Cengiz Hortoğlu

Vicdan

"Hiçbir suçlu kendi öz mahkemesinden beraat edemez." Juvenalis

Kadına, çocuğa, doğaya şiddet uygulayanlar, işinden olana "Oh olsun" diyenler, sosyal medyada insanların yaşama sevincine saldıranlar, inanın gün gelir o insanlar rüyalarınıza girer ve kabuslar görürsünüz. Vicdan azabından daha büyük bir acı olmadığını bizzat yaşayanların feryatlarında gördüm. Mesleğim gereği çok farklı kesimden çok insan tanıdım. Acımasızlığıyla övünenlerin vicdan azabıyla kıvrandıklarını acıyarak gördüm. Yaptıkları hatalar nedeniyle sabahlara kadar kâbus yaşayanları biliyorum. Bazı insanlar "Vicdan" denince gülse de vicdan bir insanın asla kaçamayacağı (yüreğinde gizlenmiş) en güçlü duygudur.

Benden söylemesi...

"Huzur dolu bir kalple bir parça ekmek, vicdan azabı ile beraber olan zenginlikten bin kere bin daha iyidir." Amenemope

Su Damlacığı

Kadife tenine her dokunuşumda

Avuçlarıma konan bir su damlacığının

Olanca yumuşaklığını

Eylül yaprağının

Toprağa düşüşündeki inceliği

Dalların kıpırdanışındaki esintiyi

Tadarken

Sevgililer Günü

"Aşkınız nasıl bu kadar uzun sürdü?" diye sordum. Anlatmaya başladı. "Bana her zaman kendimi çok değerli ve özel hissettirirdi. Öyle güzel bakardı ki; ben o an zamanın durmasını dilerdim. Bir üzüntüm olsa ellerimden tutar, 'Çözeriz.' derdi. Sahiciydi ve samimiydi ama gizemliydi. Bir film izlese gözleri dolardı. Tüm duyguları güzel yaşardı, hüzünlüyken bile gülümserdi. Onu biraz övsem, yüzü kızarırdı. Çocukluğundan beri acılarla yoğrulmuştu ama hayattan asla şikâyet etmezdi. Sakindi ama sevdikleri söz konusu olduğunda kaplan kesilirdi.

Her armağanı özeldi. Bir sevgililer gününde, cebinde iyi bir hediye alacak parası olmadığı için günlerce uğraşıp bana ağaçtan oyarak bir kolye yapmıştı. Cesaretli ve cömertti. Sözünde ne pahasına olursa olsun dururdu. Kimsenin hakkında olumsuz konuşmazdı.

Çok okur, az konuşurdu.

Şimdi o yok ama hatıraları ruhumun her köşesinde... O bana öyle bir hayat verdi ki; ölümünden sonra bile yetti."

Sevgililer gününüz kutlu olsun.

Sevgi O da bir zamanlar saf ve temiz bir bebekti, peki aradaki büyük farkı yaratan neydi? Bunu öğrendim değerli okurum, aradaki fark sadece sevgiydi. Sevilenle sevilmeyen bir olmuyordu.

Bir yanda kadına saygı duyanlar, diğer yanda şiddet uygulamaktan, saldırmaktan keyif alanlar.

Bir yanda dünyada fark yaratmak için çalışanlar, diğer yanda başarılı insanları engellemeye çalışanlar.

Bir yanda elindeki ekmeği paylaşanlar, diğer yanda haksızlıklarla daha fazlasını almaya çalışanlar.

Bir yanda sokak hayvanlarının haklarını savunanlar, diğer yanda hayvanlara tekme atanlar.

Bir yanda yüreği insan sevgisi ile dolu olanlar, diğer yanda kin ve nefretle beslenenler.

Bir yanda kalp kırmamaya çalışanlar, diğer yanda tanımadığı insanlara bile küfredenler.

Bir yanda bir bebeğin gülüşünden mutluluk duyanlar, diğer yanda başkalarının acılarından keyif alanlar.

