Feyzi Hepşenkal

“Ferhat” denince, aklıma Ferhat Güzel gelir önce.
Burt Reynolds’un çakmasıdır falan ama güzel insandır.
“Göçer” denince, aklıma Veli Göçer gelir önce.
Yaptığı evler, 17 Ağustos depreminde iskambil kâğıdı gibi çökünce, yüzlerce insan ebediyete göçmüştür.
Bundan sonra Ferhat Göçer denince ise aklıma Melih Gökçek gelecek önce.
Diyeceksiniz ki:
Ne alâka?

HANİ çocuk ana rahminden çıkar ya, çaresiz ve çırılçıplak.
Adam da öyle.
Çaresiz ve çırılçıplak!
Fırlamış Konak Meydanı’na, koşuyor.
Kırılan umutların...
Tükenen hayallerin...
İşsiz kalan milyonların koşusu bu.

SAYIN Başbakan’ın İzmir’e gelmek için bir akşam vaktini seçmesi bile, iddiamı desteklemeye yeterli:
Ak Parti, İzmir’de seçimi kazanmak istemiyor!
Dudak bükmeyin.
Ciddiyim.
Ne yaparsa yapsın kazanır mı, kazanmaz mı; işin o faslı, ayrı mesele.
Önemli olan, kazanma adına doğru olan her şeyi yapma iradesini göstermesi ve öncelikle İzmirli hassasiyetine uygun söylemleri tercih etmesiydi.
İzmir’i almak...

Hanımlar yine toplandı geçenlerde. Kadın Adayları Destekleme Derneği ve İzmir Kadın Kuruluşları Birliği’nin düzenlediği toplantıya katılan kadın adaylar, seçilmeleri halinde neler yapabileceklerini herkese göstereceklerini söylediler.
Keşke seçilseler.
Keşke gösterseler.
İyi de nasıl?
Vatandaşın nabzı da kamuoyu araştırmalarının sonuçları da aynı acı gerçeğin sinyalini veriyor:
İzmir’de seçim, yine CHP ile Ak Parti arasında geçecek.
İzmir Büyükşehir Belediyesi sınırlarında 21 ilçe var.

İZMİR İl Genel Meclisi’nin CHP’li üyesi Gülşen Korkmaz Kahraman, oybirliği ile desteklenen, kahramanca bir öneride bulundu:
“Demokrasinin tüm kurumlarıyla işlemesinden yanaysak, darbenin ve darbecilerin izleri en azından güzel İzmir’imizden, okullarımızdan silinmeli.”
İlk hedef...
12 Eylül ve Evrenpaşa ilköğretim okullarıyla, Kenan Evren Anadolu Lisesi.
Öyleyse, ileri!
Yeter mi?
Hayır.

DEFALARCA bizim gazete ve televizyonlarda haber oldu. Mutlaka dünya medyasında da, benzer şekilde yer buldu.
Olan şuydu:
Dünyanın en küçük kıtası ama aynı zamanda en büyük adası olan, 116 dinden, 180 ayrı dilden, 200 milletten 20 milyonu aşkın insanın yaşadığı Avutralya’nın Hamilton Adası’ndan bir duyuru yapıldı.
“Dünyanın En İyi İşi” için, sadece bir kişi aranıyordu.
O kişi adada, altı ay bekçilik yapacaktı.
Karşılığında ise 175 bin TL alacaktı.
Ada cennetten bir köşe, para iyi, keyif gıcır...

Büyük başın derdi, büyük olur. Büyük şirketleri yönetenler de, bu gruba giriyor. Kriz de büyük olunca, CEO’ların derdi iyice büyüyor.
Onca dert ve tasayla ömür geçer mi?
Geçmez.
Bazıları çareyi bulmuş.
Biri haftanın iki üç günü eve kapanıp, sabahtan akşama müzik dinliyormuş mesela. Ayda birkaç kez de özel partilerde DJ’lik yapıyormuş.
Bir başkası motosiklet hastası. Aşırı stresten hasta olmamak için atlıyormuş motoruna, basıyormuş gaza, bağıra bağıra şarkı söyleyerek dolaşıyormuş.
Dahası var.

ZAFER Çağlayan, “İzmir Enternasyonal Fuarı’nın organizasyonundan Sanayi ve Ticaret Bakanlığı olarak çekildik” dedi.
Şaşırdım.
Çünkü bakanlığın çekilmesi demek, devletin çekilmesi demekti!
İEF başka fuarlara benzemez.
Konsept olarak çağdışı kalmış olsa da, İEF’nin dünyada hâlâ bir ağırlığı, itibarı vardır. Her yıl İZFAŞ yönetimi ile Sanayi ve Ticaret Bakanlığı yetkilileri oturup, plan, program yapar. Dışişleri Bakanlığı eliyle bir yığın davet mektubu yollanır ve sonuçta dünyanın pek çok ülkesinden bakanlar, müsteşarlar, ciddi ciddi adamlar gelir İzmir’e.
İyi ama ne oldu da, 77 yıllık bir geleneğe son verdi Zafer Çağlayan?
Bakan Çağlayan’ın yanıtı şuydu: