Ufak Tefek Cinayetler’in bize anlatmadığı çok şey var

İki sezondur arkasına büyük bir rüzgar alıp ilerleyen Ufak Tefek Cinayetler, izleyicisine düşünecek fazla şey bırakıyor. Kadın baskınlığında ilerleyen bir öykü yapısını takip eden herkes, daha önce anlatılmamış bir ciddiyet ve somutlukta herkesin kafasında yer eden sorularla yüzleşiyor. Dizide Merve karakterini canlandıran Aslıhan Gürbüz’ün bir röportajında da dediği gibi, izleyicinin komplike kadın dünyasıyla yüzleşmesini bir tokat hissine benzetebiliriz. Aslında tüm insanların içinde olan hırs, ihtiras, sahip olma isteği, aidiyet arzusu gibi pek çok hissin kadın dünyasındaki tetikçiliğine tanık oluyoruz. Fakat dizi, izleyicisine karşı bu tetikçilik üzerinde dürüstken geri kalan her şeyi saklamakta neden bu kadar ısrarcı? Ben dahil tüm izleyici kitlesi için şaşırtıcı ve “in your face” hissi taşıyan bu gerilimli anlatı dili ve yoğun öykü, pek çok yerde izleyiciyi nefes almaya muhtaç ediyor. Her bölümde şaşırılacak pek çok olay ve düğümü izleyicinin kucağına atıp kaçmasının yanında Ufak Tefek Cinayetler, bazen nefes alınmayacak bir ortamın içine sokuyor hepimizi. Sürekli plan, sürekli ihtiras, sürekli kötülük hayatın olağan ritmini oluşturabilir mi? Dizinin geçen sezonunda final bölümünün odak noktası olan parti ortamında, ekstra karakterler bile, gerek birbirlerinin gerek Oya, Pelin, Merve, Serhan gibi ana karakterlerin arkasından konuştu. Sarmaşık Sitesi’nde olaylar sahiden böyle yürüyor olabilir mi? Sarmaşık, şahit olduğu herkesi içine çekmekle mükellef bir kötülük ağından başka hiçbir şey ifade etmiyorsa, nasıl oluyor da ne izleyici ne de Sarmaşık sakinleri o ağdan kurtulmak için en ufak bir çaba harcamıyor? Ufak Tefek Cinayetler izleyicisi, biraz olsun pozitif bir anlatıyı hak etmeyeceği ne yaptı sahiden? Sarmaşık’ın çocukları dahil herkes, büyük bir kötülük örgüsünün içerisinde kaybolup gidiyor. Bir bölümde çocukların okuduğu okul cayır cayır yanıyor, bir bölümde Arzu ve Mehmet’in çocuklarını gazla zehirlemeye kalkan Burcu, neredeyse Mehmet’in ölümüne neden olacak kadar ileri gidiyor. Sarmaşık’ın her yerinde bir ölüm riski var. Sarmaşık, uyarı levhası konulmamış dev bir kaygan zeminden başka hiçbir şey olamayacaksa, biz bu diziye neden haftada 2-3 saat zaman harcıyoruz? Birbirinin arkasından kuyu kazan, işleri uçlara taşımaktan asla korkmayan, hiçbir çekincesi olmayan karakterlerin biri bile umut vadeden bir şeylerin içine girmediği için boğuculuğuyla karşı karşıya bırakıyor bizi dizi. Bu da, anlatılan şeylerin etkileyiciliğini sabit bırakmasına rağmen, ne yazık ki o evrene tam olarak dahil olamamamıza neden oluyor. Oysa Ufak Tefek Cinayetler, gergin ambiyansını sürekli tutmadan, sadece öykünün yoğunluğuyla bile izleyiciyi yakalayabilecek nitelikte bir dizi. Anlaşılabilir bir şekilde gerilimi yüksek olsun diye öfke ve ihtiras trenine bindirilen Ufak Tefek Cinayetler, izleyicisine nefes aldırmak için çocukların, eşlerin, arkadaşların gerçekte devam eden, karşılıklı hislere odaklanan, pozitif birkaç gelişmeye de ihtiyaç duyuyor. Bir koca site ve onlarca sayfa senaryo dolusu kötülük ve intikam yükü, zaten sağlıklı olmayan karakterler arası iletişimi doğal seyrinden uzaklaştırıp “öyle olması gerektiği için öyle” noktasına taşıyor. Dizinin anlatmadığı, göstermediği, kameranın bakmadığı ve işaret etmediği tüm açılarda yaşanan nitelikli, doyurucu ve gülümseyen ilişki ağına hem izleyicinin hem de senaryonun ihtiyacı var. Karakterlerin sıcak ve pozitif temasıyla yoğrulmuş ancak intikam soslu bir anlatı, Ufak Tefek Cinayetler’i hem izleyicinin gözünde gerçekçi kılar hem de herkesin biraz olsun nefes almasını sağlar. Bu kadar kötülük, Sarmaşık gibi iddialı bir isme bile fazla.