Aksal Yavuz

Uzun zamandır bu kadar kötü, ne yaptığını bilmeyen oyuncu grubunu bir arada izlememiştik. Çaykur Rizesporlu oyuncuların hakkını teslim edelim, çatır çatır oynayıp Trabzonsporlu oyunculara futbol nasıl oynanır, nasıl mücadele edilir, nasıl defans yapılır ve nasıl hücuma çıkılır dersi verdiler.
Karşılarında böyle bir Trabzonspor’u bulacaklarını rüyada görse inanmazlardı. Bir topları direkte patlamasaydı, ilk yarı çok daha farklı olabilirdi.
Trabzonspor’un sadece forması vardı sahada. Hangisini yazalım. Hepsi bir kenara da Larsen’e ne demeli? Yenilen ilk golde hava topuna hatalı çıkması bir yana, yenilen ikinci golde de komşu Çaykur Rizespor’a ikramını yaptı desek. İlhan Palut’un öğrencileri maden bulmuşçasına kullandılar Larsen’in tarafını.
Eren de Larsen’den farklı değildi, yenilen 3. Golde Behnur’u sadece seyretti.
Trabzonspor 3. Golü yememiş olsaydı, kalan bölümler farklı olabilirdi. Zira ikinci yarı oyuna dahil olan Mehmet Can ile Fountas, bordo-mavili takıma hareket getirmişti ama, doğrusunu söylemek gerekirse atı alan

Trabzonspor ile Galatasaray’ın kadrosunu iki kefeli teraziye koysalar; Galatasaray ağır basar! Benzer örneği Beşiktaş ve Fenerbahçe takımları için de verilebilir. Anlayacağınız bu sezon Trabzonspor kadro olarak üç İstanbul takımından bayağı geride kaldı.
Trabzonspor yönetiminin eksikleri gidermek için harıl harıl çalıştığını biliyoruz. Bir yandan borçlarla uğraşmak, diğer yandan yapılanmak kolay değil. Ancak köprünün altından daha fazla su akmadan eksiklerin tamamlanması gerekir.
Eksikleri olan Trabzonspor’un en büyük gücü agresif oyundu, yardımlaşarak oynamaktı. Öyle de başladı bordo-mavililer; alan daraltarak, topun arkasına geçerek, pas yapmaya çalışarak. Pozisyonlara giren taraf da Trabzonspor’du ancak Bakasetas’ın alışık olmadığı bölgede topla oynama sevdası, kaptırdığı top pahalıya patladı Trabzonspor’a. Atmayana attılar da diyebilirsiniz…
Umut’un kaçırdığı pozisyon insanın aklına gelince, sen gel de iyi bir golcü isteme! Ayrıca orta sahada iyi bir oyun kurucuya, lider oyuncuya ihtiyacı var

Okurlarımız bir derbi maçı daha gelip çatınca, daha önce yayımladığımız yazının tekrarını ricada bulundu.
Okur rica edince akan sular durur!
Buyurun, 1998–1999 sezonunun 12.haftasında Ali Sami Yen’de oynanan, Trabzonspor’un Galatasaray’ı 3-5
yendiği karşılamayı ve o gün başımıza gelenleri bir kez daha hatırlayalım…

Maç kaç kaç?
Zeytinburnu’nun bazı sokakları birbirine çok benzer. Adımladığınız caddelerde, ilginizi çeken gecekonduların

Özlemişiz futbolu, çimin kokusunu, tribünlerin coşkusunu... Binlerce karşılaşmanın oynanacağı başta Trendyol Süper Lig ve Trendyol 1. Lig olmak üzere tüm liglerde milyonlarca futbolseverin ve de oynayan futbolcuların en büyük beklentisi, isteği, dileği düdüğün doğrusu!
Öncelikle; diğer şampiyon adayı takımlar bu yıl daha güçlenerek Trabzonspor’a kadro olarak fark attıklarını söyleyelim. Umarız bordo-mavililer eksiklerini kısa sürede tamamlarlar. Aksi halde bu kadroyla dişli takımlara karşı bayağı zorlanırlar!
Trabzonsporluların, Trabzonspor’a sponsor olan ‘Papara’ya, sabah, öğlen, akşam teşekkür ile dua ettiklerini söylemeden geçmeyelim. Hakikaten ‘Papara’ İlaç gibi geldi, nefes oldu hayat verdi!
Maça gelince...
Papara Park’ta hızlı başlayan bordo-mavililer, 8. dakikada Denswil ile golü bulduktan sonra girdikleri pozisyonları değerlendirebilseydiler, daha doğrusu bildiğimiz Bakasetas, gününde olsaydı ilk yarı ellerini kollarını sallaya sallaya sonuca gitmeleri işten bile değildi.
İkinci yarıda da pozisyonlar

