Aksal Yavuz

Milli aralar bazı takımlara ilaç gibi gelir; kullanmasını bilene tabi ki..

Nasıl ki ligin boyu kısaldığında hiç kimse takımının oynadığı futbola bakmaz ise ligin başı tam tersi; verilen aranın iyi değerlendirilip/değerlendirilmediğine bakılır...

Her ne kadar Trabzonspor camiası farklı Galatasaray galibiyetinin keyfini yaşama yerine Burak Yılmaz transferiyle yatıp-kalksa da, 4-0’lık zaferin anlam kazanması, Trabzonspor’un yoluna emin adımlarla devam etme adına Alanya engelini kazasız atlatması gerekiyordu...

İyi de nerede o Galatasaray karşısında iştahlı, arzulu oynayan Trabzonspor? O Trabzonspor gitmiş, yerine başka bir Trabzonspor gelmiş...

Bordo-mavili takımın bu denli kötü oynamasının en büyük sebeplerinden biri stopersiz oynamasıydı...

Bir Trabzonspor’un stoperlerine bakın, bir de Alanyasporlu genç Merih’e... 20 yaşındaki Merih, Trabzonspor’a tek başına kafa tuttu. 4. dakikada takımını öne geçirdikten sonra, kalesine girmekte olan topu da çizgiden çıkardı. Uzun lafın kısası Merih tek başına Trabzonspor’u yendi... Evlere şenlik pozisyonda gol yerseniz, rakibe moral verir, oynama iştahını artırırsınız...

Ve Alanyaspor kanatlardan geldi, göbekten geldi, Ünal Karaman oyunu izlemekle

Dünkü maç için bir fon müziği yapılsa, “Onazi, Onazi etme bu nazi” olurdu herhalde!

Bordo-mavili takım maça öyle hızlı başladı ki, maçtan önce her iki takım oyuncularına ve de taraftarına, su molasına kadar Trabzonspor’un sonuca çok rahat gideceğini söylese kimse inanmazdı, kimseyi de inandıramazdınız...

Trabzonspor’a geldiğinden bu yana belki de en iyi futbolunu oynadı Onazi... Deyim yerindeyse su gibi akıp gitti! Düşünün, top nerede Trabzonspor’un siyah incisi orada... Golünü attı, her topu söktü aldı...

Ya Sosa’ya ne demeli? Onun da Onazi’den geri kalan yanı yoktu... Oyunun kaderini belirleyen, topa yön veren, kanatları havalandıran isimdi...

Kanat demişken;

Belki de Trabzonspor’un yıllardır özlemini çektiği kanat oyuncusu çiçeği burnunda Tony... Yattara, Jaja karışımı desek abartmayız! Takımının 3. kendisinin attığı 2. gol ve diğer çiçeği burnunda Ekuban’a attırdığı gol o anlamda görülmeye değerdi; gözlerin pasını silen... Hazır hale geldiğinde çok daha iyi olacaktır Trabzonspor’un yeni transferi...

Diğer oyunculara da haksızlık etmeyelim.. Kötü oynayan futbolcu yoktu sahada, herkes elinden gelenin en iyisini yaptı.

Ünal hocanın da hakkını teslim edelim, hem Galatasaray’ı iyi analiz e

Zeytinburnu’nun bazı sokakları birbirine çok benzer. Adımladığınız caddelerde, ilginizi çeken gecekonduların arasında gözünüze ilişecek yüksek katlı binalara bakarak yürürseniz, geri dönüşünüz öyle muhteşem olur ki; soluğu ya tren istasyonunda ya da deniz kıyısında alırsınız!..
Niye mi?
Yazıyı okuyunca hak vereceksiniz!
***
Hikâye, 1998–1999 sezonunun 12.haftasında Ali Sami Yen’de oynanan, Trabzonspor’un Galatasaray’ı 3-5 yendiği gün yaşandı…
***
Mahalleden ağabeyimiz Hayri Cebirtürk, kahveden çıkarken gür sesle bağırdı:

Zemin kötü; adeta patates tarlası! Koşmak, oynamak, izleyenlerin gözünün pasını silecek topları atmak özel yetenek ister... Topu durduracaksın, kafanı kaldıracaksın, arkadaşına aktaracaksın, öyle sahada zor dostum zor... Kısaca tekniği çok iyi olanla olmayanın fark etmediği/etmeyeceği bir ortam...
Tamam, zemin bozuk orayı anladık, gördük de maçın hakemi Mete Kalkavan’ın faul dahi olmayan pozisyonda Abdülkadir’e gösterdiği sarı karta ne demeli? Kurallar değişti de haberimiz yok?
Bu tip sahalarda sonuca gitmenin en kestirme yolu; dün Sosa’nın yaptığı-denediği gibi ayağında topu fazla tutmadan dahası havadan oynayarak ve de duran toplarla gitmektir...
Nitekim Trabzonspor golü de duran toptan, Sosa, Yusuf ve Novak hava yolu işbirliğinden buldu...
Oyunu kendi yarı alanında kabul eden Ankaragücü iyi alan kapattı... Kanatsız oynayan Trabzonspor’un deyim yerindeyse elini kolunu bağladı... Bu bölümde öne de geçebilirdi sarı-lacivertli takım...
Bordo-mavili takım ne zaman kenarlarda oynamaya, topu kanatlara taşımaya başladı, etkili olmaya başladı. Olcay’ın da hakkını teslim edelim; Rodallega’ya öyle bir top attı ki, ellerini kullansa öyle ayarlayamazdı; Rodallega da foto muhabirlerine

