Özgün, down sendromlu oğlu Ediz'i anlattığı bir roman yazmalı

Şarkıcı Özgün'ün 21 Mart Dünya Down Sendromu Günü için yazdığı yazıya denk geldiğinizi umut ediyorum. Yazıda, oğlu Ediz'in yaşadıklarına da yer veren Özgün hem ağlattı hem de düşündürdü... Özgün'ün sosyal medya paylaşımlarında muhakkak dikkatinizi çeken bir şeyler olmuştur. Bugüne kadar sadece şarkılarıyla gündeme gelen şarkıcı, sosyal medya hesabında mutlu bir aile tablosu çiziyor. Eşi ve oğluyla birlikte çektirdiği pek çok kareye yer veriyor. Tabii ünlü isimlerin çocukları her daim merak konusu olduğu için Ediz de kafadan ilgimizi çekiyor. Ama Ediz'in bir başka 'özel' durumu da var. İşte Özgün de 21 Mart Dünya Down Sendromu Günü'nde, yaşadığı tecrübeyi bizimle paylaşmış. 21 Mart'a gayet 'Özgün' bakmış. Tecrübesini paylaşmış diyorum ama dümdüz bir selfie'den ya da alelade mutlu bir kareden bahsetmiyorum. Özgün, 'özel' bir evlada sahip olmanın bir babaya neler hissettirebileceğine dair ne varsa yazmış. Yazmak ne kelime, döktürmüş... Uzun ve detaylı kaleme aldığı bu yazının sabırla sonuna kadar okunmasını dilemiş. İçi rahat olsun, eminim her bir satırı yüzlerce, binlerce kişiyi derinden etkilemiştir. Bence bu paylaşımı okumaya başlayan herkes son cümleye kadar ilerlemiştir. Özgün'ün paylaşımı uzun, adım adım gidelim. Özetle şu şekilde başlıyor yazı: Biliyorum ki 21 Mart sabahı milyonlarca kişi uyanacak, arama motoruna '21 Mart Down Sendromu' yazacak. Sizler meleksiniz, farkındayız gibi yazıları ekleyip sayfalarına koyacak, sonra duyarlı bir insan olarak vazifesini yerine getirmiş olacak. Ay bu çocuklar da uzun yaşamıyorlarmış diyecek... Sonra konu büyük klişeye geliyor. Özgün haliyle yanlış anlaşılmalardan dertli: Sonra insanlar 'Ay acaba bulaşır mı benim oğluma?' deyip korkacak. Korkacak çünkü araştırmayacak. İnsan bilmediğinden korkar. Korkmazsa bile acıyacak, görmezden gelecek. 'Ay bu çocuklar da uzun yaşamıyorlarmış' diyecek. Ve bombayı patlatıyor Özgün, Ben, Ediz adında dünyalar tatlısı bir down sendromlu çocuğun babasıyım. İnanın oğlum ne melek, ne eksik, ne fazla. Ediz'in de tıpkı her çocuk gibi, her insan gibi aşık olacağını, ağlayacağını, sinirleneceğini söylüyor yazıda Özgün. Onun hasta değil, down sendromlu olduğuna dikkat çekiyor. Haklı. Hasta olsa down sendromlu biri, hastalık bulaştırır çevresine. Ya da bir ilaç kullanır ve tedavi sürecine girer. Halbuki böyle bir şey yok. Konu tamamen genetik. Bilimsel bir açıklaması olan bir durum. Herkes gibi olmuyor, olamıyorsunuz. Ama olmanıza da gerek yok. Çünkü down sendromlu olmak ne bir suç, ne de bir 'acıma' sebebi. Konuya ne kadar bilinçli yaklaşırsak yaklaşalım enteresan ön yargılar besliyoruz. Down sendromlu bireyler belki de en sık yanlış 'kategorize edilen'ler arasında. Birbirlerine benzemeleri, kafadan 'öteki'leşilmelerine sebebiyet veriyor. Yüz ifadelerinin ortaklığını alıyoruz, genelliyoruz