Benden Söylemesi Düşme!Sessizce uzaklaşırlar yanından, birer birer... Sakın düşme, güçlü kal! Yoksa birden yalnızlaşırsın. Özellikle kötülükten beslenenler çok severler zor durumda olanları... Senden kaçmak için kaldırım değiştirenleri bile görürsün. Yalnızlaşırsın. Senin daha da aşağılara inmenden, acı çekmenden gizli gizli keyif alanlar bile çıkar. Sadece kendine güven, yarınları düşün, kimseye ihtiyacın olmasın.

Yıllardır görüşmüyorduk. Beni aradığında, sesi çok hüzünlüydü. İstediği yardım çok önemli bir şey değildi. Ama kırgındı, üzgün ve yıkılmıştı. Zamanında etrafında pervane olanlar, eğilip bükülenler toz olmuşlardı. "Sakın düşme, en yakınlarım bile en uzak oldu. Gücünü kaybettiğinde yalnızlaşırmış insan. Keşke erken öğrenseydim bu gerçeği... Şimdi aynaya baktığımda, yalnız, çaresiz ve kimsesiz bir adam görüyorum." dedi.

Teselli etmeye çalıştım. Ama kırılmıştı bir kez. İyi insanlar kolay kırılırlar, kırıldıklarında ise hayata zor tutunurlar.

Düşmenin tek yararı vardır, insanı bilgeleştirir. Hayatın anlamını öğretir. Ama sen yine de düşme!

Cengiz

Koşuyor Ama Nereye? Pınarlarından kana kana su içtiği, derelerinde yüzdüğü, ağaçlarından elma kopardığı köyünü unutmuş, ama internette gördüğü manzara resimlerine bayılıyor. Her şey hazır geliyor. Yemek yapmaya bile zamanı yok. Ama sosyal medya için zamanı sınırsız. Önceki gün bir arkadaşım, "İyi ki artık mesajlaşma var, konuşarak zaman kaybetmiyorum. Bana çok zaman kazandırıyor, eşimle bile mesajlaşıyorum." dedi. Şaşırarak sordum "Neyin zamanını?"

Teknolojiye karşı değilim ama esiri olma karşıyım. Memnunsanız sorun yok. Ama ben can cana görüşmekten, arkadaşımın sesini duymaktan, mutluluğunu, hüznünü, sevincini öğrenmekten yanayım.

Konuşmaktan çok mesajlaşıyor, bir dostunu dinlemeye zamanı yok.

Daha çok istiyor, koşuyor, koşuyor ama sonu yok.

Yemek yerken bile ya oyun oynuyor ya mesaj yazıyor.

Annesi dahi arasa çok yoğun olduğu için konuşamıyor.

Başarısını "Like" sayısıyla ya da yorumlarla ölçüyor.

Sadece sosyal medyaya poz verirken gülümsüyor.

Neden Yorulur İnsan?

Bu sabah yürüyüş yaparken, bütün hayatı başka insanlara iyiliklerle geçen çok değerli bir arkadaşım aradı. Sesi ağlamaklıydı. "Dostum, uzun zamandır çok yorgunum. Kimse kırılmasın diye acılarımı hep içimde yaşadım." dedi. uzun uzun konuştuk. Düşündüm, neden yorulur insan? Çalışmaktan mı? Koşturmaktan mı? Hayır, iyi insanları yoran, hayattan soğutan, hayatın zorlukları değil. Peki Nedir?

*Kalabalıklar içerisinde yaşanan kabalıklar ve yalnızlıklar.

*Nankörlükler, halden bilmezlikler.

*Haksız saldırılar.

*"Küçük dağları ben yarattım." diyenler.

*Gözünüzün içine baka baka yalan söyleyenler.

*Sadece çıkarları olduğunda farkınıza varanlar.

Kendime uyarılar

*Haksızlığa da uğrasan kimseye karşı kin ve nefret duyma!

*Kim ne yaparsa kendine yapar! İyiler iyilikleriyle kötüler kötülükleriyle yaşar.

*Eleştirildiğinde üzülme, eleştiri yapıcıysa ders al, kırıcıysa görmezden gel!

*Senden tamamen farklı düşünen arkadaşlarını saygıyla dinle!

*Hayatı anlamlı kılan elindeki ekmeği bir başkasıyla paylaşmaktır.

*Başardığında mutlu ol ama sakın övünme! Başaramdığında sorumluluğu üstlen.

*Şükret! Minnettar ol!