Ercan Güven

“Görülecek bazı hesaplar var” diye meydan okuyordu Fenerbahçeli youtuber.
Kime?.. Dinamo Kiev’e.
Fenerbahçe’nin Şampiyonlar Ligi’ne üçüncü ön eleme turunda veda etmesine sebep gördüğü Dinamo Kiev ile Avrupa Ligi’nde aynı guruba düşmesi “öç alma” duygularını kamçılamıştı.
Salak bir futbolcunun gol sevincini abartmasıyla tribünler ateşlenmiş, İstanbul’da hem turu kaybedip hem de ceza yemişti ya Fenerbahçe... “İntikam” kelimesi tam da camianın hislerine tercüman oluyordu aslında.
Sırtında yumurta küfesi olmayanlarla sınırlı kalsa iyiydi. Tepeden tırnağa o yakıcı/yıkıcı duygunun esiriydi Fenerbahçe...
Mert Hakan gülücük emojili mesaj atıyor, Fenerbahçe yöneticisi Selahattin Baki, “Çok istiyorduk istediğimiz oldu” diyordu.
Jorge Jesus ise kuradan önce Austria Wien galibiyetinden sonra henüz Dinamo Kiev’le aynı gruba düşmeden söylemişti hislerini:

Baştan sona beklenmedik davranışlar içeren, sebep-sonuç ilişkileri, futbolun avantajları tersine işleyen, sıra dışı bir maçtı Konyaspor- Fenerbahçe karşılaşması. Fenerbahçe’de ne dinamizm ne de hız vardı ama… Konyaspor da şapkadan tavşan değil gemi çıkardı.
Üç bölümde bakmak lazım bu Fenerbahçe yenilgisine…
Maça şimşek gibi başlayan ve Fenerbahçe’yi adeta kilitleyen Konya’nın her iki çizgiyi de kullanarak, kanat değiştirip Fenerbahçe savunmasının konsantrasyonunu bozarak, rakip çıkmaya çalışırsa tatlı sert faullerle durdurarak oyunun hakimiyetini aldığı ilk yirmi dakikada Fenerbahçe’nin ezberi kayboldu. Hatalı pas ve top kayıpları gırla gitti. Jesus geldiğinden beri belki de ilk defa hızlı ve dikine oynamayı bir kenara bıraktı, sadece uzun toplarla Valencia’yı buluşturmaya çalıştı Fenerbahçe.
22. dakikada Valencia’nın kırmızı kartla oyun dışı kalması maçtaki bir başka tuhaflıktı. Topsuz alanda Konya stoperi Adil, Valencia ile didişirken Adil Valencia’yı itti. Dengesi bozulan Valencia

Malumun ilamıydı aslında... Fenerbahçe’nin Viyana’da cebine koyduğu turu Kadıköy’de Austria Wien’e teslim etmesi için “futbolun kör talihi” bile yetmezdi.
Dinamo Kiev gibi dengi değildi ki Austria Wien...“Jesus Ustanın” elindeki üç takım çıkacak kumaştan bir tane şık urba bekleyen Fenerbahçe’ye göre birkaç beden küçüktü. Yazık edilen Şampiyonlar Ligiydi ama bir ayağını Avrupa Ligi’ne koyarak yine de Jorge Jesus’un “büyük takım” tanımı içinde kaldı Fenerbahçe.
Hem de tüm heybetiyle.
Fizik, taktik, tempo, istek, her bakımdan üstündü Fenerbahçe. Sekiz maçta 27 oyuncuya forma şansı veren Portekizli Hoca yine takımın yarısını değiştirmiş ama Fenerbahçe’nin oynadığı futbol değişmemişti.
Baskı yapıp topa sahip olduğunda çabuk ve direkt rakip kaleye giden, gerektiğinde hızla kanat değiştiren, duran top organizasyonlarına çalışmış bir Fenerbahçe... İlk devre 4-0 bitmediyse rakip savunmacıların son anda yaptıkları kritik hamleler

Elbette maçın galibini, hatta skoru tahmin eden birileri olmuştur maçtan önce… Lakin, “gerekçesini” gösterebilenlere “futbolda fahri doktora” veriyorlardı.
O kadar ortaydı ve tahmin edilemezdi. Sanki liderlik savaşında 3 değil 33. haftaydı.
Maçın Fenerbahçe açısından önemini anlamak için kazandıklarına bakmak yeter:
Nihayet lider oldu Fenerbahçe.
Kadıköy “uğur”a ilişkin iftiralardan kurtuldu.
“Yokuş aşağı altıncı vites, rampada tıknefes mi acaba” endişeleri yok oldu.
Takımı “Lego Setine” çeviren ve bunu en azından 8 Eylül’de transfer bitene kadar sürdürmesi beklenen Jesus, kadro istikrarında olmasa da en azından tabelada “ibra” edildi.