ve 'insani duygular' kılıfı altında 'acımak' gibi bir tavra bürünüyoruz. Down sendromlu bireyleri ötekileştirerek, onlara acıyarak 'insan' olduğumuzu kanıtladığımızı mı zannediyoruz? Özgün, yazısının başında 21 Mart'taki genel insan davranışından bahsetmiş. Elimizin altında Facebook, Twitter var. 10 dakikalığına 'duyarlı insan' profili çizip yeterli beğeni rakamına ulaşınca eski alışkanlıklarımza, köhne düşüncelerimize geri dönüyoruz. 'Politik doğruculuk' gereği doğruyu yapıyoruz, o doğruyu gerçekten savunduğumuz için değil. Beklentimiz var. Takdir edilmek istiyoruz, 'beğen'ilmek istiyoruz. 'Acıma' duygusunu 'insanlık'la bağdaştıracak kadar hadsizleşiyoruz. Mesele 'sosyal sorumluluk' değil. Herkesin kendi tercihi. Özgün'ün derdinin de 'anlaşılmamak' olduğunu düşünüyorum. Down sendromlu bir çocuğun babası olmak ona artı bir tanım katıyor. Özgün, bu unvanı suistimal etmiyor, samimiyetten ilerliyor. Bunu görebilmek için yazıyı dikkatlice okumak yeterli. Ne duyar kasıyor, ne de Ben iyi bir şarkıcıyım ve aynı zamanda doğru bir babayım mesajı veriyor. Olabildiğince net bir şekilde derdini, duygularını paylaşıyor. Üstelik Özgün, kendi sözünü, kendi müziğini yapan 'üretici' bir şarkıcı olarak tanınmıyor. Ancak görüyoruz ki duygularını çok iyi ifade edebiliyor. Bu yazıyı yazan, yazabilen Özgün aslında bomba şarkılar da yazabilir. Şarkıları da geçelim, roman yazabilir, roman! Giriş, gelişme ve sonuç. İngiliz doktor John Langdon Down'dan ötürü bu sendroma 'Down' denildiğini, İngilizcedeki 'aşağı' anlamıyla alakasının olmadığını belirtiyor ama didaktik bir üsluptan da kaçınıyor. Samimi, net ve akıcı bir yazı. Ajitasyon yok, duygularımız sömürülmüyor. Daha ne olsun? Özgün'ün şarkıcılığı bırakıp yazarlığa geçiş yapması gerek. Bir öykü kitabı yazsa bile yeter. Sıla şiir kitabı çıkartıyorsa, adını sanını bilmediğimiz isimler kitap yayımlatıyorsa, Özgün'ün ne eksiği var? Bu kadar bıçak sırtı bir meseleyi doğru ve olması gerektiği gibi aktarabiliyorsa, ohooo, kim bilir neler neler yapar daha. Kocaman bir tebriği hak ediyor Özgün. Bugüne kadar onu hafife alan vardıysa bile bence an itibariyle pişmanlığını duyurmalı. Özgün iyi bir şarkıcı, iyi bir baba, iyi bir insan. 2 artı 2 de eşittir 4. Farkındalık yeterli aslında. İlla gözlemlenebilir değişikliklerin yaşanmasına gerek yok. Down sendromlu bireylerin ve onların ailelerinin beklentilerine hemen karşılık bulunmasına gerek yok. İnatla acıyan, sahte duyar kasanlar da devam edecek yoluna. Özgün'ün paylaşımına saniyesinde Bir dakika ya diyen de çıkacak. Ondan sonrası herkesin kendi seçimi. Ama yeter ki down sendromlu bireyler ve ailelelerin çektiği 'anlaşılamama' sıkıntısını bilelim. Bu 'farkındalık' bile yeter. Vicdanı olan doğruyu elbet seçecektir. Gerisi zaten tümevarım! twitter.com/mayksisman instagram.com/mayksisman youtube.com/mayksisman can.sisman@milliyet.com.tr