Annem Babam beni sevmiyor!...

Çocuklarımız için gelecek kaygısını çok yaşadığımız şu günlerde, onların bize armağan olduğunu düşünmeliyiz. Ve ona göre yaşamalıyız. Önce biz nereye kadar koşulsuz hareket ediyoruz, sabrımızın başladığı ve bittiği aralık ne kadar geniş yada dar.

Peki ya sevgimizin koşulsuzluğu, çocuklarımızı güçlü kılıyor mu? Bizim sevgimiz onları sorumluluk sahibi yapıyor mu? Hayata dair mücadele edebilmelerinin formülünü alabiliyorlar mı?

Ve bence çok önemli olan bir şey sevgimizle çocuklarımızın hayallerini çoğaltabiliyormuyuz? Yoksa yaşadığımız kaygılarla her şeyi yok mu ediyoruz? Ve karışıklıklar kaygılar arasında çocuklarımız güven ve sevgi mi arıyorlar…
Varlığımız çocuklarımızı güvende hissettirmeli.

Yaşamda her şeyi sevmeli, hayata dair her konuyu sorgulayabilecek kadar dik durmalı ve mücadeleci olmalı…

İşte o zaman Anne ve Baba sevgisini sorgulamaz, Çocuklarımızla yaşadığımız en küçük an bile ıskalanmamalı, boş zaman olarak değil en anlamlı an olarak yaşanmalı….

Sevgiye, sabretmeye, güven duymaya zaman verelim ki; o zaman bize artılarla dönsün!...

Serap Yavuzyaşar Özay