Dün “Trabzonspor için 1 meşale de sen yak” etkinliğine katılıp, biz de görevimizi yerine getirenlerden olduk Sütlüce’de. Böylelikle Trabzonspor’un 56. Yaşı da kutlanmış oldu, bir hafta gecikmeli de olsa…
Bakmayın 56 yaşında olduğuna; dünyanın dört bir yanında o kadar çok seveni var ki saymakla sonunu getiremeyiz… Aldanmayın 56 yaşında olduğuna; yaşadıkları 560 yıla bedel!
Öğlen saatlerinden itibaren görmeliydiniz Haliç’e giden ana ve ara yolları. Buluşma saati yaklaştıkça, Sütlüce’ye yaklaşıldıkça safları sıklaştırdı kalabalıklaştı Trabzonspor’un çocukları…
Bursalı, Diyarbakırlı, Urfalı, Samsunlu, Giresunlu, Kayserili, Kahramanmaraşlı Trabzonsporlular el ele vererek, şarkılar, türküler söyleyerek, horon bilmeyenler bilenlere ayak uydurarak…

Onu bilir onu söylerim, Trabzonspor bu kadar büyükse, o kadar kalabalık bir aile olmuşsa, dünyaya kafa tutuyorsa Trabzonlu olmayan Trabzonsporluların etkisi, katkısı o kadar çoktur ki yazmakla bitirmeyiz…

Okuyucudan gelen mesaj mutlu eder, motive eder. O anlamda ‘Alkışlar Beşikdüzü’ne’ başlıklı yazımıza büyük ilgi gösteren Beşikdüzü, Vakfıkebir ve Çarşıbaşılı dostlarımızdan o kadar güzel tepkiler aldık ki… Bazı okurlarımız, Şenol Güneş’in Beşikdüzü’nde oynanan bir maçta kaleye nasıl geçtiğini anlatan yazımızı yeniden yayımlamamızı rica ettiler. Okurun ricası emirdir!
Buyurun gazetemiz Milliyet’te yıllar evvel yayımlanan hikâyeyi bir kez daha hatırlayalım, hatırlayalım.

**

Şenol Güneş ile Uğurcan Çakır’ın kaleciliğe başlama hikâyesi birbirine çok benzer. Şenol Güneş, Trabzon-Beşikdüzü’nde köyler arası oynanan bir maçta sakatlanan kaleci Ahmet Demir’in yerine dayısının zorlamasıyla kaleye geçer. Öyle ki efsane kalecinin kaderinin değiştiği ana dek sürekli sol açık oynuyordu.
Uğurcan da halı sahalarda futbola sağ bek, sağ açık başlamış, futbol okulunda kaleye geçmesine kimse ikna edememiş, eski bir kaleci hocasının (Nizam hoca) yönlendirmesiyle kaleciliğe

Eskiden ligler sona erdiğinde, yurdun dört bir yanında ‘Bahar futbol turnuvası’ adı altında turnuvalar düzenlenir, futbolla yatıp, futbolla kalkanlar özlem giderirdi.
Beldelerde, ilçelerde, köylerde esnaflar dükkânını, hanımlar evin kapısını, penceresini yarıya açık bırakıp toprak sahalara koşardı. Üstü açık kamyonlarda bayrak sallayarak, tezahürat yaparak yol gidenler.
Tribünü olmayan sahaların kenarına serdiği gazeteye, bez örtülere, bulduğu taşa oturanlar, telgraf tellerine konan göçmen kuşlar gibi; yan yana!
Tütünden sakalı, bıyığı sararan dedeler, çocuğunun yeteneğini yanındakine övmek için pozisyon bekleyen babalar, el örgüsü naylon torbada anneler.
Gurbetteki, askerdeki yavuklusundan mektup bekleyen genç kızlar ile horozlu cep aynayı, tarağı arka cebinde taşıyan, İspanyol paça pantolon merakı olan delikanlılar.
Soyunma odası olmayan sahaya yakın bir yerde ya bir duvarın ya da bir ağacın arkasına saklanıp, işaret ve başparmağıyla kavrayıp lastik gibi uzattığı fanilasını diz kapaklarının arasında sıkıştırıp, evvela

Yazılarımızı ve programlarımızı takip edenler, genç yaşta adını Trabzonspor’da efsaneler listesine yazdıran Uğurcan Çakır’ın nasıl bir Trabzonsporlu olduğunu, futbola nasıl ve hangi mevkide başladığını, futbolla arası olmayan rahmetli dedesine futbolu nasıl sevdirdiğini, Trabzonlu olmayan anne tarafını nasıl Trabzonsporlu yapmaya çalıştığını…
Bizim de çok iyi dostlarımız olan amca Şahin, baba Mustafa Çakır, evlat Uğurcan’a Trabzonspor marşlarını dinleterek, destan yazılan maçları büyük bir gururla yorulmadan, usanmadan anlatarak, saçının telinden ayak baş parmağına dek Trabzonsporlu yaptığını…
Yürümeye başladığı andan itibaren maçlara getirip ‘İşte bizim canımız, her şeyimiz Trabzonspor’umuz’ diyerek işaret ettiklerini, motive ettiklerini dediğimizi hatırlar…
O şartlarda yetiştirilen, büyütülen bir çocuğu başka takımlarda idmana (deneme) çıkarmak zordur. Zira çocukta hedef bellidir; canı kadar sevdiği büyüklerinin canları kadar çok sevdiği takımında oynamaktır, kavuşmaktır. O anlamda baba