Serap Yavuzyaşar Özay

Dünyada öğretmenlik meslek değil, Öğretmenlik emek, öğretmenlik fedakarlık, öğretmenlik beklentisiz yapmak, yaşatmak ve öğretmek. Mutlu, mücadeleci, sabırlı, hedefleri olan bireyler kazanmak. Bir çocuğun büyüdüğünde kendisine sevgisini ve ilgisini veren Öğretmenini hatırlaması özlemesi, görmesi ne kadar güzel bir şans. Ve eğer okuduysam ve eğer bir meslek sahibi olduysam, ve hala hayata dair hedefler koyuyorsam bu benim şansım, Öğretmenim sayesindedir. Benim Öğretmenim, yaşamında mücadelenin en onurlusunu yaşamış, asla şikayet etmemiş, dimdik duruşunu hiç bozmamıştı. Tanıdığım o günden bugüne onurlu mücadelesine devam etmiştir.

Ve hala nefes aldığı sürece kalbinin benim kalbimle attığını bilmek, yaşadığım her anı, kendi çocuğumu bile onunla paylaşmak kadar büyük bir şansı yaşamayı her öğrenci yaşamalı. Hayatta her çocuk öğretmeniyle tamamlanmalı. Ben seninle tamamlandım Nurel Ay!.. Her çocuğun içinde hayalleri var, her çocuğun içinde geleceğine yön verecek yetenekleri var. Keşfeden öğretmen gördüğü manzaradan mutluluk duyar. Hayallerime destek olduğunuz için, bana güven verdiğiniz için siz daima var olun öğretmenim. Şimdi bende otuzuncu yılıma doğru ilerlerken mesleğimde, küçücük

Çocukluğumdan bana kalan en güzel anılar yaz tatillerine ait olanlardır. Başka başka illerde yaşayan ve aylardır özlemini çektiğim arkadaşlarım gelecek. Ne kadar büyüdüğümüzü, boylarımızın aynı olup olmadığını, okulumuzu, kısaca ayrı iken yaşadıklarımızı anlatacağız birbirimize. Sohbetlerimiz, paylaşımlarımız çok değerli olacak.

Kaç gün kalırlarsa o kadar zaman bizim için değerli olacak. Piknikler, oyunlar planlayacağız. Zaman öyle dolu dolu geçecek ki, ne zaman uykuya daldığımızı hatırlamayacağız.

Babaannemizin, Anneannemizin, Dedelerimizin ziyaretlerine gideceğiz. Onlar bizi çok özlemiş olacaklar, en çok sevdiğimiz yemekler ve sürpriz pastalar yapılacak. Harcamadıkları ve torunlarına ayrılan paralar çıkacak keselerinden harçlık adı altında.

Gidin bakkaldan ne istiyorsanız alın diyecekler gururla…

Annelerimizden ve Babalarımızdan yönetimi ele alacaklar. Torunlar, gayet göz açıklığıyla bu durumu kullanacak. Çocuklar için en büyük mutluluktur Babaanne, Anneanne ve Dedelerimiz.

Çocuk, değerli olduğuna inanmalı, herhangi bir konuda fikri olmalı, bir şeyler önermeli ve kendi kendisiyle ve çevresiyle barışık olmalıdır. Öz güven sahibi, ne istediğini bilen ve paylaşmaktan çekinmeyen bireyler yetişmeli.

Peki bu nasıl olur?

Elbette eğitimin sunduklarıyla olur. Birey olduğunun farkına varan, saygı duyulan ve en önemlisi düşünen çocukbunu yapabilir.

Yaşamda her insanın içinde belirli konularda gizlenmiş yetenekler vardır. Bazen fark edilip kullanılır bazen de hiç fark edilmez ve kullanılamaz. Asıl öz saygı çocukların gizli yeteneklerini bularak ve kullanmasını sağlayarak açığa çıkar.

Elbette ki bu konuda aile tutumu önemli ancak asıl eğitim ve eğitimci yaklaşımı daha da önemli olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu konu günümüz eğitim sistemimizde gerektiği kadar önemsenmemektedir. Ebeveynlerin belki gelecek kaygısı, belki çocuğun sadece okul ve sınav başarısı ancak tercihlerini kendisinin isteği konulara yöneltmeyen, araştırmayan çocuklar bu hayatta mutlu olamamaktadırlar.

Yeni bir eğitim anlayışının mümkün olup olmadığı son zamanlarda sıkça tartışılan bir konu. Bu meselenin günden güne daha da önemli hâle gelmesi geleneksel eğitimin, ailelerin ve öğrencilerin karşılaştığı sorunlara cevap verememesinden kaynaklanıyor.

Eğitimde reform alanında öncü bir ülke olan ve tüm dünyaya, başarılı yerel eğitim sistemiyle örnek teşkil eden Finlandiya’dan bu konuda öğreneceğimiz pek çok şey var. Okul reformu alanında çalışan Finlandiyalı eğitim uzmanı Pasi Sahlberg, şu anda dünyada 75 milyon gencin işsiz olduğuna ve bu gençlerin muhtemelen hiçbir zaman iş bulamayacağına dikkat çekiyor.