Fenerbahçe nihayet Süper Lig’e döndü… Üstelik Kasımpaşa deplasmanını yarım düzine golle “antrenman maçına” döndürerek! 
Kimse rakibin eksik kalmasını dert etmesin; ortada rakip eksilmeden de golünü bulan, önce baskıya sonra kapanan takıma karşı doğru ve efektif oynayan, günden güne eksiklerini onaran ve kompakt hale gelen bir Fenerbahçe vardı. 
Evet… Kasımpaşa maça önde baskıyla başlayınca Fenerbahçe tipik bir deplasman tarzıyla Ferdi ve Osayi’yi ileri atıp uzun topları tercih etti en başta… Çünkü Jesus, Ümraniyespor maçındaki boş orta sahadan ders çıkarmış, Arao’nun yanına Zajc’ı da katarak savunmayı biraz daha sağlamlaştırmıştı. 
Fenerbahçe’nin 8. dakikadaki ilk golü, ne yaptığını bilen, bulduğu en kısa yoldan gole gidebilen bir takımın müjdecisi gibiydi. Kasımpaşa rakibe yüklenmeye çalışırken savunmayla hizalanmış Ferdi’yi görüp topu ona eliyle attı Altay… Ferdi taşıyıp King’e verdi. Üçüncü

Tribünlerin, camianın ve dahi bu takıma parasını, emeğini koyanların şoka girmesinden doğal ne olabilir? Müthiş hocası, geniş kadrosu, parası, pulu, tıka basa stadı ile futbolun çınarı Fenerbahçe, ilk kez Süper Lig’de sahaya çıkan Ümraniyespor’la zor güç berabere kalarak sezona kapıyı bırakıp pencereden girdi. Üst baş perişan moral yerlerde.
Parola “şampiyonluk” işaret “rezalet”… Bu ne biçim başlangıç böyle?
Üstelik Kadıköy’deki skandalın bahanesi bile yok. Olsa olsa, Ümraniyespor’u hafife alıp Zajc’sız tek orta sahalı ofansif bir takım kurmayı ve rakibe fark atmayı planlayan Jesus’un ihtirası.
Pahalıya patladı… Çünkü, “kapalı kutu” Ümraniyespor ilk Süper Lig maçıyla açıldığı anda içinden on bir tane çetin ceviz döküldü Fenerbahçe sahasına… Formaları değiştir, asıl o Fenerbahçe!
Ev sahibi önde baskıyla rakibi çıkartmıyor mu; Ümraniyespor aynısı. Fenerbahçe topu kaptığında direkt kaleye mi

Sadece Süper Lig başlamıyor yarın!.. Can pazarı, hayat-memat meselesi bir mücadele başlıyor asıl. Çünkü, kulüplerin varlığını sürdürmek veya kepengi kapatıp muhasebe defterlerini icra/iflas kuruluna teslim etmek sürecinin kavşak noktası bu sezon. Transfer, derbi, şampiyonluk, kapağı Avrupa’ya atmak, kümede kalmak gibi aşamalar, işin sadece rekabet ve yarışma parantezindeki heyecanlı, sevimli hatta romantik yanı.Lakin, ardında çıplak gerçek var. Futbolumuzun uzun yıllara dayanan, sezonlar boyu ivmelenen, pandemi ve döviz kurlarındaki sıçrama ile iyice belirginleşen hikayesi ne yazık ki, trajedi... Perde kapanırken sahnedeki kulüplerden çok azı ayakta kalacak. Daha da acısı, “kulüp kulübün kurdu” olacak ki, yaşamı sürdürmenin çaresi, diğerini yok etmek anlamına geliyor. Çünkü futbolumuzun imkanları ancak birkaç kurtuluş biletine yetiyor.Yazın bu sezonu bir tarafa; “kırılma noktası” diye.Niye?Çok basit!.. Futbolun yıllık geliri 5 milyar, kulüplerin harcama limitleri 8 milyardan fazla.

Teknik direktörlük bizim mesleğe çok benzer…
İkisinde de “dün dündür”! Özveriler, başarılar, şapkadan çıkan tavşanlar sicile işlenir ama transfer veya dost sohbetleri dışında pek işe yaramaz. Her sabah ezeli rakiplerinizden mesleğin en acemisine kadar aynı hedefin peşindekilerle aynı yerden başlarsınız sınava.
Birikimi, tecrübeyi avantaja çevirebilir ve bunu çantanız gibi yanınızda taşıyabilirseniz ne ala…
Aksi halde karizma çizilir, gülen bakışlar gölgelenir, sonra kapı görünür. Ancak yakın akrabalarınızın nezaketen dinlediği hatıralar haline gelir eski defterler.
Henüz çok erken ama Fenerbahçe teknik direktörü Joge Jesus da aynı kavşakta. Fenerbahçe ve Jesus’un kaderi yazılmasa da Polonya’da mürekkebin rengi belli olacak!
***
“Lamı cimi yok” Fenerbahçe’nin Dinamo Kiev’i geçmesi lazım. Geçip “mutlak şampiyonluk sezonuna” uyan bir başlangıç yapması lazım. Yoksa kimse dinlemez takımın yeniden kurulmasını, fazlalıklardan bir türlü kurtulamayıp