Cansen Erdoğan (Avukat – Yazar)

 Saat gecenin bilmem kaçı!

Gece üstümüze düşmüş öylece! Karanlığa sıkışmış bedenler, bir uyanışın eşiğinde!

Önce derinlerden gelen bir uğultu, ardından gelen şiddetli sarsıntı!

Çatlayan duvarlar, dökülen fayanslar, derinden duyulan kelime-i şahadet sesleri!

Çöreklenen karanlıkta puslu bir dolunay, feryatlar, çığlıklar!

Teslimiyetle öylece bekleşen çaresiz insanlar!

Ve saat geçmez, zaman geçmez ve sabah olur nihayet! Ama gün aydınlanmaz, birkaç saat önce deprem olmuş, ölümle yaşam arasındaki çizgide tek ayak üstünde durma cezası almış insanların şehrinde!

Güneş doğmaz, beton kokan karanlıkların içinde! Uçuşan perdeler, uluyan köpekler, ağlayan çocuklar, deliye dönmüş analar görünür yıkık duvarların arasında! Dört-beş katlı binaların ardından kalan enkazlar, enkazın altında cansız yatanlar, tükenen umutlar, sönen ocaklar! Bir daha asla aynı olmayacak hayatlar!

Saygı duyulan, korkulan ve de arkasından en çok konuşulan bir mesleğin, hiç kimseye yaranamayan neferlerinden bahsedeceğim size bugün!

Doktora giderken kısacık bir muayene dahi olsa girişte sekreterine gerekli ücreti ödemekten bir an bile gocunmayan ancak iş avukata danışmaya gelince; ‘Aman canım ne var, taş attı da kolu mu yoruldu, iki kelime söyleyiverdi’ deyip pazarlıkta sınır tanımayan hatta doğrudan avukatla pazarlık yapan bir toplumun derdini yüklenip buna rağmen kimseyi memnun edemeyenlerden!

Onca araştırma, çalışma, günler süren hazırlanma, defalarca arşınlanan adliye koridorları neticesinde kazanılan dava ‘müvekkil zaten haklı olduğu için’ kazanılmışken, davanın kaybedilmesi halinde, sebebi kendilerinden bilinenlerden!

Hak, hukuk ve faziletin timsallerinden; Avukatlardan!

Hukuk; insanlığın ortak huzurunu güvence altında tutmaya dönük evrensel ilkeler matematiği! Avukat ise parayla dert satın alan matematikçi! Dertleri kendine iş edinen, psikolojik danışmanlık görevini istemese de yüklenen ve maalesef kıymeti bilinmeyen kişi!

İster sevin ister sevmeyin,

Dedim ya, gezegenlerden midir, pandeminin neticelerinden midir nedir tuhaf olaylar yaşanıyor her gün.

Artık şaşırmayacağım olan bitene dediğim her seferinde, hayretten açık kalan ağzımı kapatmaya çalışırken buluyorum bir şekilde. Bakıyorum da hayat ne kadar rutinmiş bizim çocukluğumuzda- gençliğimizde, olması gerektiği gibi akıyormuş düzen, kendi çizgisinde. Şimdi öyle mi, hep bir dürtme hep bir müdahale! Herkes bir şaşkın sanki, canlı bomba gibi dolaşıyor etrafta, düşünüyor kime sarsam diye acaba!

İşte Cennet Mahallesi’nden geliyor bu haftaki ilk konu! Yalnız buradakinden değil Amerika’daki Cennet Mahallesi’nden!

Latin şarkıcı Shakira ile futbolcu eşi Gerard Pique arasındaki evlilik geçtiğimiz günlerde bitti ama taraflar arasındaki hırs- öfke- intikam henüz bitmedi. Geçtiğimiz hafta yaşananlar ise yok artık dedirtti. Shakira’nın eski eşine gönderme’li şarkısı, karşı tarafın gecikmeden gelen cevabı, şarkıda geçen markaların savaşı, Sulukule muhabbetlerinin aynısıydı. Boşanma sebebi, Pique’nin karısını aldatmasıydı. Yalnız o değil de,

Kışın bağrında doğmuş belki de ondan kış mevsimini ondan bu kadar çok seven biri olarak şöyle sıcacık, dumanı tüten, kestaneli- bozalı, puslu havalı bir kış yazısı yazmak istiyorum da müsait olmuyor buna bir türlü zemin de hava da!

Yılbaşı demek kar demek bence. Çocukken izlediğimiz noel filmlerinin etkisinden mi ne yeni yıla sabahına karlı bir havayla uyanmaktır hep istediğim. Büyük şehirlerde hele İstanbul gibi bir metropolde bu istek pek gerçekleşmese de kayak merkezlerinde, Uludağ- Kartalkaya- Palandöken’de mümkün oluyordu bu genelde. Oysa neredeyse kışın ortasına geldik ne kar var ortada ne yağmur ne de soğuk! Hava günlük güneşlik, yerler kupkuru haliyle barajlar bomboş! Son 52 yılın en sıcak aralık ayı yaşanmış memlekette, ocak da aynen takipte. Sanki kış değil de sıcaklığı düşürülmüş yaz yapmışlar. Hayır o değil, gri sabahlara uyanıp günün kasvetini çekip içimize, depresyona girelim diyoruz ağız tadıyla, izin vermiyorlar!

