Amerika’nın marjinal yaşamları

Bazı filmlerde hiçbir şey olmaz fakat her şey vardır. Sözü, sinema dilinde açarsak, bunları izlerken klasik anlamda beklediğimiz dramatik kırılmaları, yükselmeleri çarpıcı şekillerde izleyemeyiz. Öykü serbest salınımda, yaşamın kendisi gibi akar gider. Çıkarken salondan fark etmeden o kadar çok anlam, duygu yüklen-mişizdir ki, gözümüz bile yaşlıdır. “Florida Project” işte böyle bir film.

Genç yönetmen Sean Baker, marjinal anne Halley ve çocukluğunu özgürce yaşayan altı yaşındaki kızı Moonee’nin hikayesini olabildiğince sade, yaşam ritminde anlatıyor. Köhne, toplu konutları andıran bir motel odasındaki tek göz yaşamları Moonee’nin umurunda bile değildir. O ve arkadaşları oyun dünyalarında olabildiğince mutludurlar. PS veya bilgisayarları yoktur fakat sokaklar, kırlar onlarındır. Yetişkin tarafın dünyasında ise mutluluk sadece çakır keyf kafalarda vardır. Annenin parayı denkleştirme mücadelesi ise farklı alternatifler içinde cereyan etmektedir. Motel sorumlusu olarak disiplinli fakat şefkatli yöneticisi Bobby (Willem Defoe) Halley ve Monee’ye belirli bir mesafeden de olsa sahip çıkmaya çalışmaktadır.

Beni adınla çağır

İtalyan yönetmen Luca Guadignino Kuzey İtalya’da geçen bir kimlik arayışını, cinselliğin keşfini, tutkuya dönüşmesini tarifsiz bir sinema duygusuyla anlatıyor. İlk aşkın, cinselliğin, yaşamın keşfi.. 1983 yılının İtalya’sında doğasıyla, havasıyla, meyvesiyle karışık yaşanan duygular, aşkın “ben” değil “sen ve ben” olmanın anlamını seyirciye geçiriyor.

André Aciman’ın (şahsen okuyamadığım) 2007 yılında yayımlanan aynı isimli romanından beyazperdeye uyarlanmış “Beni Adınla Çağır”. Senarist James Ivory’nin kitaptaki birçok detaya sadık kaldığı, mizahı ve atmosferi kıvamında yansıttığı görüşü hakim.

Beni her şeyden çok Tayland asıllı görüntü yönetmeni Sayombhu Mukdeeprom’un eski 35 mm. olarak çektiği kareler etkiledi.

Filmin duygusal tonunu, dönemi soluk renklerde yansıtan pelikül estetiği bir harika.