İzmir’de doğdum, İzmir’de yetiştim, İzmir’de yaşıyorum.
İzmir’i o kadar çok seviyorum ki, işin kolayına kaçma lüksüm yok.
Manzaraya bakıp, birine “sen suçlusun” demem, ötekine “sen haklısın” diyemem.
Yani...
Laf atanları da, taş atanları da anlamaya çalışıyorum.
Kabul edelim.
Zor bir durum.
Tipik bir “yarım bardak su” vakası var ortada.
* * *
Kürt açılımını esas alırsanız...
Habur’da kabaran dalgalar, İzmir’de bardağı taşırdı!
Demokratik açıdan yaklaşırsanız...
Yaşanan olaylar İzmir’e yakışmadı!
Medyanın hali pür melaline bakarsanız...
Kimileri haddini fena halde aştı!
Ve olan biteni, insan davranışı, toplum bilimi, etki-tepki ilişkisi kapsamında kavramaya çalışırsanız...
İşte o zaman Nasrettin Hoca’nın kavuğunu başınıza geçirip, dersiniz ki:
Herkes haklı!
* * *
Manzaradaki karmaşa, zihinlerdeki kargaşa ne denli yoğun olursa olsun, elde var bir:
AKP ile CHP... Özellikle de MHP ve DTP, attıkları adıma da, ettikleri lafa da; bir ananın bebeğine gösterdiği özen kadar dikkat etmeli.
Aksine davranan...
Sözcüsüne, partilisine, taraftarına hâkim olmayan, olamayan; suçludur, sorumludur.
Ve iki:
Yazanı ve yöneteni tartışılsa da, Türkiye üzerinde “tehlikeli bir oyun” oynandığına kuşku yok.
Halk. Ulus. Millet. Vatandaş.
Bırakın bu oyunun figüranı olmayı...
İzleyicisi dahi olmamalı.
* * *
Dedim ya:
İzmir’de doğdum, İzmir’de yetiştim, İzmir’de yaşıyorum.
Kabul etmeliyim.
Yaşadığım İzmir, doğduğum ve yetiştiğim İzmir değil!
Ne var ki..
Eski günleri bazen özlesem de, bugünün İzmir’inden şikâyetçi değilim.
Geleceğe umutla, heyecanla bakıyorum.
İzmir’de büyük bir enerji biriktiğini biliyorum.
Şu son yaşanan olay, o enerjinin biraz kontrolsüz biçimde de olsa, küçük bir dışa vurumu aslında.
İzmir, tarih boyu süre gelen misyonunu yine üstlendi...
Bir işaret fişeği gibi uyardı Türkiye’yi:
Herkes aklını başına alsın!
