House Of Div

Oğlum arkadaşıyla birlikte okulunun bahçesinde oynuyor. Biz de arkadaşının annesiyle sohbet ediyoruz. Anaokulundan beri arkadaşlar, beş yıldır, yaşamlarının yarısından fazla.

Bir anda arkadaşına yumruk attığını gördüm. Beynimden vurulmuşcasına yerimden fırladım. Bir yandan bu kadar şiddet karşıtı bir annenin çocuğu bunu nasıl yapar diye düşünürken, bir yandan da ona arkadaşından özür dilemesini söylüyordum.

Arabaya gidene kadar, arabada, yol boyunca konuşmaya, onun deyimiyle 'nutuk çekmeye' devam ettim. Dünyayı yaşanabilir hale getirmenin tek yolunun empati kurabilen insanlar yetiştirmek olduğuna inanan biri olarak, kendini arkadaşının yerine koymasını istiyordum. Ancak arkadaşı onu o kadar sinirlendirmişti ki yapamıyordu.

Olayı somutlaştırmaya ve bir örnekle anlatmaya karar verdim.

Anne : Bir hırsız bir eve girdiğinde suçlu kim?

Çocuk : Hırsız.

Anne : Peki ev sahibi, hırsıza zarar verirse suçlu kim, biliyor musun?

Denize girmeyen, karnı ağrıyan, oruç tutmayan kadına sessizce fısıldanarak sorulur?
- Kirlendin mi?

Menstruasyon değil, regl değil, adet değil…
Kir...!!!

Böyle adım atar Anadolu’da bir çok çocuk, genç kızlığa.

Geçenlerde Akmerkez’in arkalarında tek yön bir yoldayım. Karşımdan bir araba geliyor. Gayet kendinden emin bir şekilde üzerime doğru geliyor ama ters yönde. Burun buruna gelince mecruben durdu. Arabayı kullanan kişi camı açıp ‘Geri alır mısınız lütfen?’ dedi bana.

‘Hanımefendi, ters yöndesiniz ve arkamda üç araba daha var. Sizin geri çıkmanız gerekiyor.’ dedim.

‘Ama ben geri geri gitmeyi bilmiyorum ki…!!!’

Yine bir gün İstanbul kazan ben kepçe dolaşırken, İstinye yokuşundan yukarı doğru çıkıyorum. Arkamdaki araba sürekli selektör yapıyor, korna çalıyor, yol vermemi istiyor. 300 metre ileride kırmızı ışık yanıyor oysa ki… Yol verdim mecburen, o delirmiş, beni de delirtmesin diye. Kırmızı ışıkta yan yana durduk. Dedim ki,

‘Beyefendi, değdi mi bu kadar stress yarattığınıza?’

‘Olsun, geçtim ya…!!!’

Başka tuhaf bir gün. İleride üzerine apartman yapılmayı beklerken boş durmasın diye otoparka dönüştürülmüş büyükce bir arsada bir araç, hızla kenardaki yayaların üzerine geliyor. İnsanlar kaçışıyor. Durduğunda, ne yaptığını sanıyorsun!!!, diye bağırmaya başlıyor insanlar.

Dr. Agop Katoğyan…

Bugün Sevgililer Günü için yazdığım yazıdan vazgeçip, bunu yazmama neden olan büyük kayıp…

İlk karşılaştığımda yaşım on yediydi. Yüzümdeki ergenlik sivilcemlerimin yarattığı travmayla başa çıkamayan annem, kolumdan tuttuğu gibi ona götürmüştü beni. Açtığı bir kitaptan gösterdiği resimlerle, halime şükretmemi sağlamış, yüzümdekileri dert ettiğim için utanmıştım. Kendisinden aldığım ilk hayat dersidir;

‘Ufacık şeyleri kendine dert etme güzel kızım.’

