Mehmet Soysal

İstanbul sayısız paha biçilmez varlığın ilk adresi.

Ve alabildiğine geçmişi olan, bin yıllık bir şehir.

Dibi gözükmeyen kör bir kuyu gibi.

Sokaklarında dolaştığımız zamanlar “Kim bilir kaç kez yıkılıp yapıldı?” sorusunu kendimize sorduğumuz çok olmuştur.

Ya da ahşap konaklarına bakarak, “Ne dramatik hayatlar yaşanmıştır?” diyerek geçip gittiğimiz, üzerine günlerce düşündüğümüz şehir.

***

İçinden deniz geçen bir şehirde yaşamanın keyfi her geçen gün biraz daha yerini çileye bıraksa da, İstanbul’un kokusunu alan bir daha bırakıp gidemiyor işte.

Arkasını dönüp gidemiyor çoğu zaman gitmek istese de uzaklarda hep hayal edilen o küçük balıkçı kasabasına.

Yerel seçimler için siyasi partiler adaylarını açıklamaya başladı.

Siyasiler adaylarda hangi kriterleri arıyor bilmiyoruz ama estetik fukarası kişileri artık kimse aday göstererek şehirlere ihanet etmesin.

Biz işi gücü rant olan ve inşaatçı kafasıyla şehir yönetenleri istemiyoruz.

Çocuklarını sevmeyen şehirlerde yaşıyoruz diye yıllardan beri bağırıyoruz ama kimsenin dinlediği bile yok.

Parkları, atlıkarıncaları, dönme dolapları ve kütüphaneleri olmayan şehirlerde gökdelenler arasına sıkışıp kalan şehir çocukları geleceğin öfkeli nesilleri olacak.

***

Söylediklerimiz tüm siyasi partiler için geçerli.

Rantın, inşaatın partisi yok.

Batı demokrasileri krizde mi?

Artık yoğun bir şekilde bu soru tartışılıyor.

Fransa, Avrupa Ordusu fikrini gündeme getirdiğinden beri içindeki farklılıklar kaşınmaya başladı.

Ve şimdi Fransa evindeki yangını söndürmeye çalışıyor.

***

Bugüne kadar içerideki farklı milletlerden ve ırklardan olan demografik yapıların sorunlarını halının altına süpüren Batılı devletler artık sorunlarıyla yüzleşiyor.

Ve bu sorunların da fitilini ateşleyenler yine kendileri.

Bugüne kadar kurdukları yanlış stratejiler yüzünden sorunları dağ gibi büyüttüler.

Avrupa ülkeleri diken üstünde duruyor.

Ve adeta ateş üzerinde yürüyor...

Küresel sermaye savaşları ülkelerin ekonomilerini etkilemeye, tehdit etmeye başlayınca faturayı da halk ödüyor.

Plansız ve çılgın projelere milyarlarca euro harcayarak hazineyi israf çılgınlığına sürükleyen hükümetler finansal krizlerden de kaçamıyor.

İhtiyaç listesini oldukça kabarık tutanların israf çılgınlığını görerek büyüyen ve yaşayan halkın yoksul kesimleri de geçinmeye çalışıyor...

Ve dayanılmaz yılların sabrı bir yere geldiğinde ise hemen herkes öfkesine yenik düşüyor...

Halkın yoksulluğunu, öfkesini çok iyi yöneten ve analiz eden küresel efendiler halkın sabrını sabırsızlığa da çevirebiliyor...

Yıllarca geleneksel medyayı kullanan küresel efendiler ve istihbarat kuruluşları artık kitlesel iletişim araçlarını yani sosyal medyayı kullanıyor ve kullandırtıyor.

Fransa’nın ışıklar şehri Paris’te ateş sönmüyor...

Halk sokaklarda hak arıyor...

Lakin, yakarak ve yıkarak...

Soros ile benzeri kişi ve örgütler yeniden iş başında.

Akaryakıt zamlarına ve ekonomik şartların kötü gidişine tepki olarak 17 Kasım’da başlayan, daha sonra Macron ve yönetimine yönelik büyük bir öfkeye dönüşen “Sarı Yelekliler”in eylemleri gittikçe şiddete ve yağmalamaya dönüşüyor...

Şehir merkezlerindeki yüksek kiralar yüzünden kırsal bölgelere yerleşenlerden oluşan göstericiler, Macron’dan ekonomik koşulların iyileştirilmesini talep ediyor.

“Sarı Yelekliler”in protesto ettiği akaryakıt zamlarının 2019 yılı için iptal edildiği açıklanmasına rağmen, eylemciler bunu yeterli bulmayarak gösterileri sürdürüyor.

Bugüne kadar 3 kişi hayatını kaybetti ve 4 bin 99 kişi gözaltına alındı.

Arjantin’in başkenti Buenos Aires’teydik geçen hafta...
Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın G-20 Liderler Zirvesi için gitmiştik.
Dikkatlerimizi çeken birkaç noktayı aktarmak istiyoruz.
Yorgun bir şehirdi...
Binaları eski, altyapısı oldukça geri kalmış bir kent olmasına rağmen oldukça temizdi.
İmar planları sanki New York şehrinin kopyası gibiydi.
Ülkemizin 80 öncesi yıllarını yaşıyordu sanki.

Diyoruz ki medyada telif yasalarının hukuki altyapısının bir an önce oluşturulması lazım...

Yasaların çıkartılması gerekli.

Aksi halde, pahalı içerik üreten geleneksel medyanın emekçilerinin emekleri çalınıyor.

Uluslararası medya kuruluşları öyle takip sistemleri geliştirmiş ki fotoğrafları veya videoları telif ödenmeden, izin alınmadan yayınlandığında yüz bin doları bulan cezalar gönderiyor.

Ve bu para cezaları düzenli ödeniyor.

Geçmiş yıllardan bizlere gelen bu para cezalarını ödüyoruz.

Kendi haklarımızı takip etmekte ise zorlanıyoruz.

Kurumların ve emekçilerin bu haklarını korumak ve sektörü bir araya getirip ilkesel kararlar almak istediğimizde her kafadan bir ses çıkıyor.

Fikir fukaralarının sayısı her geçen gün artıyor.

Nefret bazılarının ekmeği olmuş...

Ve tahammülsüzlüğün zirvelerinde dolaşılıyor...

Polemiklerden geçinen büyük bir kesim var.

Fikir olmayınca geriye içi boşaltılmış anlamsız kelimelerden ibaret cümleler çıkıyor kalabalıkların ağzından ve hakaret satırları dökülüyor marazi kalemlerden...

Öfkesine, kinine, nefretine ve izm’lerine yenik düşmüş bir millete dönüşüveriyoruz.

Ruhi bozukluk yaşıyoruz galiba...

***