Sahlberg, giderek ağırlaşan bu sorunun benimsediğimiz geleneksel bakış açısıyla çözümlenemeyeceğini söylüyor. Bizler, anne-babalar ve eğitmenler olarak başka bir kuşağın, bambaşka bir bakış açısının ürünüyüz.

Sahlberg’e göre bizler, eğitim almak istediğimiz alanı seçip üniversiteye giden, diploma alan, sonra bir iş bulup yıllarca aynı işte çalıştıktan sonra emekli olan bir neslin çocuklarıyız. Fakat günümüzde tek bir işte hayat boyu çalışıp emekli olmak büyük bir lüks ve çocuklar bu gerçekliğin farkındalar. Yani gelecek belirsizlikler ve çeşitli zorluklarla dolu. Veliler olarak

Ben çocuğum, Atam bana armağan etmiş. O gün, Ne Liderler, ne Siyasiler, ne savaşlar, ne yarışlar, ne de kavgalar beni hiç ilgilendirmiyor.

Gazi Mustafa Kemal Atatürk ülkemin bağımsızlığını biz çocuklara bayram olarak armağan etmiştir. Annemle babamla, ağabeyimle, ablamla, arkadaşlarımla mutluluğumu paylaşacağım gün. Gelin sizlerde bugün bizim günümüzü yaşayın.

Bayramımız karnaval tadında bir bayram olsun. Balonlar uçsun göklerde, müzikler çalsın caddelerde, sihirbazlar bizi şaşırtsın, tavşanlar çıkarıp şapkadan, güvercinler uçursunlar. 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nda çocuk olmanın sevincini, heyecanını anlarım.

Benim Bayramımda çocukluk duygularınızı unutmadan, umuyorum ki yetişkinler bir günlüğüne içindeki çocuğu yaşarlar ve bizlerle birlikte eğlenirler.

Bütün çocukların şeker tadında gülümsemeleri dileğiyle!

Çocuklarımız için gelecek kaygısını çok yaşadığımız şu günlerde, onların bize armağan olduğunu düşünmeliyiz. Ve ona göre yaşamalıyız. Önce biz nereye kadar koşulsuz hareket ediyoruz, sabrımızın başladığı ve bittiği aralık ne kadar geniş yada dar.

Peki ya sevgimizin koşulsuzluğu, çocuklarımızı güçlü kılıyor mu? Bizim sevgimiz onları sorumluluk sahibi yapıyor mu? Hayata dair mücadele edebilmelerinin formülünü alabiliyorlar mı?

Ve bence çok önemli olan bir şey sevgimizle çocuklarımızın hayallerini çoğaltabiliyormuyuz? Yoksa yaşadığımız kaygılarla her şeyi yok mu ediyoruz? Ve karışıklıklar kaygılar arasında çocuklarımız güven ve sevgi mi arıyorlar…
Varlığımız çocuklarımızı güvende hissettirmeli.

Hayatı çocuklardan öğrenmeyi deneyin...onlar deneyerek-yanılarak herseyi öğrenmek çabasında...

Hata yapmaktan korkmazlar, tekrar tekrar denerler...siz eğer denetmekten korkutmaz ve sonuna

kadar desteklerseniz....kavgalarında bilirlerki zarar görecekler ve bilirler ki kurallara uymazlarsa

bir bedeli olacak...ancak koruma veya cezalandırma konusunda anlayışlı davranırsanız kendileri

sorumluluklarının farkına varabilirler...

Hayati yaparak-yaşayarak öğrenmek isterler ve en doğal haklarıdır...ve başarıya ancak özgüvenle ulaşabilirler...onları yaptıkları olumlu işlerde destekleyip, yüreklendiriseniz, yanlış seçimlerinin sonuçlarını kendilerinin yaşamasına izin verirseniz, hayatı öğrenecek ve yeniden denemekten korkmayacaklar...

Anlatılanlardan çok gördükleri, yaşadıkları önemlidir onlar için. Sorumluluk almaları için onlara fırsat vermek en güzelidir. Aldıkları sorumluluğu yerine getirmiyorlarsa saygılı bir iletişim kurarak sahip olduğu bir hakkını elinden alabilirsiniz.

ANLATMAKTAN COK ANLASİLMAK İSTER,

YASATMAKTAN COK YASAMAK İSTER,

AFFETMEKTEN COK AFFEDİLMEYİ İSTER,

İNSAN İSTEMEYİ DE İSTER,

Bir gun bir yerlerde caresiz kalmak, bir gun bir yerlerde ne yapacagini bilememek ve bir gun bir yerlerde TUKENMEK… ne aci….

Anlasilmak demistik, nasil birsey ki, anlamli dedi arkadas, gercek olan birsey

dedi… Peki anlatmadan anlamak, karsindakini yormadan “seni anladim” demek, bu olaganustu, siradisi, mukemmel dedi, sonra “nerde var?” diye sordu. Bu soruyu buyuk bir umutla, buyuk bir inancla cevapladim;

“nerde biliyormusun? Seven yurekte, dinleyen ve anlayan yurekte, sen olan