Bizim kültürümüzde; bize yapılan kötülüklerle birlikte, kendi yaptığımız iyilikleri de unutmalıyız. Bu hal, yalnızca fert bazında olup dünyevi maslahatları kapsar.
Devlet ve millet hayatındaki kötülüklerin başı olan ihanetin ise, affı yoktur ve asla unutulmamalıdır.
Haini affetmek, koyun sürüsüne saldıran kurda merhametle eşittir ve koyunlara zulümdür.
Yaşamakta olduğumuz coğrafyanın en büyük talihsizliklerinden birisi de; üzerinde mebzul (bol) miktarda hain barındırmasıdır. Öyle ki; netameli ve tehlike arz eden bu topraklarda nerede ise, hemen herkesin bir fiyatı vardır!
İhanet pazarındaki fiyat çeşitliliğini, insan nefsinin arzuları belirler. Diyeceksiniz ki; insan bir meta (mal) mıdır ki, fiyatı olup, alıp-satılabilsin?
Evet; maalesef bu coğrafyada insana meta gözüyle bakılır ve onlar, pekala alınıp satılır!
Bundan dolayıdır ki; bu pazara düşmemek için; size meta gözüyle de bakılsa vakıf malı olmalısınız! Zira vakıf malları alınıp satılamaz. Vakfedicisinin arzusu istikametinde kullanılmak zorunluluğu vardır.
Şu halde; insanımızı vakıf eğitimiyle yetiştirmeliyiz! İnsanımıza uğrunda seve seve canını verebileceği idealler aşılamalıyız.
Yani dememiz o ki; insanımızı şahsiyetini müdrik olarak yetiştirmeliyiz. Böylece nesillerimiz kendilerine güvensiz olmasın ve akıllarını kiraya vermesin! Vakfiye olarak görülsün; ne satılabilsin ve ne de satılmaya layık görülebilsin!
Haini asla unutmamalıyız ve asla affetmemeliyiz.
Haini unutur ve affedersek; bizzat kendimize ve sorumlu olduklarımıza ihanet etmiş oluruz.
Vatan uğruna evlatlarımızı şehadete gönderiyoruz; Allah ve ahiret inancı olmadan şehitlik mefhumundan bahsedebilir miyiz? Bahsedemeyeceğimize göre; Allah ve ahiret inancını öğreten Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersine neden karşı çıkıyoruz?
Topluma neşter vururken çok hassas davranmalıyız; bunun için de toplumun dinamiklerini, tarihini, coğrafyasını, kültür ve medeniyetini dikkate almalıyız. Kendi toplumumuza müsteşrik (batılı oryantalist) gözüyle bakıp, kaş yaparken göz çıkarmamalıyız!
Yine bizim kültürümüzde kişi, aynı delikten iki kez ısırılmaz! Yanlış yapsak bile, aynı yanlışta ısrar etmemeliyiz.
Vakıf medeniyetimizi kaybetmiş olmamız dolayısıyladır ki; hadiseler ne denli dehşetengiz olurlarsa olsunlar, onlardan en ufak bir ibret almıyoruz ve sürekli onların tekrarlarıyla karşılaşıyoruz.
Adam, ömür boyu unutamayacağı şekilde evlat acısını; dere üzerinde yaptığı binanın sele sürüklenmesiyle yaşıyor. İnatla ve ısrarla aynı yere, bu kez daha büyük bir bina dikiyor!
Evlat acısı şeklindeki ölüm bile ibret olamıyorsa, lafın ne önemi olabilir ki?!
İşte bundan dolayıdır ki,toplum ve devlet hayatındaki usul, kaide ve kurallar zorunludur ve bütün bunlar, ayrım gözetilmeksizin, vazedildiği şekilde uygulanır; uygulanmalıdır.
Keyfilik, hatır, torpil, kanunsuzluk ve usulsüzlük; bireyleri ahlaksızlaştırıp sapkınlaştırdığı gibi, toplumu da temelinden sarsar, ayrıştırır ve birbirine düşman yapar.
15 Temmuz ihanetinden sonra; yeniden yapılanma sürecine girdiğimiz şu netameli dönemde; parti gözlüğünü bir kenara bırakarak ve yalnızca liyakate ve ihanete dikkat ederek; olayları, kurum ve kuruluşları ve bunlarla irtibatlı şahısları değerlendirmeliyiz.
Devletin temeli adalettir; şu halde, siz adil ve vicdanen rahat olun yeter.
Gerisi vız gelir tırıs gider!