İkinci ziyaretimde artık anneydim. Bebeğim allerjikti ve cildindeki döküntülerden dolayı hiç uyuyamıyordu. Baktı, muayene etti ve dedi ki;

‘Analık böyle birşeydir güzel kızım. Sen çocuğunu bakıcıya verecek birine de benzemiyorsun. Bu çocuğun vücudu bu alerjiyi yenene kadar kaşıyacaksın, günlerce, gecelerce, belki yıllarca…’

Kaşıyorum hocam, hala kaşıyorum, sabahlara kadar, geceler boyu, analık böyle bir şeymiş…

Sonuncusu kısa bir zaman önceydi. Zona olup, bir de saçlarım dökülmeye başlayınca soluğu onun yanında aldım yine. Saçlarım dökülüyor, dedim. Şampuanını değiştir, dedi, tüm nüktedanlığı ile.

Gökyüzünden boşalan konfetiler gibi, yağmur yağıyor....

Böylesine çılgın bir yağmurda iliklerine kadar ıslanmış, hala gülen, keyif alan bir çift…

Bu çılgın yağmurda işe yetişmeye çalışan ve sırılsıklam olmuş bir adam….

Aynı çılgın yağmura kucağında bebeği ile yakalanmış bir kadın….

Bu deli yağmur ile aylar öncesinden planladıkları kır düğünü hayalleri yok olan bir çift...

Bu coşkulu yağmur ile toprağına bereket yağan çiftiçi...

Yağan aynı yağmur,

Kimine mutluluk, kimine keyif, kimine huzur, kimine isyan...

Ateş nasıl yanar….

Önce yanacak odun iyi olacak arkadaş.

Kuru olacak, sağlam olacak, kaliteli olacak, mis kokacak….

Sonra yerleştirmesini iyi bileceksin arkadaş.

Çok sıkı koyarsan hava alamaz, boğulur ateş, yanmaz, yanamaz.

Çok gevşek yerleştirirsen kıvılcım atlayamaz.

Ara ara baktın ateş geçiyor,

Göz yumacaksın ateşe atılan çere çöpe.

Ne oldu diye sormayınız efendim…

Güneş tutuldu!!!!

Nasıl yani?

Siz farkında değil misiniz?

Aylardır ortalık yıkılıyor, sosyal medya sallanıyor, güneş tutulacak, değişim, dönüşüm kaçınılmaz olacak diye…

Yoksa siz hala değişmediniz mi?

Şahsen ben az evvel, saat 21.21 itibariyle ile değiştim, bambaşka birine dönüştüm.

Örneğin tam güneş tutulurken, yüzümü güneşe verdim, bir baktım ki hooop on yaş geriye gitmişim. Botox falan ne gerek, tutulma anında dön güneşe, tamam. Lütfen sen nasıl genç kalıyorsun diye sormayınız efendim, yüzünüzü güneşe dönünüz, yeter.

Yaz geliyor…

Kamuflajlar birer birer eksiliyor üzerimizden…

Plaj günleri yakın…

Fazlalıkları saklama, deniz kenarında bunalıma girme derdine bir önlem almak lazım…

Kibrit kutusu kadar peynir, üç adet zeytin ile hazırlanmış az kalorili reçetelerle zayıflamaktan hoşlanan var mı acaba…

Lezzet önemli, yemek de çok keyifli, maksimum haz almak lazım…

Bunlar tamamen kendi tecrübe ve tercihlerim. Yıllardan beri aynı kiloda olmama; on sekiz kilo alıp, eski formuma bir yıl içinde geri döndüğüm bir hamilelik dönemi geçirmeme bakarak, sen ne yiyip ne içiyorsun diye soranlar için kaleme aldığım bir yazı bu, diyet önerisi değil. Onun için beslenme uzmanlarına danışmak lazım.

Lezzetlerin de bir armonisi var. Tek başınayken tatsız tuzsuz gelen bir besin, yanında uygun bir lezzet ile birleştiğinde damakta bir şölen yaratabiliyor. Tıpkı müzik aletleri gibi. Orkestra şefi zeytinyağı, limon baş kemancı…