ilerlerken bir grubun birbirleriyle kavga edercesine tartıştıklarını düşünün. Bütün trafik durur, herkes döner ve bakar. Orada ne tartışıldığını önemi yoktur. Bu izleme değildir bakmadır. Bir kanalı açtığınızda orada hararetli bir tartışma varsa konuyu da önemsemeden bakarsınız. Ancak bu izleme değildir. İzleme aynı zamanda ne olup bittiğini, konuyu ve nelerin konuşulduğunu anlamayı içerir. Size soluklanma ve üzerinde düşünme fırsatı verir. Sizin amacınız izletme değil de baktırtmaksa her bir sonraki programda daha fazlasını yapmanız gerekir. Yani daha da dikkat çekici bir konu ve daha çok bağıranlar bulmanız gerekir. Bu durum kapıyı kırıp yakmaya benzer, önce çok ısınırsınız ama kapınız açık kalacağı için de daha sonra üşürsünüz.

Bir programı hazırlayan ve sunanlar elbette o programın izlenmesini isterler. Yıllarca birçok programın danışmanlığını yaptım. Gözlemlediğim

Beline kadar uzanan simsiyah saçları, yanağındaki gamzeleri ve mavi gözleriyle o benim roman kahramanımdı. Hasta olduğunu öğrenince aradım. Sesi ağlamaklıydı. "Bazı insanlar armağandır benim için." dedi. Ağlamamak için kendimi zor tuttum. Ben soracağıma o sormaya başladı. "Yine şiir yazıyor musun? Halen iflah olmaz bir romantik misin? Hayalperestliğin devam ediyor mu? Hep aşk romanları mı yazacaksın? Aşk filmleri izlerken yine gözlerin doluyor mu?" gibi sorular sordu. "Nasılsın?" dedim. Her yanını sarmış hastalığına rağmen sesi umut doluydu. "Geçmişe dair o anılar olmasa ayakta duracak gücü bulamazdım. İnsan dolu dolu yaşayınca ölümden bile korkmuyor. Bizim gençliğimizde sevgi sevda gibi yaşanır, aşk ayaklarımızı yerden keserdi." dedi.

Onu dinlerken öğrencilik yıllarıma döndüm. Yaşam ne gariptir, sanki dün gibi zihnimden akıp geçti okul yıllarımız... Ey hayat yine hüzünlendirdin beni... Sonbahar yaklaşırken ve ağaçlar yapraklarını dökerken biz de hayatımızın sonbaharına doğru yol alırken...