HAMDOLSUN!

Biri baksın falımıza,
Tuz kattılar balımıza,
Ağlanacak halimize,
Gülüyoruz hamdolsun...
* * *
Süleymaniye’de serçe,
Davos’ta aslandan pençe,
Gül değil, dikenli bahçe,
Suluyoruz hamdolsun...
* * *
Diplomasi ince ince,
Dokunulur mu hiç gence?
“One minute”lik İngilizce,
Biliyoruz hamdolsun...
* * *
Nerde düzen, nerde birlik?
Hani birdik, bütündük?
Bir alt kimlik, bir üst kimlik,
Bölüyoruz hamdolsun...
* * *
Rantın peşine düşenler,
Deniz Feneri sevenler,
“Ya sev, ya terk et“ diyenler!
Kalıyoruz hamdolsun...
* * *
Üç, beş kuruş memuruma,
Hem emekli, hem duluma,
Gemi yakışır mahdumuma,
Alıyoruz hamdolsun...
* * *
“Al git!” dedi anamızı,
Okutacak selâmızı,
Aradıkça belâmızı,
Buluyoruz hamdolsun...
* * *
Nerede iş, nerede aş,
Gözler çıktı yaparken kaş,
Ömrümüzden yavaş yavaş,
Çalıyoruz hamdolsun...
* * *
Mektup, zarfa ilişmiyor,
Demokrasi gelişmiyor,
Cafer’e bez yetişmiyor,
Siliyoruz hamdolsun...
* * *
Hayal gibi, gerçek gibi,
Aciz miyiz, böcek gibi?
Susuz kalmış çiçek gibi,
Soluyoruz hamdolsun...
* * *
Onlar efendi, biz hamal,
Artık zamanı: Bir rol al!
Hepimiz Mustafa Kemal,
Geliyoruz hamdolsun...



Duyun bu sesi
KİM yazmış? Meçhul...
Ama dalgalar halinde geliyor, dolu gibi yağıyor her yana.
Okuyan herkes, bir parça “kendini” buluyor o satırlarda.
Ve o satırların her biri, patlayan yanardağdan savrulmuş ateşten toplar gibi...
Kuyruk acısından mustarip solcuların, kerameti TV ekranlarından menkul bezirgân demokratların, siyaseten rüyalarında görseler hayra yormayacakları izzet-ü ikbalin ekonomik getirisi ile hayatlarının vurgununu yapanların tepesine düşüyor!
Her satır bir tokat gibi şaklıyor, utanmaz suratlarda.
Her satır garibin çilesini anlatıyor, anlayana.
Her satır biriken öfkeyi haykırıyor, sağır kulaklara.
Bize de “Duyun bu sesi” demek düşüyor:
Bu gelen, halkın sesi!


Tek karelik konvoy