Feyzi Hepşenkal

ADAM gariban.
Kadın çaresiz.
Çocuk perişan.
Vakit ise ha seçim öncesi, ha çıkmaz ayın son perşembesi.
Yatak-yorgan, çift veya tek kapılı buzdolabı, çek ya da nakit para dağıtmanın adı da; ha yardım, ha rüşvet.
Hiç fark etmez.
O garibanın yerinde olsam ve hatta kapıma bırakılan çamaşır makinesine bağlayacağım musluk dahi bulunmasa gecekondumda; istedikleri oyu, helâlinden verirdim.

İLK yazı da zordur, son yazı da. Bereket ikisinden de bol miktarda yazmışlığım var.
O nedenle zorlanmadan amma lafı da fazla uzatmadan, demem odur ki:
- Siz bana hasret miydiniz, bilemem fakat benim yazmaya ve dolayısıyla okunmaya, yani sizlere olan hasretim, ateşin bacayı sarmasından beter durumdaydı.
Öyleyse...
Şükür kavuşturana.
İnsan kavuşunca sevdiği işe, oyuncakçı dükkânına girmiş çocuk gibi, neye el atacağını bilemiyor.
Önce neyi yazsam acaba?