Veda etmeyi hiç sevmem!..

Sizlere boşuna pazar günlerini sevmem demiyorum herhalde...
Başıma ne geldiyse pazar günleri gelmiştir çünkü.
Carrefour alışveriş merkezinin otoparkında kaybetmem ve bulmak için herkesin gitmesini beklemem, sürekli saati -üstelik dakikasıyla birlikte- söyleyen bir radyo "DJ"i ile tanışmam, İbrahim Sadri'nin şiir okuduğunu, Reha Muhtar'ın haber sunduğunu ilk fark etmem hep pazar günlerine rastlar.
Tarkovski ve Bergman sinemasında semiyolojinin yeri ve önemi tartışılırken "Babalar boşverin Tarağı marağı, Hülya Avşar'ın kızının adı neydi ya?" sorusunu sormasam bugün entellektüel camiadaki yerim daha itibarlı olacaktı elbet.Dedim ya pazar günlerini hiiç sevmem.
Bakın işte gene bir pazar günü sizlere veda etmek zorunda kalıyorum.
GazetePazar'ın yönetmeni Emre Bey'den haftada bir yazdığım yazı karşılığında Porsche istemem anormal bir şey miydi yani?Koskoca gazete, alsalar noolurdu sanki?
Hayır insan vermiyorum diyebilir ama bunu el işaretleri ile desteklemesi gerçekten ağrıma gitti.
Merdivenlerden aşağı düşerken (ki ben ayağım sürçtü sanmıştım, meğer arkamdan itmiş) hayatım bir film şeridi gibi gözlerimin önünden geçti (üstelik tam üç reklam arası vardı) ve ben GazetePazar'dan ayrılmaya karar verdim.Türkiye'nin en keyifli haftasonu ekine veda etmek kolay değil elbet.
Bir yılı aşkın bir süredir yazdığım bu ekte çok anılarım var.
Kaç pilav tenceresinin üstünü kapattım, kaç kez soba tutuşturdum Allah bilir.
O yüzden gitmek zor oldu.
Emre Bey kolumu bükerek beni güvenlikçilere teslim ettiğinde "Ya hiç olmazsa bi Anadol" diyerek uzlaşmacı tavrımı da göstermiştim üstelik.
Ama olmadı işte.Bu GazetePazar'daki son yazım...
Çok yakın bir zamanda ana gazete Milliyet'te daha sık birlikte olacağımız için yazarı olmaktan büyük bir keyif duyduğum bu güzel ekten ayrılmak zorunda kalıyorum.
GazetePazar'ı yaratan ve bugünlere getiren tüm ekiplere teşekkürümü ettikten sonra yine tekrarlıyorum.
Pazar günlerini hiiiç sevmem...