Bir önceki maçta skor da, futbol da kötü... Koca Trabzonspor’u yönetenler, bir futbolcunun transferi (taraftarın yüzde doksanı istememesine karşın) yüzünden ikiye bölünmüş, Özkan Sümer, ceketini alıp gitmiş… Gündüz sıcak asfaltta yumurta pişiren cinsten… Karşılaşma gecenin bir yarısı, birkaç saat ilerisi müezzinlerin ezan okumak için minarelere çıkma vakti… Maç bitiminden sonra köye vasıta bulanlar Nobel ödülüne aday gösterilse hakkıdır..! Aracıyla gelip kontak kapatarak sabır testine tabi tutulanlar da ayrı bir konu tabi ki…

Tüm bunlara rağmen Trabzonsporlular takımını yalnız bırakmadı, stada koştular… Tek kelimeyle alkışı hak ettiler, ediyorlar da… Gurbetçilerin de hakkını teslim edelim…

Tribünlerin bu denli olması; bordo-mavili oyuncuların maça deyim yerindeyse fırtına gibi başlamasına sebep oldu… Bir diğer etken; Abdülkadir’in Trabzonspor’a gelene dek oynadığı mevkide oynatılması, takım arkadaşlarını oynatması, hele rakibi eksilterek onları pozisyona sokması, Sosa başta olmak üzere Olcay ve Onazi’nin diğer maçlara oranla oyuna ağırlığını koymaları, hatlar arasındaki mesafeyi daraltmaları, Pereira’nın geriden Yusuf’a destek vermesi ilk otuz dakika Trabzonspor’un gol olup

Dünya Kupası maçları bir ay evvel bitmesine rağmen, özlemişiz futbolu, yorumu, hakemlerin düdük sesini, çimlerin kokusunu, tribünlerin uğultusunu...
Bu arada, futbolun nur topu gibi bir oğlu da dünyaya geldi: “VAR”
Bazen maçlar oynanırken, bazen sonrasında, “Bu VAR ne işe yarar?” diye soracaksınızdır. Öyle ki, bir doktorun bir saatte yaptığı ameliyatı hastanın bir ömür boyu anlatması gibi, taraflı tarafsız herkes, 7/24, çiçeği burnunda “VAR”ı konuşacak.
Bir diğer gerçek; Süper Lig adının Lefter Küçükandonyadis olduğu... Rahmet ve minnetle...
Maça gelince...
Doğrusunu söylemek gerekirse, Da Costa’nın golü attığı dakikaya dek hem Medipol Başakşehirli hem de Trabzonsporlu futbolcular hazırlık maçı oynuyorlarmış gibiydiler… Düşünün, Da Costa geriden geliyor, takip-kontrol eden kimse yok. Elini-kolunu sallaya sallaya kafayı çaktı. Başakşehir’in stoperi o mesafeyi trafikte yapsa mutlaka bir ışığa (kırmızı) takılırdı!
Sürekli dile getirdiğimiz bir gerçek var; bir takımın defansı et-tırnak birlikteliği taşımıyorsa, o takımın futbolun kolektif boyutunu sahaya yansıtması mümkün değildir. O anlamda bordo-mavili takımın defansı (yıllardır) Trabzonsporluları kanser etme sebebidir!

51 Yaşında ama hala dimdik ayakta…
Hala yıldız gibi parlıyor, hala pırlanta gibi göz kamaştırıyor…
O olmasaydı; futbolun ne tadı ne de tuzu olurdu…
***
51’nci doğum yıldönümünü Haliç/Sütlüce’de kutlamaya başladı o’nu sevenler, o’ndan bir parça olduğunu düşünenler… Onlara “Fatih’in torunları, Kanuni’nin doğduğu şehrin çocukları” da diyorlar…
“ İstanbul’u kim yaktı diye soran olursa?” Trabzonspor’un çocukları yaktı dersiniz” diye de haber saldılar yurdun dört bir yanına!
***

Özellikle gurbette yaşayan Trabzon(spor)lular, doğdukları ilin plaka numaralarını ve tuttukları takımın baş harflerini ya araçlarının plakalarına yazdırırlar ya da telefon numaralarını ona göre alırlar…

Onların bu özel istekleri memleketlerine olan bağlılıklarını, takımlarına olan sevgilerini ifade etmekte belirleyici olsa da, özel numarası olmayanlar için elbet de aksini söyleyemeyiz; zira onların özel numaraları beyinlerinde kazılıdır, yüreklerinde yazılıdır…

O anlamda, özel numara kullananların nereli ve hangi takım taraftarı oldukları kolayca anlaşılır.

Bazıları için de durum; yavrunun anasına, erkeğin yavuklusuna, hastanın sağlına kavuşması gibi bir şeydir…

Onlar için doğdukları yer ve taraftarı oldukları takım çok ama çok özeldir. Doydukları yerde her daim burunlarında tüter köyü, ilçesi, ili, renklerine âşık oldukları takım. Gözleri her gün duvarda asılı takvim yaprağındadır. Kopartılan her yaprakta “Bekle beni yaylalar, bekle beni kemençeli düğünler, bekle Trabzonspor’um…” derler.

Özel rakamlı aracına süren ve milenyum icadı özel numaralı telefonuna kemençe melodisi yükleyen her arandığında köylerdeki düğünlere, yaylalardaki şenliklere gider-gelir gibi olur o an…

Gidip gelinen