"Aile kralların bile giremediği bir kaledir." Ralph Waldo Emerson
Ne zaman yağmur veya kar yağsa çocukluk yıllarıma gideriim, bir hüzün çöker üzerime... Çocukluk yıllarımda okuldan çıkar çıkmaz çalışmaya giderdim. Hayat zordu ama benim içimdeki hüznü sevince dönüştüren en büyük şansım ailemdi. Bilirdim ki; soğuk kış günleri ıslanan ayaklarıma ve titreyen parmaklarıma rağmen evde beni karşılayacak güler yüzlü bir anne ve birlikte gülebileceğimiz kardeşlerim vardı. Hafta sonları mangal ateşinde ağır ağır pişen kadayıfın kokusu halen zihnimdedir. Patlıcan kızartmasının kokusunu daha sokağın başında alırdım. Tarhana çorbası kış günlerinin vazgeçilmeziydi. Yer soframızdaki bulgur pilavı ve salatayı kralların sofrasına değişmezdik. Annemin elleriyle ördüğü çoraplar, ayaklarımdan çok yüreğimi ısıtırdı.
Yıllar sonra anladım ki ailem benim aidiyet duygummuş, hayata tutunma motivasyonummuş. Bu nedenle ailem benim için hep ilk sıradadır. Çocuklarımla geçireceğim birkaç saatin değerinin paha biçilemez olduğunun hep farkındaydım. Şimdi kızlarımdan Deniz Viyana'da Yağmur da Dublin'de... Ama aile bağlarımız halen çok güçlü... Her gün konuşuruz mutlaka...
Hayatınız zenginliklerle dolu olsa da mutlulukları, hüzünleri, acıları paylaşacağınız bir aileniz yoksa ne anlamı var!
Sevgisizliğe çare bulmak yoksulluğa çare bulmaktan çok daha zordur.