Depremle yaşayıp sele kapılırken umutlar heyelanla göçük altında kalırken en sinsi doğal afeti pek

Girdik- giriyoruz, yeni yıldı- yılbaşıydı derken 365 günlük defteri bitirip yeni bir deftere başladık bile. Kalabalık dağılıp havai fişekler sönünce, milli piyango çekilip Noel Baba’da gidince kalıverdik sanki öylece. Herkes bir şaşkınlık, yorgunlukla karışık tuhaflıkla aynı serzenişte; “Yahu daha dün gibi, ne ara geçti bu sene!”

Siz ne düşünüyorsunuz bilmem de bu zaman meselesi baya derin bir mevzu! Bir yandan geçmek bilmiyor, geçince de arkasından; ‘Ne çabuk geçti’ deniyor. Zamanı kullanmak var ya işte o ince işçilik, büyük ustalık istiyor. En büyük sanat, zamanı kullanma sanatı! Bazıları zamanı ne güzel kullanıyor ya, hem her şeyi hallediyorlar hem de kendilerine zaman yaratabiliyorlar. Ben ise yetişememekten yoruluyorum her şeye, zaman kalmıyor ki hiçbir şeye. “İyi ki”lerim,  düşük dozdan fayda etmiyor,  “keşke” lerim ise sınır ihlalinden müebbete mahkum. Hem çok şey yapmak istiyor hem de zaman bulamıyorum. O zamanı ustaca kullananları ise valla çok kıskanıyorum.

İ

Ta-ta-ta-taammmm yılın son yazısını yazıyorummm!

Evet heyecanlıyım, evet duygusalım, tamam biraz da tuhafım. Dilimde; “Nasıl geçti habersiz, o güzelim yıllarım” şarkısı, karşımda süslü püslü, ışıltılı çam ağacı!               

Günler günleri, geceler geceleri kovaladı. Pazartesi sendromuyla başlayan haftalarımız cumaları beklerken, ha bahar geldi ha yaz gelecek derken nasıl geçtiğini anlamadan bir yıl daha geçti işte. Umutlarla başlayıp niyetlerle devam ettiğimiz, şükürlerle yolcu ettiğimiz koca bir yıl. Dişe dokunur bir yıl mıydı bilmem ama düş’e dokunur bir yıldı benim için. Düşlerimi, hayallerimi ıskalamadığım, korkularımla hayatımı kısıtlamadığım bir yıl!

Dopdolu bir seneydi geride bıraktığımız; Sevinçleri, kederleri, gerçekleşen ve bazen de hızını alamayarak suya düşen hayalleriyle. Amasra- Bartın’daki maden ocağı patlamasında hayatını kaybeden 41 cana ağladığımız, Taksim- İstiklal Caddesi’ndeki bombalı terör saldırısında ölen masum insanlara yandığımız bir

“Geldi gelecek, daha ne kadar bekleyecek, yetti gari, gelsin de izlesek” denilen, dünyanın en pahalı yapımlarından biri olan ve vizyona girdiği ilk hafta sonu 500 milyon dolar hasılat yapan ‘Avatar- Suyun Yolu’ filmi, bu hafta vizyona girdi. Bundan 13 yıl önce Avatar’ın ilk filmiyle tanışmıştık. Nav’i kültürü tanımıştık o ilk filmde ve Pandora felsefesine hayran kalmıştık. Görsel efektleri, olağandışı konusu ve alışılagelmiş bilim-kurgu filmlerinden farklı kurgusuyla filmi sımsıkı bağrımıza basmıştık. O yılın Oscar ödüllerini peşi sıra topladığında da; ‘fazlasıyla hakkıdır’ deyip alkışlamıştık. Yönetmeni James Cameron’du filmin hani Titanik filmi ile bizi koltuklarımıza yapıştıran, izlerken ağlamaktan içimizi dışımıza çıkartan yönetmen, nam-ı diğer psikoloji çökerten!

Tam 13 yıl sonra serinin ikinci filmi ‘Avatar- Suyun Yolu’ gelince gittik elbet koşa koşa. Bir de ne gördük; Tüm seanslar dolu! Ek seanslar koymuşlar, onlar dahi full! Gece 02:00 matinesi koyulmuş, 4 saate yakın sürüyor film düşünün, o

Gündem o kadar hızlı değişiyor, her gün başka bir olay oluyor ki tam oturayım yazayım diyorum bir konuyu, kendimi bambaşka bir şey yazarken buluyorum. Magazine çok girmemeye çalışıyorum, siyaseti erbaplarına bırakıyorum ama gündemi de ensesinden yakalayıp kaçmasın diye uğraşıyorum. Misal ne zamandır ‘global deli’ Elon Musk’ı ve en büyük sosyal medya mecralarından biri olan Twitter’ı satın alışını yazayım diyorum, sıcak konular yüzünden hep erteliyorum. Anladım ki bizde olay bitmez anacım, gündem sakinlemez, o zaman ben yazayım modern zaman ‘Alkatraz Kuşçusu’nu, sosyal medya raconcusu, Twitter kralı Elon Musk’ı!

12 yaşında kodladığı ilk bilgisayar oyununu satarak para kazanan Elon Musk, hayata erken atılmış. 30’lu yaşlarında milyonerler, 40’lı yaşlarında da milyarder kulübüne girmiş. Dünyada gelmiş geçmiş onca zengin varken, hatta halihazırda ondan daha zenginleri yaşıyorken neden bu kadar popüler oldu Musk? Onu diğer zenginlerden ya da zihn-i sinirlerden ayıran neydi sizce?

Ben söyleyeyim; Elon Musk’ı farklı kılan